Om half 9 vertrokken we naar Bangwe, dit is een opvangcentrum voor mentaal gehandicapte jongetjes. Deze waren heel blij om ons te zien, ze vlogen rond onze hals! We kregen een korte rondleiding en wandelden door naar het schooltje even verderop. Daar kregen de mentaal gehandicapte kinderen les, samen met andere kinderen. Ze zitten met 200 kinderen in 1 klas en in de school zitten in totaal meer dan 1000 kinderen. Ook hier werden we overspoeld met: ‘Take a pitcha’. Toen zijn we verder gewandeld naar het centrum van Kigoma voor nog wat geld te wisselen en souvenirs te kopen. Natuurlijk ging het in de bank weer niet van een leien dakje, het ging very polé polé (heel traag).  Na een vertraging van een uur zijn we vertrokken langst het treinspoor naar Mokachi, een weeshuis voor jongens en meisjes van 5-17 jaar. Hier waren we toch wel allemaal onder de indruk van de schrijnende toestand: kapotte matrassen, geen schoolboeken, stank, gitzwarte keuken, geen stoelen, geen bestek, … Door deze beelden hebben we besloten om onze achtergelaten kleding aan hun te schenken. Van hieruit zijn we dan verder gegaan door de prachtige natuur, langst een vissersdorpje, de hitte in. Sommigen van ons zagen het even niet meer zitten. We hadden afgesproken met Deus (een vriend van Gert), hij had ons uitgenodigd voor een etentje bij zijn thuis. Hij huurt samen met zijn toekomstige vrouw, Amy, een piepklein huisje waar we met z’n elven bediend werden van kruidnagelthee, vis, bonen en chipata. Verrassend lekker! Gelukkig moesten we niet meer te voet naar huis, maar namen we de dala-dala tot aan sunside waar we een frisse pint dronken. Waar we begonnen zijn, zijn we ook geëindigd. Thuisgekomen hebben Isabelle, Lien, Laura, Sarah en Heleen kapstertje gespeeld. We hadden ons buiten geïnstalleerd en elkaars haar gewassen, zalig! Inclusief voetbad! Laura en Heleen zijn dan aan de croque-monsieurs begonnen en Lien prepareerde het nagerecht, ananas. Heerlijk! Nog even de afwas doen en de blog afwerken en dan gaan we genieten van onze laatste avond in Kigoma, snik!

Morgenvroeg om 9u20 vertrekt onze vlucht richting Dar es Salaam, waar we nog een nachtje verblijven. We zien jullie zondag om 8u in zaventem! Lala Salama (slaapwel)!

De laatste warme, zonnige groetjes vanuit Tanzaniaaaaaaa!

xxx

Eindelijk een bezoek aan een nationaal park! Gombe! Het apenpark bij uitstek.

We vertrokken met het gammele bootje voor een 2 uur durende tocht langs de kustlijn van West-Tanzania. De lucht was betrokken, maar de zon kwam er af en toe door waardoor het zalig vertoeven was op de boot. Onderweg kwamen we al enkele bavianen tegen die Lien het eerste opmerkte.

Bij aankomst had Gert zijn rugzak deze keer goed gesloten. We kregen een korte introductie en vertrokken in 2 groepjes  doorheen de jungle. De gidsen wezen ons de weg en zochten naar de chimpansees. We hebben wel zeker 15 chimpansees gezien en werden vertederd door de aanblik van het vrouwtje met haar baby, waar we van op zeer korte afstand foto’s van konden maken.

Plots hoorden we een gil, het bleek dat Laura een achtervolger had, Golden de chimpansee.

