Minca - Koralia

Gisteren dus vertrokken met onze zotte fidel in zijn vier maal vier richting beneden... Nog eens gestopt in Minca voor een maaltijd rond de noen. Zo kregen we ook efkes een idee hoe het eruit zag.. een rustig vredig bergdorpje ... kging daar nog wel een dagje willen blijven maar de tijd dringt dus moesten we keuzes maken om verder af te dalen... Hij zal wel een prijsofferte geven om de streek rond Guyara te gaan bezoeken voor eventueel volgend jaar. Fidel had afgesproken met die kerel die ons naar boven bracht... aan de rode lichten... en daar stond hij op ons te wachten... Hij bracht ons verder naar Tayrona maar wat bleek het leek verder te zijn dan Tayrona.. een vijftien tal kilometer. Hier zitten we nu in Koralia een schitterende verlaten plaats... Zijn grondgebied is hectaren groot waarop enkele hutjes staan omzoomd door vele vele palmbomen een strand die eindeloos lijkt en waarop niemand loopt en waarop twee rivieren uitmonden in zee... niet mis maar jammer van de bewolking... Gisteren dus met zijn drietjes een beetje bijgepraat met een flesje rum, enkele biertjes en een hamburgesa, geleverd door de opzichter hier... Ik heb smiddags nog een grote wandeling gedaan op het strand voor enkele foto te nemen... Mooi verhaal : ik steek een riviertje over en verlies mijn sandale... khad het vaneigens veel te laat op en toen ik terugkwam kwam een visser met net mij aanspreken dat hij het gezien had... ze lag al in zee.. hij heeft ze eruit gehaald en op een veilige plaats gelegd... kwas supercontent ... heb hem een fooitje van 5000 gegeven... en natuurlijk gevraagd om te poseren voor mijn lens... deed hij met veel plezier, visnet in de aanslag en een stoere blik. Nadat Kootje en Gery in hun bedje gekropen waren heb ik nog eens naar het strand gelopen om te kijken naar hanneke maan die nog bijna volledig rond was omringd door al haar fonkelende sterretjes... kvroeg me efkes af of jullie dit ook nog doen.

Koralia - Parque National Tayrona.

