Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in ons gastenboek
Planning
Hier vind je terug wat zo ongeveer de plannen zijn de komende weekjes...
Costa Rica en Nicaragua
08-08-2009
Tortuguero: JAJA WIJ HEBBEN EITJES GEZIEN !!!! WOEHOE
San Jose - Tortuguero: geen korte reis! We zijn 7u onderweg geweest via bus - bus - boot om in ons nieuwe kamertje aan te komen aan de Caraiben. Doel: een avondje gaan op de loer liggen om schildpadden aan land te zien komen, nestje zien gaven, eitjes zien leggen en daarna uitgeput opnieuw naar zee te zien klauteren. De 1e avond waren we wat te moe om al direct op pad te gaan, we besloten om eerst wat te rusten, te genieten van de omgeving en de volgende dag Sherlock Holmes te gaan spelen. Wat regen en wolken verhinderden ons om veel uit de dag te halen. Tussen enkele vlagen door bezochten we elk souvenirwinkeltje en kochten een paar boeken zodat we onze hersenen toch aan het werk zouden kunnen zetten. Wat liggend in onze hangmatten bleek onze aankoop van veel nut. Thierry genoot van The Bourne Supremacy in het Engels en Katrien van 1 of andere dubbelroman. ´s avonds was het dan zover. Na een dag vol spanning (Katriens zenuwen namen steeds meer toe; als je niets ziet, dan is het jammer, maar dan heb je nu eenmaal pech die avond en betaal je nieuwe tour als je een andere avond meer geluk wilt hebben) had onze gids ons ingelicht dat we om 21u20 gingen vertrekken. Toen Katrien te horen kreeg dat we met een watertaxi ter plekke gingen gebracht worden, was het hek van de dam... madam wou niet meer mee!! Wat gevloek en geschop tegen Thierry´s benen later werd ze toch aan boord gehesen. Hopla! Klaar voor de ontdekking van deze reis... Direct bij aankomst komen we te weten dat de schildpadden reeds vroeg aan wal zijn gekomen en we dus heel "lucky" zouden kunnen zijn, soms krijg je wel de schildpadden te zien maar niet de nesting... Dit was de 1e keer dat Katrien 5min haar bek hield en snel snel volgde ze als een seutje de gids naar de plaats van verdict. Na nog geen 5min zagen we al een schildpad die net gedaan had met eitjes leggen en ze begon af te dekken!! We hadden onze trip zo gepland dat we een tour zouden doen met volle maan. Zo heb je meer kans om de beestjes beter te zien (aja, want het is niet zo donker met het maanlicht). 5 meter verder werden we door een andere gids geroepen dat er een andere schildpad die klaar was met het hele proces, ging terugkeren naar zee. Snel snel verliepen we naar een ander stukje strand om het prachtige dier zichzelf naar de zee te zien slepen. Mooi mooi, Katrien zweeg nu al 15min (jaja, ik denk dat ik haar een schildpad ga kado doen). Hierna moesten we ons verstoppen achter het strand in de bosjes omdat de diertjes die aan wal willen komen afgeschrikt worden door vreemde figuren op het strand. Ongeveer een uur later kwam opnieuw een gids ons halen: deze keer was er een wijfje klaar met het graven van het nest en ging beginnen met het leggen van de eitjes!! Vol ontzag lagen we op nog geen halve meter van de poep van zo´n reusachtig beest om de eitjes - spierwit en zo rond en groot als pingpongballetjes - 1 voor 1 tevoorschijn te zien komen. Een waar mirakel recht voor onze neus(al vindt Katrien dat de poep van een schildpad lijkt op de slurf van een olifant...). Fotos van dit fenomeen mochten we niet nemen, maar later zullen we een foto van de maan op deze avond online zetten. Dan kunnen jullie je proberen in te beelden hoe magisch dit wel niet was...
Na Leon was het tijd voor wat strandtijd dachten we en daar gingen we dan ook voor. San Juan is een heel rustig stadje aan zee dat gewend is om toeristen op te vangen. Het is een strand omgeven door enkele prachtige bergen. De dag na aankomst zagen we een korte hike zitten om de benen te strekken... einddoel: het mooiste zicht over de hele baai, naast het standbeeld van Jezus. Na een 15tal minuten minuten wandelen op het stand kregen we een lift aangeboden van 1 van de rijkste inwoners van de omgeving (daar ging onze hike). Op nog geen 5minuten hadden we onze hele voormiddagplanning om zeep geholpen. Boven aangekomen bleek het hek gesloten te zijn dat ons toegang gaf tot het panoramische zicht. Aan het hek hing een bordje dat we 1dollar moesten betalen. Katrien dacht al snel: Hell NO en kroop door het hekken, terwijl Thierry erover klom. Een prachtig zicht was onze beloning, alsook het geroep van een bewaker die geld van ons eiste. Als de wiedeweerga zijn we vertrokken om vanop een ander plekje een nog beter zicht (GRATIS) te hebben!! Buiten het feit dat we zalig aan het plaatselijke haventje hebben gezeten (en enkele pelikanen hebben zien vis vangen... zalig) en de mooie zonsondergang hebben meegepikt hebben we hier niet veel meer gedaan. Enkel wat ontspannen!
De grensovergang van Nicaragua naar Costa Rica is 1 grote grap!! Na een uur wachten in een overdonderende rij, worden we aangesproken door een buschauffeur van de Ticabus die ons op zijn bus wilt. Zijn voorstel om voor ons in de rij te wachten en te laten stempelen nemen we maar al te graag aan. Nog een half uur later kunnen we eindelijk vertrekken met de bus.... maar wat gebeurt er dan? Net over de grens moet iedereen uitstappen en opnieuw in de rij (een nog veel grotere dan ervoor: een 100m is niet overdreven) te gaan staan om ons te laten stempelen door de Costa Ricanen. Eindelijk gestempeld en klaar voor vertrek, moeten we onze rugzakken op een paar banken leggen zodat de douane er eens in kan liggen snuffelen... maar 1x dat het aan ons was, waren ze het zelf beu en moesten we maken dat we ingepakt in de bus zaten.... 1 grote zever dus. Dit grapje van een grensoversteek heeft ons dus meer dan 3u gekost!! En dit is zonder vervoer naar de grens bijgerekend.