Soms was het verschietachtig om de chimpansees te horen schreeuwen en gillen. Als we te dicht bij kwamen gooiden ze zelfs met stenen. Dan hadden we toch even bang. Even later zijn de 2 groepen herenigd en zijn we samen naar de Gombe Stream gegaan, een prachtige waterval! Hier zochten we de nodige verfrissing aangezien we duchtig in het zweet stonden na de avontuurlijke tocht. Enkele foto’s later vertrokken we terug richting receptie. Daar hebben we onze boterhammetjes met banaantjes opgegeten en toen zijn we terug vertrokken richting Kigoma. Net voor we wouden vertrekken sloop een baviaan de eetzaal binnen. We hoorden geklingel en geklets en de baviaan was er met onze restjes vandoor. De boottocht naar huis was iets minder gezellig. Het regende, waaide, het was koud. Desondanks viel toch iedereen in slaap, behalve Babu, hij hield een oogje in het zeil met een frisse pint in zijn hand. Gelukkig is niemand zeeziek geworden, leve de touristil.

Woensdag, 12 januari, groep Gert

Vandaag is onze vrije dag. Al de uitgestelde activiteiten hebben we gepland op deze dag, SHOPPEN!!!

Eerst  naar de bank. Ah ja, want zonder kom je ook in Tanzania niet ver. Helaas was deze gesloten omdat het een nationale feestdag was, de onafhankelijkheid van Zanzibar.  Dus moesten we een een bedrijvigheid van jewelste. Het leek op de snuffelmarkt met tweedhandskleding, tweedehandsschoenen, ikea-snuisterijen, fruitkraampjes, zeer welriekende visstandjes,…  Na de aankoop van kruiden, zeep en doeken hebben we onze dorst gelest op een vliegenterrasje. Ook vandaag was het weer zeer warm. Het plan was om een wandeling te doen van Ujiji naar Kigoma, een wandelingtje van 3 uur langs het strand in temperaturen van 3O° C en meer. De mensen komen naar het meer van Tanganyika om zich te wassen en hun kleding te zuiveren. Zo ook hebben we enkele naakte Tanzanianen ontmoet terwijl we met onze voetjes door het water stapten. Op een bepaalde moment zijn we moeten afslaan naar rechts omdat een berg onze weg kruiste. Tijdens een lange wandeling op een zandweg, kwamen we EINDELIJK aan in een leuke bar. We waren erg vermoeid en moesten eventjes bekomen met een frisse pint en boterhammen met confituur. Verrassing: onze medestudenten trakeerden ons op een lekkere Twix, Snickers en Kitkat. Mmmmm. Minpunt: Isabelle haar voeten zijn serieus verbrand. De flammazine is bovengehaald. Sarah heeft een zonnesteek. 

Woensdag, 12 januari, groep Jan

Voor een laatste keer zijn we vroeg opgestaan. Jorien en Sanne werden niet opgevangen in het hospitaal. Ze hebben een half uur gewacht en zijn toen de wachters gepasseerd om te gaan vragen waar ze werden verwacht. Meneer Maganga, onze plaatselijke begeleider, heeft hen uiteindelijk naar de materniteit gebracht. Daar mochten ze weer beginnen POETSEN. Niet veel later zagen ze een vrouw met een serieuze vaginale scheur tot aan de anus. Deze ging de vroedvrouw naaien. Ze deed haar steriele handschoenen aan, ging dan haar materiaal verzamelen en nog even verder poetsen. Om daarna met dezelfde handschoenen aan de hechting te beginnen. Onze wenkbrauwen werden serieus omhoog getrokken. Daarnaast hebben ze ook baby’s kunnen vasthouden. Daarna is Jan langsgekomen, heeft een bloedname gefilmd en hoe dit gebracht werd naar het labo. Daar werd uitgebreid verteld hoe de bloedonderzoeken in zijn werk gaan.

