Piiix Ik heb echt een volledige burn out. Dingen gaan slecht in het algemeen, op school, tussen mijn vrienden. (thuis oek mo I don't fucking care!) Niets is gewoon nog hetzelfde als vroeger. Ik ben eenzaam, en mijn herrineringen aan vorige zomer zijn echt aan het vervagen. De tijd dat mensen trots waren een vriend(in) van mij te zijn, is voorbij.
Ook blijven mijn gedachten heel de tijd bij dezelfde persoon. Maar positief kun je ze ook niet echt noemen. Ik voel me niet goed genoeg en alsof ik geen eerlijke kans heb gehad. Ik wil een herkansing ! Ik wil hem bewijzen dat ik weet wat liefde is. Ik wil het mezelf ook bewijzen. Want ik geloof me niet, niemand gelooft dat ik echt van iemand kan houden. Yah ik ben 15, en ik heb al fouten gemaakt, en die zijn nu verleden tijd. Maar iedereen herrinnerd mij zoals ze me gewoon zijn. Ik wil niemand meer kwetsen, zeker geen mensen vanwie ik echt hou.
Maar ik voel me zo zwak, en ik lig echt overhoop. Ik vind de juiste woorden niet, Maar het voelt alsof iedereen zijn nalatigheid mijn hart heeft bevroren, het uit mijn lijf is gerukt, en in duizende stukjes tegen de grond is kapotgevallen. Kwil ni echt emo klinke, ma iedereen heeft wel een gevoellige kant! EnoughIsEnough
