De vrouw met piekjeshaar stormde het ziekenhuis binnen. Dokter Marconi schreeuwde tegen haar dat ik nog geen bezoek mocht ontvangen. Ze stak haar hand in haar leren vest en haalde er een vuurwapen uit. Ze richtte het op Marconi en er klonk een immense knal. Sienna trok hevig aan mijn arm en begeleidde me naar een afgelegen kamer. Het beeld van een bloedende Marconi bleef maar door mijn hoofd spoken. We waren ondertussen al minutenlang aan het rennen door gangen met dezelfde monotone kleur. Ik hoopte dat Sienna wist wat ze deed. We gingen opnieuw een kamer binnen die bijna simultaan aan de vorige was, alleen lagen mijn kleren er op een hoopje. Sienna gaf ze aan mij en vertelde me dat er een nooduitgang dichtbij was. Buiten liep Sienna naar de dichtstbijzijnde taxi terwijl ze me hielp de taxi in te kruipen. Mijn hoofd bonkte en alles begon waziger te worden. Ik zag nog net hoe de persoon op de moto achter ons iets uit haar vestje nam en begon te schieten, de spiegel van de taxi knalde eraf. De taxi stopte en Sienna sleurde me een klein appartementsgebouw binnen. Ze zei dat ik me best even waste en daarna haar moest uitleggen wat dit allemaal betekende. Maar hoe kon ik nu een situatie uitleggen die ik zelf helemaal niet begreep.
Vandaag werd ik schreeuwend wakker van een nachtmerrie, ik droomde telkens over een rivier. Aan de overkant stond een vrouw. Ze fluisterde de woorden:" zoekt en gij zult vinden.". Nadat ik terug wat kalmeerde, observeerde ik de ruimte rondom mij. Het was alsof mijn hersens vertraagd werkten. Ik probeerde uit het bed te stappen maar viel onmiddellijk terug neer, ik had het gevoel dat mijn hoofd ging exploderen. Toen kwam een man binnen in operatiekleding, gevolgd door een vrouw. Ik was helemaal in de war. De man stelde zich voor als dokter Marconi en zijn assistent Sienna Brooks. Ik vroeg waar ik was en ze vertelden me dat ik gisteren was binnengebracht in de spoedafdeling met een ernstige hoofdwonde. Ik begreep nog minder van de situatie maar het verklaarde wel waarom mijn hoofd ongelofelijk veel pijn deed. Ze vroegen op hun beurt of ik nog iets herinnerde van gisterenavond. Ik groef diep in mijn gedachten maar het leverde niet op behalve nog meer hoofdpijn en een paar bezorgde blikken van de dokters. Later vertelden ze me dat ik in het hoofd was geschoten. Ik stond met mijn mond vol tanden. Wie zou mij nu willen neerschieten vroeg ik mezelf af terwijl de dokter en zijn assistent de kamer verlieten.
