Part one : The life behind myself.
____________________________
Ik
neem mijn blauwe spijkerbroek uit de kast en trek deze aan, zodra ik ze aan heb
trek ik ze meteen wat lager zodat alles wat losser zit. Elke ochtend legt mijn
mama een gestreken t-shirt voor me klaar, wat zij een t-shirt noemt, vind ik
een topje Ook al is het 30°C, dit zal ik nooit aandoen... Mijn ouders zijn
strikt katholiek zeggen ze maar op het selecteren van kleding? Ik grabbel een
andere t-shirt uit de kast en trek er mijn trui van Adidas over.
Zodra
ik beneden kom staat mijn mama al klaar met gesmeerde boterhammen en een tas
sterke koffie, zonder koffie kom ik de dag niet slapeloos door. Ik kijk op mijn
klok en merk dat het 7:53u is. Ik geef mama een knaller van een zoen op haar wang
en vertrek naar school. Net wanneer ik wil buitenstappen wordt er aangebeld, ik
doe de deur open en zie een jong blond meisje staan met een rok tot net boven
haar knieën en een topje met spaghetti bandjes. Hallo! Ik ben Lien, de
vriendin van Quinten. Haar stem irriteert me mateloos en ze is veel te hard
gesminkt maar ik blijf vriendelijk en zeg dat mijn broer nog aan de
ontbijttafel zit. Ik moet dringend gaan. Zeg ik tegen de sminkpop en spring
op mijn fiets. Oké, het was fijn je te ontmoeten Uhm hoe was je naam? vraagt
ze, maar ik doe alsof ik door het harde gefluit van de vogels haar niet heb
gehoord.
Na
enkele minuten fietsen kom ik op school aan, en kom ik mijn beste vriend
Matthew tegen. pff het weekend was weer veel té kort! klaag ik, net voor het
belsignaal vallen mijn ogen op een nieuwe leerling. Wie is dat? vraag ik aan
Matthew. Dat? Dat is Luca, hij is nieuw sinds vorige week, hij zit in groep
7. Mijn ogen volgen hem en de zijne volgen mij, ik begin te glimlachen naar
hem en gooi een knipoog. Met al dat geflirt was ik vergeten voor me uit te
kijken, en ik bots tegen de rector aan. Hij kijkt me boos aan en zegt dat ik in
het vervolg beter moet opletten en minder moet dromen.
Maak
dat je wegkomt stuk verdriet! Je bent een schande voor onze familie! roept
mama tegen me wanneer ik aan de keukentafel zit. Ze kijkt me aan met een
waar-is-het-fout-gegaan blik, de tranen schieten me in de ogen en mijn
ademhaling versnelt. Ze keert haar rug naar me toe alsof ik er niet ben,
vastgenageld aan mijn stoel staarde ik recht voor me uit, ik kreeg geen enkel
woord nog gezegd, ik kon enkel nog klanken nabootsen. Ik hoor de voordeur
dichtslaan en voetstappen naderen de keuken. Het is papa die thuiskomt van een
lange werkdag. ( papa is CEO van een transport bedrijf dat gekend is over bijna
de hele wereld nl : Time Is Money.) Hij zet 1 stap in de keuken en mama
begint opnieuw te tieren en te huilen. Net wanneer ik wil opstaan om de vredige
keuken te verlaten beveelt ze mij om te blijven zitten en dat ik het nu ook
tegen papa mag uitleggen.
Ik heb dit blog opgericht omdat ik aan de hele wereld wil tonen dat er in mij een schrijver schuilt... Professioneel zou ik het nooit willen doen/worden. Maar waarom niet voor de fun?
Straks komt de inleiding van het verhaal "the life behind myself" erop.