San Jose was dan onze verplichte tussenstop met overnachting. Een veel te dure kamer, maar zo gaat dat in de hoofdstad. We zijn dan gaan eten bij de Chinees. Heel goedkoop, enorm veel op ons bord. Wat wil je nog meer?
Desayunos: - Ensalada de frutas con yoghurt - Gallo pinto con hueves - Cafe negro (2x)
Ok we staan er goed op (al ziet Thierry er nog wat witjes uit) en vertrekken naar de overkant om ons te melden bij Bigfoot Hostels voor de volcanoboarding. Vlug nog wat water kopen (ze gaan ons geen 2x liggen hebben zenne) en hopla met een kleine 20-tal hopten we op 2 pickups omgebouwd tot sightseeing busses. Volgens de flyer was de rit naar de vulkaan al goed voor half the fun... zeker niet gelogen in ons geval!! Meer dan een uur hotsen en botsen over zandwegjes vol putten en gaten om dan ineens stil te vallen... "Oops". Eenmaal lukte het om zelf terug op gang te komen maar nog geen bochtje later was het alweer vandat. Oplossing: een touw tussen pick-up 1 en pick-up 2 en laat de eerste zichzelf maar kapot rijden om omhoog te geraken. Een extra stukje wandelen zodat de pick-up minder geladen was zodat die de berg op geraakte... en wij betalen er nog voor ook! Wie zijn hier de apen? Aangekomen bij de Cerro Negro werd ons ineens duidelijk waarom het deze naam had gekregen... een enorme zwarte heuvel keek op ons neer. Algauw werd een plank en oranje zak in onze richting geduwd. We moesten zelf ons materiaal die vulkaan opsleuren... zucht! Voor de allerkleinste van de 2 was het wel een hele klus, maar ze bleef koppig volhouden en haalde zonder moeite de top. Hoe hoger we kwamen hoe harder de wind ons rond de oren blaasde (na de middag mag de vulkaan niet meer beklommen worden aangezien de wind dan levensgevaarlijke snelheden behaalt). Af en toe moest ik Katrien aan mijn riem vastsnoeren of de wind was ermee weg... Bovenop de top nam onze gids ons mee op een korte kraterwandeling. Meermaals herhaalde Katrien dat DIT de reden was waarom ze zo graag reist (en ja ergens heeft ze wel gelijk hoor, dat kleine hoopje geluk...). Na het aanschouwen van de prachtige vergezichten en het nemen van enkele foto´s, werden we aangemaand onze bajesplunje aan te trekken en ons richting afgrond te begeven. Een korte uitleg van hoe we niet konden remmen, mond dichthouden of we hadden een smoel vol stenen, veiligheidsbril opzetten als je nog wat wou genieten van je ogen en vooral hoe je sneller kon gaan... meer hadden we niet nodig!! Katrien had de eer als eerste te vertrekken... direct een bliksemstart volgens de gids. Ook Thierry had een bliksemstart, nam meer snelheid door de wetten van de fysica (damn you Newton) maar crashte onderweg met een paar kleine schaafwonden tot gevolg. Terug aangekomen in de hostel, smijten ze alweer een mojito naar je hoofd (direct een reden te meer om hier nog een dagje te blijven en te genieten van het zwembad en de goede sfeer in de bar).
Morgen vertrekken we richting San Juan del Sur, naar het schijnt een zeker niet te missen badplaats !! Benieuwd wat we daar weer gaan meemaken :D
=========> NIEUWE FOTOS http://picasaweb.google.com/tjernobil/CostaRica# <===============
Een verschrikkelijke nacht was het. Thierry bleek hevige buikkrampen te hebben en spendeerde de helft van de avond op weg en in de badkamer. Natuurlijk was Katrien er om de grootste pijntjes weg te nemen door het lieflijk opvangen van haar vriendje (vielen dank dafur). Aangezien we al elke morgen stevig ontbeten hebben (lees: rijst met bonen en een hoop eieren), besloten we reeds van de avond ervoren om op "dieet" te gaan. 2 toastjes voor het ventje en een ijsje met wat fruit voor het vrouwtje later, waren we op weg naar de grote weg om een rit te versieren richting het nationale park met de prachtige vulkanen. De parkwachtster aan de balie overtuigde ons om 2 andere guided tours te doen dan gepland (aangezien er niet veel te bespeuren viel op onze keuze). Snel kochten we 5 ticketjes van elke tour (omdat ze niet doorging voor minder dan 5 mensen) en wisten nog net op tijd een Canadees koppel te overtuigen om 4 ticketjes over te kopen (haha stupid Canadians). De eerste tour bracht ons bij enkele "fumaroles". Dit zijn gaten in de grond waardoor warme lucht/damp ontsnapt uit de vulkaan. De aarde waarop we liepen was dan ook enorm verhit. Op het einde van deze tour werden we op de hoofdbaan richting top van de vulkaan gezet: "Succes jongens, 4km volgen en je staat op de top van de vulkaan, daar wacht de volgende gids!!" Vol goede moed zetten we de pas maar werden nogal snel geconfronteerd met de brandende zon en stijgende pad. Veel afzien, een korte waterstop en veel zuchten later stonden we eindelijk aan de krater. Een INDRUKWEKKEND zicht!!! De bodem van de vulkaan was natuurlijk niet zichtbaar door de stijgende dampen die tevoorschijn kwamen. Niet te geloven wat een mysterieus iets dit eigenlijk is! Snel wat foto´s maken en hop naar de 2 tour: de batcave. Op weg naar de grot werd de zon even ingeruild voor een onweder van jewelste. Gelukkig konden we kort schuilen onder een verloren staand hutje. Eenmaal aangekomen in de grot werden we snel overmand door de stilte, de duisternis en natuurlijk de aanwezigheid van de kleine griezelige diertjes. Thierry werd (af en toe terecht) aangemaand tot stilte omdat hij de diertjes zou wegjagen voor de foto en Katrien bleef rustig verder genieten. Niet te geloven hoe schattig eigenlijk deze kleine vleermuisjes zijn. Bij het doven van alle lichten kon je de beestjes horen communiceren en rond je oren fladderen... zalig. Terug op rand van de krater slaagde Katrien erin om een gratis ritje te versieren op een schoolbus vol Amerikaanse kinderen die via een charity naar Nicaragua kwamen om mensen te helpen. God bless America (voor deze ene keer dan). Een goede maaltijd, wat platte rust en een goede nachtrust is wat er gewenst werd op weg naar huis.