Laura en Lieselot kwamen aan in Ujiji hospital. Er was in eerste instantie niet veel te doen. Ze vroegen wat er kon gebeuren en de vroedvrouw zei: ‘You are supposed to clean today.’ Dit deden ze dan. Laura kon daarna een bevalling doen. Deze verliep perfect. Daarna zaten ze weer zonder werk. Jan is ook hier toegekomen. Puur toeval maar toen werd er juist een kindje geboren. Hij heeft de bevalling die Lieselot uitgevoerd heeft, kunnen filmen.  Daarna zat de stagedag erop en konden ze mee met Jan terug naar Kigoma.

De 2 groepen kwamen samen in het mooie strandcafé waar ze samen iets dronken en hun boterhammetjes opaten. Daarna gingen ze naar Aqua Lodge om pootje te baden in het Tanganyikameer.

-          We in het aartsparadijs van Jommeke hebben gewandeld?

-          Heleen 3 uur een Dala-dalastring heeft aangehad?

-          We in Marumba verse koeienmelk gedronken hebben?

-          We met 7 man een kleine toyota-taxi zijn gekropen voor 1 uur?

-          Wij ons voor het eerst met warm water hebben kunnen wassen?

-          Sarah gisteren op haar smikkel is gegaan in de rode modder?

-          Er 3 muizen over tafel liepen terwijl deze al gedekt was?

-          Heleen een visje met kop en al heeft gegeten, terwijl de kop er eigenlijk af moet?

-          Isabelle diezelfde vis subtiel heeft laten verdwijnen?

-          Dat het uitzicht in Marumba adembenemend is?

-          Evelien de kindjes High five heeft geleerd?

-          Lien uit haar bed is gevallen?

-          Isabelle goed kan paaldansen?

-          Sarah doodsangsten heeft beleefd in de dala-dala, terwijl deze 0km/u reed?

-          Je hier goed kan bruinen zonder zon?

Groep van Marumba (Lien, Isabelle, Evelien, Sarah, Heleen en Gert)

Zondag vertrok de groep van Gert naar Marumba. Onze helse dala-dalarit hebben we gelukkig overleefd en we kwamen aan in Kasulu waar we de andere groep ontmoetten. Het was heel leuk om elkaar terug te zien en al de verhalen van elkaar te horen. We zijn dan samen naar Kabanga vertrokken en hebben daar een verpleegschool en een ziekenhuis bezocht. Jammer genoeg was het daar koud en begon het hard te regenen. Toen hebben we besloten om door te reizen naar Marumba. De andere groep is dan terug naar ons huisje in Kigoma vertrokken.

In Marumba aangekomen, was het wel een beetje schrikken. Het was weer even aanpassen voor ons. Het huis was vuil, Isabelle en Heleen moesten op matrassen op de grond slapen, en Sarah in een kruipkot. We hadden even in het prieeltje gezeten en rummikub gespeeld. Toen zijn we ons gaan wassen in een ‘badkamer’ met warm water, gleuven in de deur en een te klein gordijn. Er was dus veel te zien. Na een warme wasbeurt mochten we aan tafel. Eerst een gebedje, dan lekker eten. Dit viel gelukkig goed mee. Er heerste wel een bedrukte sfeer onder de broeders. Na het eten hebben we afgewassen en een deel van de groep is op tijd gaan slapen. Gert, Isabelle en Heleen zijn nog wat wakker gebleven en hebben een mooi schouwspel van muizen gezien. Er liepen 4 muizen rond in de eetkamer, ze kropen op de reeds GEDEKTE tafel! Smakelijk! Toen hebben we besloten om de deuren toch maar goed gesloten te houden!

