Maak
dat je wegkomt stuk verdriet! Je bent een schande voor onze familie! roept
mama tegen me wanneer ik aan de keukentafel zit. Ze kijkt me aan met een
waar-is-het-fout-gegaan blik, de tranen schieten me in de ogen en mijn
ademhaling versnelt. Ze keert haar rug naar me toe alsof ik er niet ben,
vastgenageld aan mijn stoel staarde ik recht voor me uit, ik kreeg geen enkel
woord nog gezegd, ik kon enkel nog klanken nabootsen. Ik hoor de voordeur
dichtslaan en voetstappen naderen de keuken. Het is papa die thuiskomt van een
lange werkdag. ( papa is CEO van een transport bedrijf dat gekend is over bijna
de hele wereld nl : Time Is Money.) Hij zet 1 stap in de keuken en mama
begint opnieuw te tieren en te huilen. Net wanneer ik wil opstaan om de vredige
keuken te verlaten beveelt ze mij om te blijven zitten en dat ik het nu ook
tegen papa mag uitleggen.
Ik heb dit blog opgericht omdat ik aan de hele wereld wil tonen dat er in mij een schrijver schuilt... Professioneel zou ik het nooit willen doen/worden. Maar waarom niet voor de fun?
Straks komt de inleiding van het verhaal "the life behind myself" erop.
