Hoe hard je ook probeert en je best doet: 't Moet van twee kanten komen. Doet het dat niet, is 't gedoemd. Gedoemd om verslagen te woorden door de streken van het lot.

Dan is het over, gedaan, uit. Je wacht en hoopt op een daad, die alles weer ongedaan maakt. Die het goede weer terug doet komen. Niet dus. Pijnlijk.

We laten ons leiden door onze emoties, gevoelens. Het denkaspect lijkt sommigen overbodig. Anderen geloven dan weer dat gevoelens er niet toe doen en dat de 'black box' het belangrijkste aspect in situaties is.

Ik vind het vooral verwarrend. Beiden misleiden. Beiden treffen. Verstandig omgaan met beiden op het adequate moment is vereist, maar hoe weet je nu wanneer het moment er is om je cognities te volgen? 

Of hoe weet je dat je hart nu net je grote leidraad moet zijn?

Geen persoon die je kan helpen. Dit is jouw pad, dat je naar jouw waarden en normen bewandelt. 'Aan jou de keuze', zeggen ze dan, alsof het een privilege is. Nu ja, soms is het dat ook. 

Wie weet dan het antwoord? Alleen jij.