Na een redelijk goede nachtrust zijn we te voet richting het psychiatrisch ziekenhuis gewandeld door de prachtige natuur. We werden gevolgd door een zwerm van honderden kleine negertjes. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werden we verwelkomd door broeder Marc. We kregen een rondleiding in het ziekenhuis en mochten helpen met het verdelen van de pilletjes. De kamers voor de chronische patiënten waren nog erger dan gevangeniscellen. Geen ramen, een vuile matras op het bed en dat was het. De rest van het ziekenhuis zag er wel mooi uit met een gezellige binnenkoer en een klein boerderijtje. Daarna zijn we vetrokken voor een wandeling door de jungle naar de ananasvelden en hebben we vers afgesneden ananas gegeten, zalig! Na de wandeling hebben we in het ziekenhuis gegeten en zijn we terug naar het klooster gegaan. Daar hebben we ons weer opgefrist en gegeten en hebben we een leuk gebedslied geleerd. We hebben de dag afgesloten met een challenge rummikub: Muzungu’s tegen de zwarten. Voor het slapengaan nog een laatste inspectie op de kamer, maar goed dat we die gedaan hadden want er zat een Gekko! Gelukkig hadden we Sarah bij, zij heeft deze voor ons gevangen, wat een heldin!

De volgende morgen waren we toch wel blij dat we terug naar Kigoma konden vertrekken. Eerst reden we langs Kasulu om Kanga’s (doeken) te kopen, vervolgens zijn we een verlovingsfeest gaan bijwonen en daarna richting huis vertrokken tegen 80/u over een hobbelige zandweg. Spannend!

De meisjes vertrokken naar hun stageplaatsen in Ujiji en Mawemi terwijl Jan lekker uitsliep.

In Ujiji hebben Laura en Lieselot een drukke dag gehad. Na enkele uit- en inwendige onderzoeken kreeg Laura de kans om haar eerste bevalling in Tanzania uit te voeren. Er werd een gezond meisje geboren. Ondertussen bleven er vrouwen waarvan de arbeid begonnen was komen. Niet lang erna kon Lieselot haar bevallingstechniek weer oefenen. Ook deze bevalling verliep vlot en er werd een zoontje geboren. Deze mevrouw was wel lelijk gescheurd, maar dit werd door de vroedvrouw achteraf genaaid. Ondertussen was de volgende mevrouw aan de beurt. Zij lag al van ’s morgens in de verloskamer met volledige ontsluiting en bloedverlies. Ze had wel een infuus gekregen, omdat ze zoveel bloed verloor maar zonder enige medicatie. Na lang wachten was het, volgens de vroedvrouwen, eindelijk tijd om het kindje laten komen. De harttonen waren al niet meer optimaal en de bevalling verliep moeizaam. De mevrouw was uitgeput en het kindje werd geboren terwijl de vroedvrouw meeduwde op de buik. Het kindje had een blauwe kleur en gaf weinig teken van leven. De navelstreng werd snel doorgeknipt en het kindje werd geaspireerd en gereanimeerd. Na een lange tijd van beademing kwam het kindje stilaan bij zijn positieve. Het kindje overleefde omdat Lieselot erbij is gebleven en de vroedvrouwen vertelde wat ze moesten doen. Ondanks de druk van een bezorgde Lieselot werd er toch nog op Tanzaniaans tempo gewerkt. In de ambu om het kindje te beademen zat een lek, de machine om te beademen werkte eerst niet optimaal. Toen de kleur van het kindje beter werd was voor de vroedvrouwen allemaal in orde. Zij gingen verder met poetsen maar Laura en Lieselot hebben er toch voor gezorgd dat het kindje nog zuurstof kreeg. Achteraf werden er geen onderzoeken uitgevoerd om te kijken of het kindje schade in de hersenen heeft opgelopen want dat hebben ze niet tot hun beschikking…

