de Brusselse Zuidmarkt op zondag is leuk. ik was er vandaag. handschoenen aan, petje op, en genieten van mensen die mandarijntjes aanprijzen, kisten kiwi's proberen te verkopen en ananassen van 1 euro t stuk mooi schikken. wel geen mango's gezien. de reden waarom ik eigenlijk ging ..
maar ongelooflijk wat voor mensen je daar ziet. ik denk dat ik dit weekend wel een groot deel van de wereld heb gezien : vrijdag dansers uit Griekenland, Spanje en Italië. gisteren met iemand uit Vietnam afgesproken. vandaag dan : 'n klein Afrikaans meisje op de tram (met rode slierten in haar haren), haar mama telt ook mee, dan op de Zuidmarkt zelf nog wat Indiërs die kleren verkochten.
op het einde van m'n dag reed m'n trein ook nog eens langs Brussels National Airport, een man uit Frankrijk / met een label van Nice aan z'n reistas vroeg of de trein naar Luik reed. ('non').
het zou dus wel eens kunnen, dat ik alle mensen van de wereld heb gezièn. zeer letterlijk te nemen :)
gisteren stapte ik na m'n werk de lift in. er stond al iemand in die lift, die naar buiten wilde stappen, die dacht dat we al op 0 waren. 'neen, we zijn hier op het 2e verdiep', zei ik. en de man stapte weer de lift in. hij had een fototoestel om z'n schouder hangen, en had iets geks in zijn handen. ik vroeg wat het was. 'een pompelmoes', zei de man. 'echt waar ?', vroeg ik. 'echt waar', zei die man, 'en als je wil krijg je de pompelmoes. ik at er zo al één op.' 'dank u', zei ik dan maar toen de lift open ging en de pompelmoes van handen was gewisseld.
de man was reclamefotograaf, kwam van het 6e verdiep. en de pompelmoes ? die zou ik wel eens ergens zien staan, binnenkort, samen met nog een andere. pompelmoes kwam van een Japans restaurant.
Samen met de Genkse jazzcomponist en pianist Michel Bisceglia gaat het Kolenspoorfestival in het project Cité Musique op zoek naar de muziek, de poëzie en dans van de tuinwijken van de koolmijnen. Deze wijken zitten boordevol internationale muzikale traditie en talent.
Cité Musique wil de culturele en vooral muzikale bagage vinden die de gastarbeiders hebben meegebracht. Letterlijk en figuurlijk: instrumenten, partituren, herinneringen, orkesten en al dan niet ontdekte talenten. Cité Musique is een sociaal en artistiek creatieproject dat het historische verhaal van de mensen van de Mijnstreek zal voorstellen vertrekkende vanuit de culturele en artistieke rijkdom van de streek, waar muziek en dans een belangrijke rol in spelen. Cité Musique moet de inwoners van de Mijnstreek en de inwoners van de mijncités in het bijzonder op een fijne manier confronteren met hun eigen geschiedenis: waar zijn we zelf van gekomen, wat doen we hier nu met elkaar, en wat heeft het leven in deze streek gekruid en gemaakt tot de moeite waard om voor te blijven gaan? Cité Musique moet een feest van de diversiteit worden. Deze typische mijnwerkerswijken zijn verzamelingen van de Europese en Noord Afrikaanse volkeren, waarin historisch een samenlevingsmodel is opgelegd door de mijndirecties, maar waarbinnen zich een gigantische boven- en onderstroom van artistieke en sociaalartistieke activiteit heeft ontplooid. Er zijn alle mogelijke verenigingen ontstaan en tot bloei gekomen, maar ook en vooral, er zijn tientallen sterke artiesten, vaak muzikanten opgegroeid in de cités. Cité Musique wil de zonen en dochters van de cité terug brengen naar het milieu dat hen gekenmerkt heeft: de culturele smeltkroes van de cité.
(info van http://209.85.129.104/search?q=cache:bYJd-vx9zcUJ:212.123.1.105/web/kolenspoorfestival/design/downloads/20060822CiteMusique.pdf+%22dans+uit+de+cités%22&hl=nl&gl=be&ct=clnk&cd=2, foto van http://www.kolenspoorfestival.be/web/kolenspoorfestival-old/web/citémusique.html)
Stel dat je werkt en een telefoontje verwacht dat wel eens niet zo leuk kan zijn.
Neem dan op met hallo, met (jouw naam).
De persoon aan de andere kant van de lijn zegt zijn/haar naam, waarop je heel snel vraagt en hoe is het met u ?.
Heel enthousiast !
Waarschijnlijk is die persoon dan niet meer zo lastig ..
