Dit wordt misschien niet het allervrolijkste blogberichtje dat ik tot nu toe geschreven heb. Ik heb namelijk een weekend vol emoties achter de rug.

Vrijdag, JEEJ! De volgende dag ging ik eindelijk mama, Beth en Rony terug zien. Oh ik was zo vrolijk! Ik kon er haast niet van slapen. Na 2 maanden, zo gek. Het was een regenachtige dag. Om 11u kreeg ik een telefoontje. 'Kan je naar de poort komen?'. Zo blij als gek liep ik naar hen toe :) familie, hmmm. De warmte overwelmde me. In alle enthousiasme liet ik hen mijn kot zien. Ze moesten wel lachen om mijn bed dat zowat 20 cm te kort is. Daarna wandelden we de stad in. Het werd een dag van goed eten, babbelen en gezelligheid! 

Tot die avond er werd gebeld naar mijn Belgische gsm-nummer. Papa vertelde me dat Nero gestorven is. Nero is de pony waarmee ik ben opgegroeid, waarop ik heb leren paardrijden en al heel mijn leven lang thuis in de weide staat. Sommigen vinden het misschien stom klinken, maar Nero ligt heel nauw aan mijn hart. Ik ben hier echt enorm verdrietig van. Maar mijn familie was bij me. Bij hen kon ik troost en afleiding vinden.

De volgende dag vertrokken we naar Auschwitz. Zo'n 300 km rijden vanuit Lodz. Maar van die afstand heb ik niet veel gemerkt. De hele weg heb ik geslapen. Eens aangekomen, voelde ik meteen een druk op mijn borst. De sfeer van Auschwitz. Het overviel me. Eerst brachten we een bezoek aan Auschwitz II-Birkenau, het vernietigingskamp. Gigantisch groot is het daar. We volgden het treinspoor tot het einde. Rillingen. In sommige barakken konden we een kijkje nemen. Hier konden we zien hoe mensen op elkaar werden geduwd, als beesten. Op houten planken moesten ze slapen. In een barak die normaal voor 53 paarden diende, werden nu 400 mensen bij elkaar gestoken. Ongelooflijk hoe dit door andere mensen gedaan kon worden, onze eigen soort. Niemand kan zo beestig zijn als de mens. 10 miljoen Joden zijn op 5 jaar tijd op de meest gruwelijke wijze omgebracht. Het was onmogelijk om te vatten. In Auschwitz I konden we alle haren zien van de Joden die kaal werden geschoren. Ook tasjes, brillen, kleren, werden er tentoongesteld. Enorm aangrijpend. Het doet wat met een mens om dit te zien. Iedereen zou dit ooit moeten zien. 

Daarna volgde de laatste avond op ons hotelletje. Ook al waren we doodop, ik heb met Beth nog enkele uren lang gebabbeld over koetjes en kalfjes. Deze ochtend brachten we nog een bezoek aan Radegast en aan de Joodse begraafplaats (die ik eerder al beschreven heb in mijn blogje).

Na een emotioneel afscheid van mijn familie ben ik dan nu op mijn kamertje beland met bijna 2 kg Cote d'Or chocola (dank je mama) om een beetje triest te wezen. Iedereen is nog op citytrip. Vanavond komt Elina terug thuis. Na een babbeltje zal het vast wel weer beter gaan.

Tot snel bloggertjes.