Deze morgen zijn we vroeg opgestaan om zonder problemen in Leon te geraken via Managua (de hoofdstad). Managua is net datgene wat we willen vermijden aangezien dit redelijk vuil en druk is.. niets wat aantrekkelijk is voor ons. Met een bus - taxi - bus - kleine camionette worden we aan de deur van onze volgende hostel (Via Via in Leon) afgezet. De leuke wandeling wordt abrupt gestoord door de ongepaste darmtransit van Thierry (hopelijk wordt dit snel beter zodat het reizen op zich zonder problemen verder kan gaan). We ontdekken een goedkoop restaurantje waar we ondertussen al 2x lekker hebben gegeten, hebben reeds 2 mojito´s achterover gekapt en kijken al uit naar de activiteit voor morgen... We gaan gezoonweg van een vulkaan SLEEEN !!! Woehoee... Volcanoboarding wordt het genoemd. Morgen (of enkele dagen later) meer uitleg van dit fenomeen :D.
Eindelijk een hostel met een "lavanderia". 3 weken van vuile kleren werden in een grote zak gedropt bij een man met evenveel tanden als haar op zijn hoofd en morgen krijgen we dit (hopelijk) proper en welriekend terug. We kijken er al naar uit!!
OK, het bed was wel groot genoeg, maar de matras bleek maar voor de helft in goede staat te zijn... toch ging om 7u de wekker. De vulkaanwandeling stond op het programma en we waren al helemaal opgepept naar het ontbijt vertrokken. Eenmaal buiten werden we ontvangen door een grijze hemel en flink wat regen. "Zou het de moeite zijn om met dit weer op zo een vulkaan te kruipen?", "Ik denk niet dat we veel zullen zien daarboven met al die wolken... Misschien best het Apoyomeer eens verkennen en morgen dan naar de vulkaan?", "Lijkt me een superplan liefje!!" En gezellig huppelden we beiden richting Mercado Municipial om de bus te nemen.... Onderweg kwamen we heel wat leuke winkeltjes tegen die onze portefeuille lichter deden aanvoelen. Wat werd er gekocht en waarom: - een petje: aangezien de felle zon op het hoofdje van Thierry schijnt en met zijn overvloedige en lange haardos kan hij dit niet insmeren... opgepast zonnebrand!! - een paraplu: mocht het toch regenen dan zijn we in 1e instantie toch gered. De regenjassen die we meehebben zijn veel te warm voor dit klimaat. - een aftands baskettruitje: aangezien er nergens een winkeltje te bespeuren viel om een marcelleke te kopen, nam Thierry zijn toevlucht tot een afschuwelijk basketbaltruitje... zodat hij in dit warme weer wat vrijer kon zijn en ook wat kon bruinen... - eten en drinken: daar moet geen tekeningetje bij gemaakt worden neem ik aan...
Een korte busrit bracht ons bij het begin van een 30min durende wandeling richting kratermeer. Wat brulapen, vlinders, prachtige vergezichten en pick-ups later kregen we water binnen handbereik. Een rustigevende omgeving met een overgroot tekort aan toeristische interesse was helemaal voor ons. Na een lekkere shake voor Katrien (mmm banano con leche) en een grenadinedrankje voor Thierry (bweurk) was het tijd voor een wandeling langs het smalle strandje en door de bossen die het meer omringden. Echt super zo´n wandelingetje, en zeker wanneer je net zoals Katrien verse mango´s weet te vinden ver weg naast het pad :D.
Pick-nicken op het strand is niet voor iedereen weggelegd denk ik, maar we hebben het er maar weer eens van genomen. De plaatselijke hond wat overschotjes van kippewit voederen en hop terug naar de bus richting Masaya centrum. Net aangekomen mochten we voor het eerst onze ROZE paraplu bovenhalen om romantisch door het stadje te kuieren richting kraterlip, om het kratermeer van Masaye te bewonderen bij zonsondergang. Net te laat natuurlijk, maar toch weer leuke foto´s. Thierry verkoos dan om eens een maaltijd te nuttigen ZONDER bonen en kwam op het idee: Telepizza! Blijkt dat die mannen betere pizza´s kunnen maken dan Pizzahut en nog een stukken goedkoper zijn ook. Yummie...
Morgen hopen we eigenlijk stiekem op hetzelfde goede weer om de vulkaan te gaan bezoeken. Duim maar lekker voor ons mee !!!
Wendy: Een super leuk verhaal dat we van je hebben kunnen lezen... Zo te zien is er ginder wel wat afgezopen....foei foei, moet kunnen. Tof dat het zo goed is mee gevallen, goede keuze chica!!! Zo te lezen was het echt ook wel een goed gevulde vakantie en niet zomaar wat rondlummelen... Geniet van de Gentse feesten, doe de groeten ginder. Aja, hier hebben ze ook mooie vlinders.