Aangekomen in Maweni mochten Sanne en Jorien naar de afdeling gynaecologie/chirurgie. Poetsen was niet aan de orde (gelukkig!). De hoofdverpleegkundige briefde elke patiënt aan ons. De pathologieën gingen van tandabcessen tot buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. We hebben een infuus geprikt en bloed getrokken. Toen mochten we mee naar het labo waar ze ons toonden hoe ze de bloedgroep en het hemoglobinegehalte bepalen. Een normaal hemoglobinegehalte is 10-12 g/dl. Pas als de patiënt een hemoglobinegehalte onder de 5 g/dl heeft, krijgt hij hier in Afrika pas bloed toegediend omdat er een groot tekort is. Ook werden er geen operaties uitgevoerd omdat ze geen bloed in voorraad hadden, voor het geval dat er iets misloopt. Ze hebben ons uitgelegd hoe ze HIV-testen. Bij een patiënt was dit positief. Nadat ze het haar verteld hadden, mochten we mee om te bepalen hoe ver de immuniteit van de patiënt aangetast was. Wanneer we op het onderzoek waren toen wou de patiënt niet meer dat we erbij waren omdat ze zich schaamde.

Na een vermoeiende stagedag zijn we ons gaan uitleven op de grote markt. Allemaal kleine kraampjes opeen geduwd waar we alles konden kopen, van kleren tot vers geslachte kip.

De vermoeiende dag sloten we af met een hereniging met de rest van de groep.

Hallo,

Na een korte nacht  stonden we op om op stage te gaan. Sanne en Jorien stonden op pediatrie in het ziekenhuis van Maweni. Aan directe patiëntenzorg werd er niks gedaan, terwijl er toch wel veel zou kunnen gedaan worden. Twee Europese verpleegkundigen komen stage doen en dan blijkt poetsen het belangrijkste te zijn. Ook bij dringende urgentie heeft poetsen de voorkeur. Ze merkten dat een kind moeilijk kon ademen, maar de verpleegkundigen vonden dit niet belangrijk. Na een half uur kwam de moeder naar ons toe om te vragen of we iets konden doen. De verpleegkundigen nam op haar dooie gemak bloed alsof er niets aan de hand was. Ze vroegen of ze geen zuurstof konden geven, dit keer stemde ze wel toe. De verpleegkundige gaf haar 1 liter zuurstof (véél te weinig dus!) en wij hadden niets te zeggen. Sanne moest de temperatuur nemen en de verpleegkundige ging weg. Daar zaten we dan met moeder en kind. Toen de verpleegkundige terug kwam zei Jorien dat ze dacht dat het kindje aan het sterven was en vroeg of we niets konden doen. De verpleegkundige reageerde er niet op en ging naar de moeder. Het kindje was gestorven… De verpleegkundige ging weer weg en  daar stonden we machteloos, alleen met moeder en kind. De moeder gaf het gestorven kindje aan Jorien en ging al wenend op de grond zitten langs Sanne. Een uur lang hebben we er alleen gezeten… Niet wetend wat er ging gebeuren.

Laura en Lieselot werden verwacht in het bevallingscentrum van Ujiji. Ook hier werd er eerst stevig gepoetst omdat de verloskamer naar een ander gebouw verhuist was. Tijdens het poetsen waren ze getuigen van een bevalling. De mevrouw is praktisch alleen bevallen want toen er 1 van de vroedvrouwen eindelijk haar steriele handschoenen aanhad, was het hoofdje al geboren. Hierna zijn ze in de verloszaal gebleven om er te helpen. Ze observeerden het plaatsen van een infuus, inwendige en uitwendige onderzoeken. Na een gesprek met hun begeleidende vroedvrouw over wat we wilden leren, kreeg Lieselot de kans om een bevalling uit te voeren. Deze verliep vlot maar van beensteunen hebben ze nog niet gehoord. De kindjes worden gewoon op een tafel in doeken geboren die de vrouwen zelf meebrengen.

We spraken af in café Sandra waar we gezellig iets dronken, aten en verhalen uitwisselden. Hierna trotseerden ze de plaatselijke markt om souvenirtjes te kopen voor het thuisfront. Ook kochten we eitjes om een omeletje te eten als avondmaal. Verzadigd kropen we ons bedje in.

Wist je dat?

8 januari 2011

Jambo mzungu’s!!

