Hoe vreemd is het toch hoe de samenleving opgedeeld is in vakjes.
Als therapeut ben je vaak het luisterende oor dat mensen missen, de spiegel die men nodig heeft om aan zelfreflectie te doen, en vooral, degene bij wie het hart kan gelucht worden.
En hoe vaak wordt dit misbegrepen.
Ga je vriendschappelijk om met een man? Ongetwijfeld menen anderen dat jullie een geheime relatie hebben. En de man zelf? Die denkt soms dat je op een relatie uit bent.
Ga je vriendschappelijk om met een vrouw? Dan vorm je een kliekje tegen de rest van de wereld en roddel je er vast op los. En de andere vrouw? Die denkt soms dat je het niet meent en dat je haar vast uitlacht.
Mag je dan echt niet meer vriendelijk zijn? Hoe kan het dat vriendelijkheid tussen mensen niet meer kan? Waarom moet je meteen uit zijn op meer?