Pieter: Amaai jom, ge zijt zo in uwe sociale, leuk! Alle, je bent buiten school dan blijkbaar ook carriere aant maken in het dagelijks brood. Das goed, als we eens gratis mogen komen lunchen zijn we van de partij e.... En hoe is het er nu int stad tijdens de zomer? Valt er zowat iets te doen? Of gaat het er nogal doods aantoe? Ge moet dringend eens ne naam voor dat konijntje zoeken e... Laat u eens gaan. Tot snel!
Mama Ingrid: mamamamama, ik heb je vandaag gebeld, maar RARA, het was bezet... Zeg tegen tante Tine dat ze wat minder belt... Enfin ik probeer morgen wel terug. Thierry zegt hier dat ik niet durf te typen dat ik je mis: Voila, bij deze: vanmorgen stond ik op en dacht ik: ik mis mijn mama, vandaar dat ik heb geprobeerd je te bellen... voel je maar niet schuldig hoor mammie, ik blijf wel proberen... Nu is het mijn toer om te spuien: Thierry is hier soms bang en dan moet ik zeggen dat dat hier allemaal normaal is en voor hem zorgen...Jaja, hij is nog braaf...benieuwd hoelang dat zal duren... Dat konijntje, wij hebben niet zo direct een idee, Thierry komt hier met de meest onnozele voorstellen af.... We zullen afspreken dat ieders er 5 opschrijft en dan dopen we hem als we terug zijn met de meest gewilde naam.
Papa Paul: Leuk te horen dat alles goed gat met vake. Ik kan me inderdaad al inbeelden hoe gehoorzaam hij is! Thierry wil ook mee onder de carpoort...Dat lukt nog wel e pappie..... Frederik is toch bijna nooit int land.... Het verhaal van de sleutels zal wel aan mama liggen, dat weten we alle2
Tine: Ik heb me DOODgeergerd aan het feit dat dat onnozel internet hier de laatste 5 dagen niet heeft gewerkt!! Ik had echt nog wel iets wilen laten weten voor je op reis vertrok. Bij deze hoop ik dus echt dat je een super leuke vakantie tegemoetgaat, maar met ons Freeke kan dat niet anders e. Laat zeker iets weten als je terug bent, ik denk dat dat zo n 3 weken zal zijn zeker?
Papa Martin: Zoals eerder vermeld, kunnen wij geen smsje sturen...we hebben blijkbaar een overjaarse gsm bij waarvan niemand nog over de adapter beschikt. Maar nu weet je wat we hier de laatste dagen hebben uitgespookt. Internet kan niet overal gebruikt worden, het is er wel, maar is vaak onderbroken...Wel leuk om te weten dat jullie bezorgd zijn . (knipoog naar mama Hilde)
Charlotte: Ola chica, bedankt om nu pas iets te laten weten. Beteken ik zo weinig voor je?? :p Grapjen he Pol. Beestjes zitten er hier genoeg, is het niet in een nationaal park, dan vliegt het rond uwe kop of kriebelt het in uw bed :(. Breng jij ons maar op de hoogte van het lokale nieuws, zoiets gelijk tvOost-achtigs... khoop da je begrijpt wa ik bedoel hehe.
BTW: de coñputers hier zijn niet uitgerust om de kaartjes van onze camera´s te lezen.. geen nieuwe foto´s dus...
In El Castillo zoeken we onderdak in hostel Manantial (een donker mannenbastion met 2 pooltafels).
Aangezien de boot vanuit San Carlos naar Isla de Ometepe enkel vertrekt op dinsdag en vrijdag (en we waren op woensdag in San Carlos), besloten we rustig uit te puffen tussen de plaatselijke bevolking in een gezellig historisch stadje. Op een kwartier wandelden we van het ene uiteinde van het gehucht naar het andere uiteinde (een pad van een meter breed, waar Katrien 2x op durfde uit te glijden, jawel). ´s trokken we ons terug op het pleintje aan de haven (zijnde aanlegplaats voor 1 bootje met 3 trappen). Opgepast schrikschijters die dit plaatsje willen bezoeken: om 20u valt het licht uit, hou de zaklamp in de buurt!!
Minder gezellig was de 10u durende boottocht van San Carlos richting Altagracia op het eiland van de 2 vulkanen (Maderas en Concepcion). Midden in de nacht droppen ze ons in de regen op een onderbelicht stuk eiland waar enkele piraten (taxichauffeurs)ons kidnappen naar een hostel. De hobbelige weg was reeds een voorbode voor de slechte slaapplek (beeld u in een uitbarstende vulkaan waarbij men probeert over te rijden zo hobbelig). De eerstvolgende ochtend namen we zo snel mogelijk de bus richting Merida. Hacienda Merida was een mooie plek voor rugzaktoeristen. Spijtig genoeg waren de goedkope kamers verkocht en besloten we voor 1x een duurdere huwelijkssuite te nemen. Na wat afluisteren van anderen besloten we de plaatselijke waterval te gaan bezoeken (opnieuw een hike). Een 50m hoge waterval stond ons op te wachten na een uitputtende klim in meer dan 30graden. Voor de rest hebben we gedurende deze 2 dagen genoten en lekker gegeten. Tijd hadden ze hier zat, zo hebben we op al onze bestellingen gemiddeld een half uur gewacht (zelfs voor drank, en dan kreeg je nog niet wat je vroeg...).
Deze morgen hebben we na een stevig ontbijt de bus genomen richting Moyogalpa. Hier stond een gammel bootje - dat steeds naar links bleek over te hellen - ons op te wachten om naar San Jorge te peddelen. Een busrit later zitten we nu in Masaya waar we fajita´s hebben gegeten, een smoothie achterover hebben geslaan en straks lekker zullen slapen...
What we might do here. - nationaal park - vulkaan Masaya - laguna de apoyo - in de krater van een vulkaan duiken (als het toegestaan is)
Na een zwalpende busrit (en Katriens maagje heeft het geweten...) moest Thierry aan de noodrem hangen omdat ze anders compleet voorbij ons hotel gingen rijden.
