Na al die dagen in de natuurparken, nog eens tijd om een stad te bezoeken. San Francisco werd onze bestemming.
San Francisco een heel eigenaardige stad: een stad van Italiaanse en Chinese wijken, veel sfeer aan het water, van de leuke cable cars (= speciale tram), heel gezellige huisjes, golden gate bridge, ... maar ook van heel veel daklozen, de meest uiteenlopende wijken en heel koude wind. Gelukkig werden we van de typische mist gespaard. Ik zou hier niet graag met de fiets naar school gaan, al die bergop. Ook een hele uitdaging om de auto geparkeerd te krijgen (ofwel op die heuvels ofwel peperdure parking).
De tweede dag hebben we Alcatraz per boot bezocht: de beruchte gevangenis waarin onder andere Al Capone gevangen zat. In de namiddag nog snel een rondritje door de verdergelegen wijken van de stad en langs de kustlijn. Hoe leuk: Zeeleeuwen zwemmen en Pelikanen vliegen hier gewoon in het wild in het rond.
Morgen richting Santa Maria om dan de laatste rechte lijn naar Santa Monica in Los Angeles te rijden.
Na de drukte van Vegas, hebben we onze 2 laatste nationale parken voor de boeg. Een geluk, want mama begint de natuur wat beu te geraken. Eerste stop is Death Valley, de dorste en warmste plek in de Verenigde Staten en bovendien de laagste op het Noordelijke Halfrond. Als we toekwamen in de loop van de namiddag was het zo'n 45 graden Celcius. Prettige verrassing: een heel aangenaam hotel (precies Provence) met een leuk zwembad in de schaduw dat toch wat verfrissing kon brengen. Op het einde van de namiddag toch nog enkele foto's gaan nemen in Badwater (zo'n 86 m onder zeeniveau), gaan eten en in het donker nog wat gaan zwemmen samen met de vleermuizen (en alle andere gasten van het hotel). Het was immers een verfrissende avond geworden: nog altijd zo'n 38 graden celcius als we gaan slapen. 's Anderendaags profiteerden we van de ochtendvroegte om nog een aantal foto's te nemen.
Dan verderrijden naar Yosemite park: het was een hele trip die bijna de ganse dag in beslag nam. Hier viel het hotel wat tegen maar het park was wel mooi. Bovendien moest je oppassen waar je je eten bewaarde want overal lagen beren op de loer (we hebben er wel spijtig genoeg geen gezien). Papa en ik klommen nog naar het meertje waarin één van de hoogste watervallen terecht kwam. Door de droogte was het waterniveau echter veel afgenomen. Nu op weg naar San Francisco, ... de terugreis komt steeds meer in zicht.
Eindelijk ... onze ervaring met Vegas (maar zonder onze dagelijkse wandeling in één of ander natuurpark te vergeten ... Zion National Park).
En dan Las Vegas: gewoon zo verkeerd. Hotels die de Eiffeltoren nabouwen, waar je een tochtje kan maken op een Gondel met zicht op Venetië, met een Roetsjbaan die in de lobby aankomt, ... Eigenlijk een stad voor grote mensen. Papa heeft al dikwijls zijn handen voor mijn ogen moeten houden (gelukkig met de vingers open zodanig dat ik nog het één en ander kon meepikken): de show in ons hotel noemt "Peepshow", een trottoir vol met kaartjes met blote vrouwen, casino's die van 's morgens vroeg bevolkt zijn, ... maar mama en papa mogen geen café binnen met iemand onder de 21 ... Amai, ze hebben het mogen horen van mama en papa.
