Meestal zorgt dat alleen al voor koude rillingen die aanvoelen als ijsblokjes die langs mijn rug naar beneden druipen.
Ik hou niet van gedropt worden in het onbekende. Of tenminste, het soort onbekende dat niet ongemerkt blijft. Je kan je niet als een gek laten gaan, omdat je een deel van de mensen later nog onder ogen moet komen. Maar je kan je ook niet wegcijferen, men verwacht toch enige inzet van je om er een leuk feest van te maken.
Dat soort onbekende dus.
Maar het is voor het goede doel. Familie laat je niet zomaar in de steek. Familie is er voor je. Omgekeerd geldt dat dus ook.
Na een lange rit vol Maya de Bij, Bumba, en Masha met haar beer, komen we dan eindelijk aan op bestemming.
Natuurlijk begrijp je de hele namiddag niemand behalve dan het kleine gedeelte van je familie, gezien het grote deel van de genodigden anderstalig is.
Dus focus je je op je eigen gezin. Die versta je tenminste. Uiteraard lijkt dat je 2-jarige dochter te begrijpen als een vrijgeleide om de zotste dingen uit te halen.
De aandacht van mama blijft toch onverminderd.
Na de nodige "hoe gaat het met u" en "lang geleden dat we mekaar nog zagen", zit je na een tijdje toch stil in een hoekje. En kijk je rond.
Je bekijkt alle vage bekenden, en beseft dat er toch veranderingen zijn. De ene vamp blijkt ineens een vrouwelijk lief te hebben. Het kleine nichtje dat je jaren geleden leerde kennen heeft haar eigen partner. De notoire rokkenjager blijkt pantoffelheld van dienst. Sommigen lijken jaren ouder te zijn, anderen zien er iedere keer jonger uit.
Hoe dan ook, ik besef op zulke stille momenten dat ieder zijn eigen verhaal heeft. Jong, oud, blank, zwart, autochtoon, allochtoon, man of vrouw, iedereen heeft iets te vertellen.
Maar je moet goed kijken, want vaak wordt net dat verhaal niet echt verteld. Die verhalen kan je alleen zien. Aan een houding, een manier van reageren, een frons, een lach, een zachte aanraking. Als je niet oplet, is het moment waarin hun verhaal verteld wordt, zo voorbij.
Communicatie is er altijd.
Hoewel familiefeesten beangstigend zijn, zijn ze leerrijk. Voor mij dan toch.
En de echtgenoot? Die verbaast zich iedere keer over hoe veel ik achteraf kan vertellen uit de verhalen die ik "gehoord" heb.