Een avond vol National Geographic en een zalige nachtrust later besloten we 6km te hiken naar de overzetboot. Dit viel eigenlijk wel tegen in de blakke zon... Maar kom het moest er ooit van komen. We hadden Los Chiles al bereikt toen we een pijl NOG 6km naar de grens van Nicaragua zagen staan. Dit was ons wat teveel en besloten te liften. De 1e auto stopte al en nam ons in een overvolle auto mee. Hij heeft ons letterlijk de GRENS laten zien.. de straat stopte daar en er hangt een geel lint over de gehele weg!! Stonden wij daar mooi naar Nicaragua te kijken... Dezelfde kerel heeft on sdan helemaal terug gebracht tot voorbij die fameuze pijl tot aan de douane waar we ons paspoort dienden te laten stempelen. Volgens Katrien is Thierry´s paspoort ter plaatse verkracht. Meer uitleg: Een boekje met 31 van de 32 lege bladzijden en dan slagen ze er nog in om de stempel van hun land OVER de stempel van een ANDER land te zetten (dit maakt nogmaals duidelijk dat Tico´s en Nica´s niet overeenkomen). De vriendelijke chauffeur stond nog steeds buiten te wachten. Wij boden hem een stevige handdruk en vele muchos gracias aan, maar de zak fronste eens diep en vroeg $10 voor een rit van 5minuten... Niet met MIJ, dacht Katrien en gaf de loser $2. Na het kopen van een ruiten 9 en een schoppen aas (wat gelijk is aan 2 toegangsticketjes voor de overzetboot richting Nicaragua) de verkoper moest er ook eens mee lachen, zochten we een restaurantje op. Hier kwamen we Karl Vanhoutte tegen, voorñalig inwoner van Waregem, maar 13jaar wonende te Costa Rica. Hij voorzag ons van nuttige informatie en een flinke babbel (wat een babbeltrien die kerel).
Enfin, de boot vertrok op zijn Costa Ricaans (wanneer hij er zin in had). Van veel boot kunnen we niet spreken: ne kano met grootheidswaanzin met eindbestemming San Carlos (waar Thierry schrik had).
Goed, na een lange stilte gaan we jullie opnieuw verblijden met wat nieuws....
Moe aangekomen in La Fortuna langs de meest toeristische hoofdweg aller tijden, nemen we onze logies in in Cabinas Sissy!!! Jaja u hoort het goed, Thierry´s eigen plekje in Costa Rica... Katrien besloot een slekker te koken (mmmm rijst met een lekker currysausje) waarna we ons dubbel-dubbelbed inkropen (soms zetten ze echt bedden teveel op een kamer..). Op aanraden van Mike begonnen we na een korte nachtrust (de mensen kruipen hier om 10u in bed, maar zitten wel al te verbouwen om half 6) aan een hike richting het jadegroene lagoon. Dit was een tochtje via wat groen, omhoog, over de buurman van vulkaan Arenal. Het zou een tocht heen en terug van om en bij de 5u worden, had Señor Sissy ons verteld. Halverwege de tocht omhoog, via prachtige bloemen en struiken, begint het te gieten (precies of het is ´regenseizoen´). Een geluk dat we net de jungle betraden zodat we iets meer grip hadden op de boomwortels. Thierry: voor de komende 3u was ik enkel aan het vloeken, terwijl Katrien lekker omhoog aan het huppelen was... grrrr "Komaan liefje, straks is er een prachtig meer...", "Jaja ik ko-om grmbl grmbl". Na een leuke klim en daarna een afdaling van nog eens 100m komen we uit op 2 vierkante meter staanplaats en een meer gehuld in MIST. We zagen dus noppes, njet, nada. Teleurstelling alom!!
Tijdens onze terugtocht met een gratis lift in een jeep van Amerikaanse toeristen, besloten we op zoek te gaan LAVA bij onze vriend vulkaan Arenal. We moeten zeggen dat de voorbije weken de top van de vulkaan nooit zichtbaar was, maar toen was de top soms zichtbaar... wat de kans op zichtbare lava groter maakte. Als echte winnaars (want dat zijn we toch wel mag ik zeggen) gingen we vol overtuiging de uitdaging aan en boekten een tour naar Arenal. Na 2 tussenstops, enkele foto´s en een toekan later, kwamen we aan bij de vulkaan. En wat blijkt.... na nog geen 3min spoot de eerste troep lava naar beneden WAAAAUW (riep Katrien... meermaals). De organisatie (2 bruin apen achter een stuur) heeft het daar wel goed bekeken. Ieders kreeg wat rum-cola bedeeld tijdens het wachten. Moest er geen lava te zien zijn, hebben ze in ieder geval toch voor de sfeer gezorgd.
Na ons lava-avontuur brachten de apen ons naar het volgende duistere avontuur (want we waren de petzels verloren in de auto). Ze brachten ons naar een gratis hotspring. Een stroom met warm water waar we gezellig konden relaxen. Even het idyllische beeld schetsen: pikkedonker, enkel lawaai van het water dat over de rotsen kolkt, een sterrenhemel om u tegen te zeggen en elkaars zoekende handjes (ik kijk even naar Katrien om te zien of dit gepubliceerd mag worden, ze is goedgeluimd vandaag). Beste mensen, warm water in deze context is niet dat van het soort brubbelbad dat na 10min went, maar warm water dat telkens warmer scheen te worden...
De volgende dag was een dag vol verdriet, geween en geknuffel... Mike and Suzy were leaving Central America (of toch het deel waar wij zaten).
Vanuit La Fortuna begon ons avontuur naar Los Chiles, een plaatsje aan de grens langswaar gegoede mensen zoals ons naar Nicaragua varen.
Veroniek: inderdaad, ik heb mijn wimperkruller bij en ik gebruik hem elke dag! Btw, bijna elke chica die hier rondloopt heeft mascara aan en de andere zouden het beter doen ;D
Mama Ingrid: het verblijf is hier opvallend proper!! Echt waar, je kan het niet vergelijken! Ook de toiletten zijn hier overal onderhouden, een stuk beter dan bij ons zelfs. Qua slapen is het iets duurder, maar we vinden vaak goedkope kamers en als je de badkamer deelt, scheelt dat vaak een hoop en aangezien ze hier toch altijd proper zijn doen we dat veel. Het is hier, buiten in de bergen dan, WARM, niet te doen, dus nu even genieten van het redelijke weer.