Uitvoerders : Oya Capelle, Nazmiye Oral, Meral Polat Regie, tekst en concept : Adelheid Roosen Dramaturgie : Dirkje Houtman Regie- & productieassistente : Marjolein Polman Muziek : Mustafa Bostanci Dé theaterhit in Nederland, deze voorstelling deed meer stof opwaaien dan De Vaginamonologen. Met de originele Nederlandse cast !!!
De in Nederland wonende vrouw met islamitische achtergrond staat, gewild of ongewild, veel in de belangstelling. Maar wat weten we nou wérkelijk van haar? Dat is wat theatermaker Adelheid Roosen zich afvroeg.
In 2001 speelde Roosen zelf in De Vagina Monologen van Eve Ensler. Zij zag in dit concept een verregaande mogelijkheid om in contact te komen met deze islamitische vrouwen. Tolereren kúnnen we in Nederland maar wanneer verdiepen we ons in hun verhalen, hun rituelen, hun schoonheid en hun pijn.
Je ziet een andere vrouw, gewikkeld in een andere klederdracht dan de onze en je hebt een oordeel. Om naast dat oordeel ook een veel zachtere blik op de ander te werpen, ging Roosen in 2002 in Nederland op pad en interviewde vele vrouwen. Allen in een islamitisch land geboren, maar inmiddels wonend in Nederland.
Reizend door Afrika, waar Roosen 9 jaar geleden een documentaire maakte over de kracht van Afrikaanse vrouwen, zei een Malinese vrouw tegen haar: Er zijn elke keer vier mensen aanwezig bij een gesprek. Dat bent u, dat ben ik, dat is degene die ik van u maak en degene die u van mij maakt. En dat is wederom haar inspiratie geweest dit project te starten.
Het resultaat van deze interviews is verwerkt in twaalf indringende en intieme monologen. De monologen worden vertolkt door een vaste cast vrouwen afkomstig uit een moslimcultuur. Uit de wereld van politiek en literatuur zal een aantal vrouwen van Marokkaanse, Turkse, Somalische, Arabische en Nederlandse afkomst, een gastrol vervullen. Zij worden muzikaal begeleid door een Turkse saz-speelster.
POL ARIAS (De Bond) : Je valt van de ene verbazing in de andere want hier worden onthutsend intieme zaken verteld. Een fantastisch, rijke voorstelling die zoals de titel laat vermoeden, gaat over islamitische vrouwen . Hier blijft niets verborgen, openlijk en bloot wordt daarover verteld afwisselend amusant en venijnig. Hier worden veel taboes doorbroken. Daardoor zit er een didactisch aspect aan deze voorstelling, maar geen enkel ogenblik is ze belerend. De humor haalt het op de tragiek, de poëzie op de ruwe realiteit, tussen verhalen wordt er gezongen of getokkeld op de luit. Er wordt ontsluierd met kennis en talent. Een verrukkelijk warme voorstelling, geestig en tegelijk enorm interessant.
gisteren stapte ik na m'n werk de lift in. 
Samen met de Genkse jazzcomponist en pianist Michel Bisceglia gaat het Kolenspoorfestival in het project Cité Musique op zoek naar de muziek, de poëzie en dans van de tuinwijken van de koolmijnen. Deze wijken zitten boordevol internationale muzikale traditie en talent.
Cité Musique wil de culturele en vooral muzikale bagage vinden die de gastarbeiders hebben meegebracht. Letterlijk en figuurlijk: instrumenten, partituren, herinneringen, orkesten en al dan niet ontdekte talenten. Cité Musique is een sociaal en artistiek creatieproject dat het historische verhaal van de mensen van de Mijnstreek zal voorstellen vertrekkende vanuit de culturele en artistieke rijkdom van de streek, waar muziek en dans een belangrijke rol in spelen. Cité Musique moet de inwoners van de Mijnstreek en de inwoners van de mijncités in het bijzonder op een fijne manier confronteren met hun eigen geschiedenis: waar zijn we zelf van gekomen, wat doen we hier nu met elkaar, en wat heeft het leven in deze streek gekruid en gemaakt tot de moeite waard om voor te blijven gaan? Cité Musique moet een feest van de diversiteit worden. Deze typische mijnwerkerswijken zijn verzamelingen van de Europese en Noord Afrikaanse volkeren, waarin historisch een samenlevingsmodel is opgelegd door de mijndirecties, maar waarbinnen zich een gigantische boven- en onderstroom van artistieke en sociaalartistieke activiteit heeft ontplooid. Er zijn alle mogelijke verenigingen ontstaan en tot bloei gekomen, maar ook en vooral, er zijn tientallen sterke artiesten, vaak muzikanten opgegroeid in de cités. Cité Musique wil de zonen en dochters van de cité terug brengen naar het milieu dat hen gekenmerkt heeft: de culturele smeltkroes van de cité.