Gelukkig toch ook wel aandacht voor mij: een supergrote M&M winkel, Coca Cola winkel, fonteinshow aan het Bellagio hotel, piratenshow aan de Treasure Island en vanavond zijn we naar de Cirque de Soleil getrokken. Een schitterend superspektakel zoals we dat bij ons gewoon zijn alleen maar met Amerikanen: volop popcorn smullen, altijd opstaan tijdens de show om naar het toilet te gaan, heel luid babbelen en dan applaudiseren voor iets dat ze eigenlijk niet gezien hebben (door het tetteren). Allé, het was wel een superervaring. Alleen gigantisch veel volk en vrouwen op veel te hoge hakken en veel te dikke ... allé dat zegt mijn papa toch. Kijken uit naar onze tocht naar Death Valley van morgen.
Eindelijk internetconnectie ... We kunnen het thuisfront weer op de hoogte stellen van onze avonturen.
Daags na de helikoptervlucht over de Grand Canyon was het tijd om de canyon naar beneden te gaan. Papa had een superleuke wandeling gevonden, maar dat was blijkbaar niet volgens mama haar gedacht ... Na 45 minuutjes afdalen begonnen mama haar knieën tegen elkaar te knikken ... allemaal wat te stijl, geen leuning ... Ik vond mama een "broekschijter" (dit heeft ze de dagen erna nog enkele keren moeten horen . De tocht terug naar boven was redelijk zwaar en gelukkig waren we voorzien van voldoende water in de rugzak. We hebben nog enkele hagedissen, eekhoorns, valken, ... gezien en dan was het tijd voor onze volgende trip naar het "lake powell".
Lake Powell: een meer dat kunstmatig onstaan is door het bouwen van een stuwdam op de Colorado rivier. We wisten eigenlijk niet goed wat we er van moesten verwachten ... en dat bleef ook zo na onze 2 nachten die we er verbleven hebben. Eerst naar de enige oversteekplaats van de Colorado gaan kijken, daarna had papa het "leukste" strandje in de Trotter gevonden. Amai ... Blankenberge had er niet aan. Allemaal mobilhomes (allé, toch de vrachtwagen versie ervan), tenten, ... We struikelden over de touwen van de boten, jetski's, stinkende pampers, stoere bonken met tatoeages van hun oor tot aan hun ... enkels. Papa wou piknikken, allemaal de charme van het strand. Na 10 minuten waren we sandwich met hesp en zand aan het eten. Bijna zandstorm. Allé mama heeft toch nog welgeteld 30 minuten kunnen volhouden op dit "romantische strandje". Er restte nog wat tijd over om het zwembad van het hotel onveilig te maken, een Burger King te bezoeken en een lekker ijsje te verorberen. We zaten hier in het midden van een indianenreservaat en we hadden gelezen dat deze indianen niet zo vriendelijk waren. Dat hebben we duidelijk gemerkt.
Na 2 nachten overnachten aan het meer, vertrokken we naar Bryce Canyon (maar eerst nog even kijken hoe ze de stuwdam gebruikten om elektriciteit te maken voor de streek). Wat een aanpassing. Geen 115 graden Fahrenheit meer (46 graden Celcius) maar een verfrissende 68 graden (of onze 22 graden). We zaten midden in het cowboy dorp. Onderweg 3 dode reeën tegengekomen, deze auto's moeten er mooi uitgezien hebben. Maar eenmaal in het park, wat een prachtige wandeling. Mama wist dat ze hier geen gezicht meer mocht verliezen, en dapper heeft ze meegestapt. Het was echt prachtig: allemaal rode kalkplateaus waar we eerst helemaal naar beneden geweest zijn en dan weer naar boven. 2,5 uur flink doorstappen. En 's avonds dan nog eens gaan eten in een echte cowboy "lodge".
Flink slapen, en dan op weg naar ons volgende hoogtepunt van deze vakantie: Las Vegas. Wat zouden we hier meemaken. Eerst nog een laatste natuurpark van deze week: het Zion park. Onze wandelschoenen werden flink uitgetest.
. De tocht terug naar boven was redelijk zwaar en gelukkig waren we voorzien van voldoende water in de rugzak. We hebben nog enkele hagedissen, eekhoorns, valken, ... gezien en dan was het tijd voor onze volgende trip naar het "lake powell".