Wendy: Als ik het goed heb, kom jij vandaag 20/7 terug! Ik ben razend benieuwd hoe het is geweest! Ik heb er zelfs over gedroomd en je zei dat je het volgend jaar zeker opnieuw ging doen, dat belooft.... Ik kijk al uit naar een reisverslagje van je!!! Groetjes
Tine: Kei leuk om de dagdagelijkse dingen van jullie te kunnen volgen! Feels like being home!! Jullie kunnen stilaan aftellen naar Noorwegen, nog een weekje zeker? Geniet er maar met volle teugen van! Wij willen ook die tafel komen vuilmaken met lekker eten!!!
Line: Inderdaad geen dieren meer meebrengen, maar geloof me vrijm ze zijn ongeloofelijk schattig hier!! Jij zit dus nog steeds in Maastricht? Dan zal het daar wel goed zijn zo te zien!! Zie dat ge niet met nen Hollander eindigt, want dan zit de kans erin dat je nog moet emigreren....
Papa Martin: Bedankt voor al het opzoekwerk over Nicoya, maar we zijn er niet meer... Planning: er staat nog niet zoveel vast, maar van Arenal gaat het via de rivier richting Nicaragua. We doen de grensoverstap via Los Chiles. Betreffende het huis: is er nog niets meer af? Ik dacht dat ik al in een nieuwe kamer zou liggen... Veel succes met de nieuwe opdracht!
ER ZIJN NIEUWE FOTO S BIJGEZET OP DEZELFDE SITE ALS EERDER VERMELD ========> http://picasaweb.google.com/tjernobil/CostaRica#
We zijn dan toch niet naar het noorden gegaan, maar naar Monteverde. De reis naar het noorden, zo n 40 km zou ons 12u gekost hebben...waarvan 6 die we reeds gedaan hadden . We gaan er misschien wel langs op terugweg van Nicaragua. Monteverde dus, een nationaal park in het Costa-ricaanse hoogland. MOOI-MOOI Halverwege de busrit moesten we zogezegd overstappen op een andere bus, maar we hebben geluk gehad en een confortabele lift gekregen van een Costa-ricaan. Hij heeft ons voor de deur van ons hostel afgezet. Merci! De Amerikanen zijn nog steeds met ons op pad, gezellig. Ze zijn echt wel lachen. Ze hebben elkaar leren kennen hier op reis, hebben dan besloten om samen verder te reizen and they are so obviously in love..... We schieten goed op, en het is leuk om af en toe een babbeltje te slaan want we gaan wel ieders ons eigen ding doen elke dag. Eindelijk even in de prachtige bergen en in Cabinas Eddy hadden we zelfs een deken op het bed, het is hier een pak kouder. Een jas, lange broek en deftige schoenen zijn hier echt wel de standaard. De eerste dag wilden we gaan hiken maar we zijn afgeleid door het serpentario, een slangenzoo. De terrariums waren opvallend onderhouden echt mooi. Als we kunnen , Tine, speciaal een filmpje voor u....Hierna zijn we naar Ranario geweest, een kikkerzoo. Echt leerrijk onze gids was fantastisch en ze sprak met erg veel overtuiging over de beestjes. Ingrid Moens, ik ben ondertussen ook een kikkerfan!!! s Avonds hebben we eens iets totaal anders gedaan. We zijn op nachtwandeling geweest in een bos. Je moest dan met een pillamp zoeken naar oogjes die oplichten... We hebben een luiaard, een wasbeer een tarantula, een buidelrat, een schorpioen, wat vogels en insecten gezien. Vanmorgen begon onze dag met een eerste spectaculair avontuur: CANOPY. Hierbij vlieg je letterlijk van boom naar boom via een ijzeren kabel en katrol. Het werd pas indrukwekkend wanneer we zo n 100 m boven de grond van de ene bergtop over de vallei naar de andere bergtop vlogen. Langste afstand van 1 kabel: 1 kilometer. Echt een zalig uitzicht heb je dan. Als slot was er dan nog een soort Tarzan-swing...dan moest je een vrije sprong maken aan een touw....VIES, maar we hebben het alletwee gedaan. Dat van Thierry staat op film, dus we zullen proberen het door te mailen...
Ondertussen zijn we aangekomen in Arenal... Hier zouden we, als het weer het toelaat, de vulkaan Arenal. Van vorige reizigers hebben we gehoord dat het de afgelopen week niets was, maar het weer is aan het veranderen...Hopelijk is het morgen niet bewolkt!!!
Veroniek: Super dat je kan uitkijken naar Andalusie, eventjes weg van de werken....Alle, ge gaat nog nen echte electricien worden gij!!! Pas maar op dat ge er niet blijft aanhangen!!! Momenteel lig je dus blijkbaar met een zeehondje in je bed...schattig! Doe hem de groeten van ons en geef hem een aaike.
Brechtje` Hoe is het met de buik!!!!¿¿¿¿¿¿ Niet te warm, kan je wat slapen¿¿¿ Zie maar dat je het wat rustig aan doet met dat fietsen, op tijd rusten!!! Maarten, hou ze wat in toom e!!!
Tine en fre Hey Fre, kheb hier ook zo n handeltje gezien waar ze oud ijzer en dergelijke verkopen, gieren, kon er net geen foto van trekken, maar ook koper is hier duidelijk het meeste waard!!! De keuken vordert goed zo te horen, maarn wat wil je met nen handyman als u.... Alle Tine ge zijt u volledig aant laten gaan hoor ik, geniet ervan! Zodra ik een oplader vind, gebruik ik hem en bel ikals we online gaan maar nu is de eerste keer dat jullie nog wakker zouden zijn....
