 |
|
|
| |
|
|
| 04-03-2009 |
 De avonturen van Christophe en zijn vriendjes |
Lieve mensen,
`t Is idd alweer een tijdje geleden dat we van onz lieten horen, maar wees gerust, we are still alive and kickin`. Toegegeven, als je op reis bent, heb je niet altijd veel zijn en tijd om je bezig te houden met het schrijven van blogberichtjes. Vandaag hebben we echter een paar uurtjes uitgetrokken om alledrie even onze eigen gang te gaan en te doen waar we zin in hebben. Ik heb besloten om jullie nog eens van een reisupdate te voorzien. `t Heeft lang genoeg geduurd!
Annelies heeft haar verhaal de vorige keer beeindigd in Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Ik pik de draad weer op in Kaikoura, de volgende bestemming op onze doorreis. Kaikoura is de hoofdstad van het mariene leven, met een aantzienlijke diversiteit aan waterzoogdieren. De mogelijkheid om een aantal van deze dieren van heel dichtbij gade te slaan mochten we dus niet aan ons voorbij laten gaan. Maarten en Annelies hebben hun wetsuit aangetrokken en zijn zondagmorgen om halfzes (!) gaan zwemmen met een aantal dolfijnenkolonies. Ik heb me dan nog een aantal keer omgedraaid in mijn bedje tot een oude tante me kwam wekken om te melden dat het illegaal was om in haar straat en voor haar deur te slapen. Dat wisten wij uiteraard ook, maar `t is wel handig om wat geld te besparen. Al zijn de campings hier eigenlijk niet zo duur hoor. Ik ben dan maar opgestaan en heb me klaargemaakt om te gaan `whale watchen`. `s Middags ben ik namelijk `van de grond` gegaan met een helikopter, op zoek naar `sperm-whales` (vraag me niet waar die naam vandaan komt, kwetet zelf nie). Ik had geluk, we hebben 2 van deze mastodonten (ongeveer 16m lang, tot 60 ton zwaar) gespot. Indrukwekkend, snel zal ik dit niet vergeten!
Na deze belevenissen stond ons alweer een lange autorit te wachten richting het Abel Tasman National Park, waarin we vanaf maandag een 3-daagse wandeltocht ondernomen hebben. Compleet gepakt met een tent, een slaapzak, luchtmatras en voldoende eten en drinken zijn we eraan begonnen. Zware rugzak dus, en niet te onderschatten. Wij dus blij wanneer we mochten eten of drinken en zo onze zware rugzak wat konden verlichten. Ondertussen konden we tijdens het wandelen genieten van het mooie kustlandschap. Daarbij kon de tijd niet uit het oog verloren worden, want bepaalde gedeeltes van de track kunnen enkel overbrugd worden wanneer het zeewater z`n laagste peil bereikt heeft. De trekschoenen moesten dus geregeld uit om een paar 100 m door het lage water te waden overheen pijnlijk uitstekende schelpen. Ondanks dat hebben we de 51 km lange tocht uitgewandeld, al had ons energiepeil nadien wel een dieptepunt bereikt.
Op donderdag 26 februari hebben we het mooie zuidereiland achter ons gelaten voor het - volgens veel toeristen - veel minder mooi noordereiland. Gelukkig zijn wj het daar tot nu toe niet mee eens. OK, hoofdstad Wellington is misschien niet zo mooi en gezellig, maar het vulkaanlandschap rondom de noordelijker gelegen steden Taupo en Rotorua kan best indrukwekkend genoemd worden. Gisteren hebben we de `Tongariro Alpine Crossing` gedaan. Deze populaire dagtocht bracht ons overheen een nog steeds actieve vulkaan (voor de liefhebbers: het gaat om Mount Doom uit de Lord of the Rings trilogie). De desolate kraterlandschappen die we daar zagen zijn niet te beschrijven. Hiervoor verwijs ik jullie door naar de foto`s op facebook. In elk geval, persoonlijk vond ik dit 1 van de mooiste dingen die ik zag sinds het begin van onze reis. En dat kan tellen, na alles wat we in de afgelopen 7 weken al zagen!
Vandaag houden we het rustig - vandaar dat ik hier momenteel op een zonnig bankje aan het meer van Rotorua mijn verhaal zit neer te pennen. Morgen hangen we terug de echte toerist uit, en gaan we een paar uur leven volgens de traditionele Maori gewoontes. Daarna rest ons nog 1 week Nieuw-Zeeland. Volgende week trekken we nog 2 dagen uit om onze wagen te verkopen, en vrijdag 13 maart vliegen we richting Melbourne. Wat gaat de tijd snel, dan zijn we al over halfweg!
Enerzijds een spijtige zaak, anderzijds zijn we blij dat we jullie dan kunnen terugzien!
Hou jullie goed in het koude Belgie, en laat de crisis jullie niet klein krijgen he!
Hasta la vista,
Christophe
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
