Er was eens een vrouw

die eigenlijk een heel klein meisje was

Haar hart was klein

Haar ziel was teder

Ze bouwde een luchtkasteel

Ze wenste een prins

Ze wenste veel liefde

Maar wat het kleine meisje 

Nooit durfde te wensen

Is liefde voor zichzelf

Al snel was het kasteel verdwenen

Ook al had ze zo haar best gedaan

Om van die lucht stevige muren te bouwen

Het kleine meisje begreep het niet

Alles leek onder haar voeten weg te schuiven

Het meisje viel plots

Heel diep naar beneden

Razendsnel

Het meisje viel met een plof

Recht op haar gat

Het was zeer donker 

En zeer koud

Het meisje begon te huilen

Opeens zag ze een licht

Een mooie gedaante kwam tevoorschijn

'Wees niet bang', zei de lieve dame

'Mijn naam is Moon'

'Ik ben hier omdat je iets vergeten bent'

'Wat dan?', vroeg het klein meisje

'Je bent vergeten van jezelf te houden'

Antwoordde de gids

'Ik ben helemaal alleen', snikte het meisje

'Dat ben je nooit,' zei Moon

'Weet dat ik er voor je ben'

'Het enige wat je moet doen, 

 is aan me denken, en ik zal er zijn.'

'Vergeet nu niet van jezelf te houden'

herhaalde de lieve gids

'Als je van jezelf houdt, komt de prins vanzelf'.

Moon gaf haar een kus en verdween

Het kleine meisje keek om haar heen

De donkere plek was nu een mooie tuin

Vol kleurrijke bloemen 

Een beek en zingende vogeltjes

Het meisje stapte naar het water

Ze voelde de liefde in haar groeien

Wat ze in het water zag

Was een prachtige vrouw,

Nog steeds met de ogen van de kleine meid

Maar nu sterker dan ooit tevoren

En boordevol liefde 

Voor zichzelf

En voor de wereld.