Inke Al een paar dagen in de zon en geen allergie, ZALIG!!!!
Joke; O MY GOG, ik hoop dat ge ze er goed uitkrijgt!!! Dat is echt al wel een flinke meid, echt leuk om te horen dat het allemaal zo vlot verloopt!!! Laat u maar goed in de watten leggen!!!
Pieter; Jij bent weer heerlijkeslaatjes aant draaien... we proberen hier ook zoveel mogelijk frisse dingen te eten want het is hier echt wel warm!
Mama Ingrid goed dat je via hier zegt dat je een mail stuurt, want ik doe die anders niet altijd open... Het is hier WARM!!! Niet te doen en dat al om 8uur s morgens....niets voor u in ieder geval, de rest zou je wel kunnen bekoren!!! Volgende keer meer fotos, beloofd!!!
Na een lange onderbreking in onze nieuwsberichten, pikken we de draad weer op. Internet lag plat, al verschieten we ervan dat dit apenland (letterlijk en figuurlijk) uberhaupt internet heeft.
1. de gsm-lader is stuk dus wij ontvangen al een week geen berichten. U mag gerust alles opnieuw sturen, maar dan via mail. Als we iemand tegenkomen met een oude nokialader zullen we niet twijfelen om hem op te laden... 2. geen fotos deze keer omdat deze computer geen poort/sleuf heeft voor de kaartjes...
Het park was helemaal de moeite om met een gids te gaan bezoeken. Freddy nam ons in zijn kielzog naar de meest waterige en modderige paden (fotos volgen later) om enkele zeldzame dieren te bezichtigen: scarlet macaws (rode grote papegaaien), toekan, de zoveelste capucijn- en spidermonkeys, vleermuizen (witte en zwarte) en hier en daar een stomme vogel... Op de weg naar het park hebben we krokodillen gezien en twaren nogal grote!!! Gelukkig zaten ze ver onder de brug waarop we liepen. De hostel naast het park waarin we sliepen kunnen we omschrijven als CRAP. Stinkende douche, een gat in het plafond, geen matras en een paar ontbrekende latten in de lattenbodem...
Nu verblijven we echter in een spic and span kamertje met een ventilator aan het plafond (en dit voor maar 15dollar). Om hier te geraken hebben we een tochtje gemaakt van om en bij de 5 uur afwisselend met de bus, boot en opnieuw bus. Bestemming: het hippie-achtige MONTEZUMA. Gisteren hebben we gezellig vertoefd aan een waterval met bijhorende waterplas waar de plaatselijke costa-ricaanse zotten van een hoogte van 10m insprongen. Moet je weten dat er hier al 6 doden zijn gevallen (mama Hilde: ik mocht NIET springen van Katrien...). s Avonds hebben we geaperitiefd op een privestrandje aan de branding van het water met de sterren boven ons hoofd (NEE Vincent, wij zitten niet liever in uwe living momenteel...), met enkele leuke Amerikaanse vrienden... een duo man-vrouw dat we leren kennen hebben op de boot. Wat wijn, rum, chips, olijven en als afsluiter een verse rijpe ananas... begin maar al te dromen!!
Momenteel hebben we net de vlindertuin bezocht. Best wel indrukwekkend hoe mooi ze wel zijn en wat er allemaal over te ontdekken valt. We hebben de geboorte van 2 vlindertjes mogen meemaken.
Morgen zoeken we ons heil ergens anders. Destination... Noord-Nicoya.
Ingrid Moens: zeg tegen Rens dat hij zich gdraagd tijdens de vakantie e, hij heeft het al genoeg uitgehangen tijndens het jaar met de grieten... Hebben julli al een vooruitzicht om een last-minute te doen?? Laat weten waar het naartoe gaat e. Dikke zoen
Mama Ingrid: Hey mams, ik vind het echt wel jammer van ons Flapje, en we zijn r niet mee aant lachen! Thierry is een super reisgenoot, hij zorgt goed voor me en is attent...Houden zo!! Natuurlijk komt hij nog niet in de buurt van jou capaciteiten....
Wendy: Jij zit ondertussen tussen de Grieken, je weet het e...rechtsbovenaan de site kan je je bericht sturen dat niet iedereen leest...hihi, benieuwd naar je reisverhalen!!!
Mammie: we zijn perfect aangekomen, idd gen nieuws van een vlieger die neergestort is! Het is hier een echt paradijs met veel diertjes en leuke momenten om van te genieten!
Tine en Fre: Super dat de keuken in aantocht is!!! Ik wil gerust komen om ze uit te testen!!! Dan heb je nog een beetje een luilekkerleventje op dat vlak... En begint het bij jullie ook al te kriebelen om te vertrekken? Is alles zowat in orde? Got tur! Alle, ge hebt u duidelijk laten gaan in de lingeriewinkel, ik kan het mij al inbeelden...
Tante Tine: Trouwe tante nummer 1... Is ons Woutertje ondertussen veilig terug bij zijn Tineke? Het luilekkerleventje hier zou echt nog iets voor jullie zijn...Nonkeltje zou zich hier direct thuis voelen!
Pieter. Hoe ist opt werk? En de zomer int stad? Ca se passe bien?
Nadine. Ik hoop voor jou en de kids dat het weer daar snel opklaart!!!
Marijke. Hela, jep idd even geleden, maar als ik terug ben spreken we zeker af. We blijven hier 7 weken, we gaan ook nog naar Nicaragua en een paar dagen NY...Groetjes aan Filip!
Elly. Alle, jullie hebben betere vooruitzichten met een reis int vooruitzicht....en al die regen! Naar waar gaan jullie? Veel plezier!
Papa Paul. Die foto s in het water zijn met dat waterhuis getrokken, echt wel leuk, dus dat wordt nog tof met het snorkelen!! Zie jij maar dat je niet uit uw jacht valt deze zomer...