We werden wakker met rugpijn in onze ‘mooie’ kamer in Marumba. Babu had weer alle geluk en had hier geen last van. Daarna hebben we een poging gedaan om ons te wassen, zonder water. Mmm wat roken we lekker! Zeg dan nog dat we ons niet aanpassen! Dan maar stinkend en met vettig haar naar de ontbijttafel , met zelfgebakken brood en voor de verandering weer bananen. Wat zijn die broeders toch loltrappers, NIET dus!! (We dachten even dat we niet mochten spreken aan tafel.) Samen met broeder Mark zijn we naar de psychiatrische instelling gewandeld door de prachtige natuur. Kinderen stormden enthousiast naar buiten tot ze een groep mzungu’s zagen, waarop ze even terug deinsden. Waarna ze met vernieuwde opwinding dichterbij probeerden te komen en ons begroetten met een bulderend gelach. Na veel gehijg kwamen we boven op de berg aan, waar we konden genieten van het prachtige landschap. Het ziekenhuis was primitief maar zeer mooi met een binnentuin met kleurrijke bloemen. Na een heerlijke maaltijd werden we door broeder Mark verrast met een lekker donker stukje Côte d’or chocolade. Terwijl zwarten voorbij wandelden met sprokkelhout op hun hoofd, smaakt een stukje chocolade des te beter!! Het leven kan toch hard zijn hé? Door een tropische regenbui werden we opgehouden waarna we toch besloten om de modder te trotseren. Na een schuif- en glijpartij kwamen we bij de ananasvelden. Broeder Mark was zeer enthousiast aan het vertellen over de plantages, watervoorzieningen (watermolen) en de toekomstplannen. Verder schoven we terug naar de communiteit. Hoe vettiger hoe prettiger!! Aangekomen namen ze onze schoenen af om eens gronding onder handen te nemen. Wij daarentegen deden een poging om de modder van ons lijf af te schuren. Met propere voetjes gingen we met TEENSLIPPERS terug de modder in. Dit allemaal om de ‘markt bij night’ te bezichtigen. Een gezellige drukte van enkele honderden lokale dorpsbewoners die bij een volslagen duisternis een heuse markt houden. Alles wat overdag op hun velden geoogst wordt, gaan ze daar proberen te verkopen. Bij het schaarse licht van olielampen zie je enkel het wit van hun tanden en ogen verschijnen en 5 mzungu’s.  Met ons ogen gericht op de vele sterren aan de hemel wandelden we terug naar de communiteit waar we aan tafel konden schuiven. Gelukkig geen geit maar lekkere spaghetti. Vermoeid en half gewassen (met vuile voeten) kropen we op onze harde matras.

Groetjes,

Jan, Jorien, Laura, Lieselot en Sanne

9 januari 2011

Mambo!

Na een stevig ontbijt en helaas weer hevige rugpijn werden we uitgenodigd om de zondagsviering bij te wonen. Ook al verstonden we er niets van, de mis was toch boeiend door het prachtige gezang van het koor. Nog nooit zoveel volk gezien in een viering! Niet te vergeten zo een zondagsviering duurt minstens 2 uur. Na een lekkere hostie vertrokken we richting Kasulu waar de rest van de groep op ons zat te wachten. Het leuke weerzien ging gepaard met een uitwisseling van vele gebeurtenissen. Samen vertrokken we naar Kabanga waar we een bezoekje brachten aan het ziekenhuis en de school voor verpleeg- en verloskundigen. Na een blits bezoek vertrokken we met knorrende magen terug naar Kasulu. Door de regen ploeterden we op zoek naar eten. Met een paar  droge broden vertrokken we in een barakke daladala richting Kigoma. Over een weg vol gaten gedurende vier uur zijn we toch veilig aangekomen. Het enige wat we nog wouden is douche, eten en slapen! Morgen beginnen we aan onze drukke stagedagen.

Slaapwel!

Jan, Jorien, Laura, Lieselot en Sanne