Vandaag mijn dagje stilletjes doorgebracht. s'Morgens krreg ik een smsje dat mijn venteke ging bellen . Dus ik heel de dag zenuwachtig, dan zul je ook zien dat je om de 5 botten telefoon krijgt, maar op die moment niet van degene die je echt wil horen. Uiteindelijk ben ik dan met de kinderen naar mijn ouders getrokken . Ik moest er even tussenuit en mijn zinnen kunnen verzetten . Dat is daar dan toch even gelukt. Toen ik s'avonds terug thuis kwam kreeg ik uiteindelijk een sms dat hij vandaag niet meer zou bellen. Ik was toch wel ontgoocheld, na zo een paar dagen kijk je er echt naar uit om toch maar iets te horen maar ik gunde ook hem zijn rust en wou zeker niet egoistisch zijn . Dus, ik legde mij er dan maar bij neer en hoopte op de volgende dag . Op de moment dat ik de kinderen in bed wou leggen rinkelde toch nog mijn telefoon. Eerlijk, zo rap heb ik nog nooit opgenomen want het was wonder boven wonder mijn venteke. Ik stond volledig te trillen, was zo blij hem te horen . Mijn zoontje van 3,Lander, was ook blij dat hij met de papa kon praten hij was zo'n spraakwaterval dat was ik van hem niet gewoon. normaal gaat het van "Halo en ale dada he." Maar nu moest ik echt vragen mag ik aub ook nog met de papa spreken en dan was het nog tegen zijn zin dat hij de telefoon moest afgeven. Nog nooit meegemaakt. Al bij al was het toch leuk om zijn stem te horen en kan ik met een goeg gevoel in mijn bedje kruipen. Wat een telefoontje al niet met een mens kan doen .
Ik wil iedereen welkom heten op mijn blog. Hier wil ik de komende maanden mijn gevoelens delen met iedereen die in de zelfde omstandigheden zitten als ik. Ik zal elke dag proberen de goede en slechte momenten op te schrijven die ik ervaar nu mijn mijn man 4 maand in Afghanistan verblijft. Ik hoop hiermee iedereen te laten zien dat ze niet alleen zijn in deze toch wel zware periode. Hier nog een foto van ons gelukkig gezinnetje dat binnen 4 maanden terug herenigd zal zijn.