Na een klein overleg besloten we in dit kleine paradijsje te blijven. Het prachtige uitzicht vanop de klif waar we slapen is adembenemend. Tijd om eindelijk eens te relaxen, dachten we na al dat zwoegen in het park... ps: we hebben daar ook nog een krokodil gezien!! Ok, die Amerikanen van gisteren efkes terug oprakelen: Katrien had er zich al bij neergelegd (letterlijk en figuurlijk) en was onder hun gekakel in slaap gevallen (laat ons zeggen om 21u ongeveer...). Thierry besloot dan maar de hele Lonely Planet te lezen... De nachtrust viel beregoed mee, iedereen was stil (Katrien sliep toch door alles heen...). Dankzij Katrien bestond ons romantisch ontbijt met uitzicht op de Pacific uit een lekker stukje mango (de ananas besloten we te houden voor een ander moment). Ons relaxdagje hebben we doorgebracht op een strandje. Niet zomaar een strandje, nee nee, een eigen privestrandje weliswaar!! De ´normale´ toerist zou de bus nemen naar het publieke strand. Wij (de echte leukerds) zoeken een desolaat plekje op om lekker te genieten. Echt alleen waren we niet... enkele capucijnaapjes waren wel geinteresseerd in ons gezelschap (vooral in Thierry, een nog nooit geziene bosaap). Ook meneertje Pelikaan kwam geregeld boven onze hoofden zweven om te zien of we dat plekje wel proper achterlieten. Mama Ingrid: Katrien is zelfs in de zee geweest, zo warm was het dus!! Na een tijdje bakken op het strand dachten we verkoeling te zoeken, maar wat was dat een teleurstelling... het was bijna warmer in het water dan op het strand... Bij het verlaten van het ooooo zoooooo leuke strandje kwamen we nog 1 verrassing tegen... een porky pine dat lag te soezen in een boom. E Ons 4-uurtje bestond uit een pineapple-smoothie en een vanilla milkshake... mmmm yummie EN verdiend!!! :D Nu gaan we ons avondeten klaarmaken: tortillas met verse groentjes en kip. Smakelijk !
PS: familie Van Houtte: u mag zich ook laten horen (btw de gsmlader is stuk)
Na een romantisch dinertje dachten we gezellig onder de wol te kruipen in een dorm van 14 personen. Normaal is de etiquette onder backpackers dat je de anderen niet stoort in hun nachtrust. Little did we know dat Amerikanen (vooral als ze met veel en luid zijn) zich hier geen f**k van aantrekken. 3-4 keer de kamer binnenkomen, liggen rondrommelen voor 30min net naast je hoofd, het licht verschillende keren aansteken en dan besluiten van het aan te laten, rustig luidop blijven praten, een douchke nemen... zijn maar enkele voorbeelden. Een slechte nachrust later staan we luidruchtig op om gezwind te gaan ontbijten. We waren vergeten dat dit op zijn Costaricaans gebeurt (alles opt gemakje). Een bustripje later bevinden we ons aan het parque nacionales waar we hopen enkele mooie diertjes te bekijken. Na een doodlopend pad dat eindigde op een waterval en geenenkel diertje komen we op het hoofdpad snel enkele apen en een luiaard tegen. Katrien ontpopt onmiddellijk tot lokale diertjesspotter en vindt elk verscholen beestje van krab, wasbeer, aapje tot leguaan, hagedis, ree en toekan. Moe en uitgedroogd ploffen we ons in een plaatselijk (toeristisch) restaurantje neer, waar we in stilte genieten van het eten: Na zo een prachtige dag vol mooie dieren, prachtige vergezichten en elkaars gezelschap, besluiten we elkaar te trakteren op een lekker Duveltje (dat maar 2.5 euro tstuk kost!!!) met wat chips. De zon is al verdwenen maar de warmte en de irritante Amerikanen zijn niet weg te krijgen. Hopelijk besluiten ze deze nacht rekening te houden met ons....
Meer nieuws volgt...
ps: de fotos zijn te groot om hier up te loaden. Ik ben op zoek naar een oplossing...
Ze hadden ons al wel verteld dat het hier aan de groene kant zou zijn, maar het is hier werkelijk overal begroeid met planten!Super mooie berglandschappen vol met palmbomen...
Vandaag 'ergens' langs de weg moeten wachten op de bus naar Quepos. Na driekwartier is ze dan toch komen opdagen... Overvol, zoals gewoonlijk, 4 uur richting het zuiden. In Quepos aangekomen hebben we eventjes gebeld om een hostel te reserveren. Veel plaats was er niet meer, dus we liggen met 12 andere stinkerds op de kamer...dat belooft...
Net romantisch gedineerd op een terrasje 'at the Pacific Ocean'! Op het menu gegrilde vis met look en bonen voor Katrien en Thierry een heerlijk gevulde burrito met zure room em een slaatje... Thierry eet dan wel traag, maar die bonen waren al aant werken nog voor zijn burrito's op waren, hihi... Hopelijk kunnen de andere backpackers ook tegen een [wind]stootje...
Morgen gaan we naar het natuurpark van Manuel Antonio.
Gisteren hebben we ons gewaagd aan het zoeken van een restaurantje NA een dutje tijdens een heus warmteonweder. Zijn wij eventjes blij dat we niet hebben gekozen voor de tent!!! Zelfs geen legertent zou dit hebben overleefd. Onze zoektocht naar een eetplaats was ook niet zo schitterend verlopen. Katrien heeft al meermaals de kaartjes van de Lonely Planet vervloekt. Geen straatnamen en verscheidene 'verdwenen' restaurants deden de frustraties hoog oplopen ;) Uiteindelijk kwamen we aan bij een door backpackers gekend iets. Een lasagna en een enchilada rijker gingen we voldaan naar onze hostel om te gaan slapen. Na een lekker nachtje hebben we net een zalig fruitontbijt geserveerd gekregen. Hopelijk ondervinden we hiervan geen last tijdens onze busrit...