smorgens vroeg uit de veren rond zevenen om ons klaar te maken voor vertrek naar de highlight van de caraibische kust. Parque National Tayrona. Na een padje van een kilometertje te hebben afgelopen het busje komt zo genomen voor 5000 pesos naar de ingang van het park. Fel daar die ingang... vele militairen staan stoer langs de weg volledig gewapend, ja zelfs een tank verzorgde het straatbeeld. Nu stoer staan ze daar maar ze zijn verre van lastig... maar wel op zijn minst een beetje imposant... wij waren dit al gewoon in Panama dus verschieten we zo niet meer ... Aan de ingang werd onze bagage gecontroleerd op drugs en alcohol... daarna moesten we betalen 37500 peses, zo'n 18 euro omdat we extrangeros zijn...de colombianen betalen de helft minder. Toen nog een busje genomen voor 2000 pesos naar het vertrek van de wandeling richting kust... en wat voor een .... door mooie wildernis, goed verzorgde padjes die aangelegd zijn om het de bezoeker leuk te maken... nog geen kwartiertje ver en we moesten onze lenzen al present stellen om de aapjes te fotograferen die met uitsterven bedreigd zijn, ze noemezn ze mono minca ... kleine diertjes met een wit kopke... moeilijk om ze te fotograferen in deze dichte wildernis... de weg ging verder door wildernis en over rotsen voor een uur of twee richting strand. Alleen wij, nu en dan een toerist die ons voorstak of in tegengestelde richting kwam en het geluid van de natuur.. de zee die bonkte tegen de rotsen en uitvloeide op het strand, the noise of different birds... waaww... hoe schoon kan het leven toch zijn... Toen we aankwamen, was ik efkes vergeten, geeft Gery foto's kunnen nemen van de Colombiaanse Indianen, die nog echt lang zwart haar hebben en in traditionele kledij rondlopen... wel geen contact gehad met hen... Arrecifes was de eerste stopplaasts... eindeloos wit strand bestaande uit grof zand en rotsparijten en aan de kant van de wildernis, lagunes in groen met honderden watervogels.... moedertje natuur was niet van haar beste kant op dit moment daar alles grijs was zoals de laatste dagen... nog geen regen gezien trouwens... maar het komt vanaf halverwege maart... na een veertig tal minuutjes over het strand te tjoolen moesten we weer landindwaarts op plaasten waar mangroves groeiden en echte reuzen van bomen stonden... met machtige wortels.... we passeerden een camping, het leek net een klein festivalletje in Belgie, tentjes naast elkaar op een grasweide juist voor het strand... we moesten verder over la piscina, een baai, de enige waar je echtk kan zwemmen... voor de rest is de zee er de baas en moet je uit het water blijven... de laatste jaren, op ieder strand, staat een bord met waarschuwingen om niet te zwemmen en hoeveel slachtoffers er gevallen zijn... en dan na nog veertig minuten lopen kwamen we aan onze eindbestemming voor de eerste dag Cabo San Juan de la Guia.... dat was echt top... twee baaien met witte stranden met enkele rotsen in zee... en achter jouw de wilde brousse... het schijnt als het klaar is dat je alweer de besneeuwde bergtoppen van de sierra nevada kan bekijken vanop het strand... maar helaas... De sierra nevada is echter de bergketen dichtbij de zee... een weetje ... hier ook een camping met tentjes en hutten met tientallen hangmatten om er te over nachten... op de rots kon het ook maar de eigenaar waarschuwde dat het ijskoud kon zijn en vochtig daar je eigenlijk boven de zee slaapt... de meesten zijn zuidamerikanen die hier komen en vooral colombianen die weten wat kamperen is... maken hun eigen vuurtje, slenteren langs het strand en aan de badkledij is duidelijk te zien van waar ze komen.... ahh wij westerlingen zijn preuts he... fotos zullen meer zeggen ... en plots was magdaatje het zonnetje daar ... een uurtje misschien maar goed genoeg om alles dat we al gefotografeerd hadden opnieuw te doen en de grijs gekleurde fotos in de vuilbak te droppen van ons toestel... en dan de zee in, typisch ikke... versleten zwembroek die begon te trekken op een colombiaanse tanga als de golven in mij inbeukten en mij na vijf meter in de zee terug op het strand sloegen.... douchke genomen en klaar voor het avondfestival die echt tegenviel.... niets te gebeuren daar... een biertje drinken, iets eten en geen muziek... sfeervolle camping.... vraagteken... een tent waar er een rasta muziek speelde op zijn gitaar en wat zong en om negen uur was het licht uit... de generator deed het niet meer... alles wordt aangebracht door volgeladen ezeltjes met hun begeleider die van de ingang van het park de verschillende stranden bevoorraad... Tayrona tien op tien... sfeer min zero... want om acht uur lagen we moe en voldaan in het donker in onze hangmat... goed geslapen met mijn rode levensboomtrui aan en kapje op, handdoek eronder voor kussentje en fotomateriaal tussen mijn benen.... een lange nacht... vanmorgen opgestaan rond zes uur en ons klaargemaakt om de weg terug aan te vatten richting hoofdingang... we gingen verder gaan maar hebben beslist dat alles op zondag in een hurry ging moeten gaan en dat is zeker niet colombiaans... dus ander optie was taganga voor een nacht waar we nu trouwens zitten... Vertrokken in het grijze ochtendgloren maar rond tien uur kwam ons floraatje de zon efkes uit voor een uur.. dus joepie, camera in de aanslag en trekken maar... en al het vorige mag dus ook gewist worden ... want dat zonnetje miek alles veel mooier van kleur... de verschillende groentinten in de wildernis en de blauwtinten op zee... de rotspartijen blonken en de vogeltjes ook.... aan de ingang van tayrona een taxi geregeld die ons achter ons grote bagage bracht en daarna naar Taganga ging doorvoeren... voor 100000 pesos... ok veel geld voor een Colombiaan maar om tijd te besparen de goede oplossing voor ons... Tanganga is te bereiken via de achterbuurten van Santa Martha die alweer Afrikaans tonen.... veel vuiligheid langs de weg... een stort in het kort en bondig gezeit met op de bergflanken kleine huisjes opgetrokken met wat er te vinden valt... laat het ons kleine flavelas noemen... Toen we een keuze gemaakt hadden in lonly planet van het hostal dat we gingen kiezen hadde we iets van wat is me dadde hiere ... daar aangekomen.... ongeasfalteerde baantjes ... er was geen plaats en de baas van hostal tortuga zond ons naar een ander hostalletje ...Bay vieuw... waaw ... een nice hostalletje met zwembadje dichtbij het strandje... dat niet veel voorsteld maar toch de moeite waard is om het dagelijks leven er te aanschouwen.... Eens kunnen bellen naar de kwadestraat deed ook deugd, doch wel via de gsm en niet via het huistoestel... Moeke sorry maar ik zal je morgen dus onmogelijk kunnen bereiken... bij deze HAPPY BIRTHDAY * 1000... en honderden XXX en ()s

Het is gelegen in een baai met voor het nauwe strand allemaal visserbootjes... de hoofdstraat is volgezaaid met bartjes en restaurantjes .. autovrij en de mensen die er lopen zijn super... enkele toffe fotos genomen van Colombianen...

Nog een nachtje hier en morgen ergens in de dag moeten we verder terug naar Cartagena... ons eerste idee van Taganga... jammer dat het maar voor een dag is .... maar ja 3 weken is kort en er moeten keuzes gemaakt worden... wat ben ik blij dat ik dit weer heb kunnen meemaken... tomorrow is the last day in Colombia... dan terug naar Panama City voor een dagske en dan terug naar Europa... ja alweer met een gemengd gevoel... happy to see the people who are close with me again... sad to leave such a beautifull country.... deze morgen hebben we misschien honderd keer buanas dias moeten zeggen aan de Colombianen... wie doet dat nog in Belgie... en dit van smorgens met een glimlach... mensen dat je niet kent... gemeend met de glimlach... doet deugd... Besos para todos Curre

Boyke nog altijd geen enkele schelp gevonden op de stranden hier in Colombia... Lemmy Nutella bestaat hier ... Vele leuke geschenken heb ik nog niet gevonden... dus nog helemaal niets gekocht daar alles van die prularia te vinden was in de vorige jaren in Panama...
Hier heb ik al echt genoten van de geluiden die de natuur voortbrengen... en het mooiste geluid voor mij was gisteren in Tayrona in de morgen en een paar dagen geleden hoog in de bergen.... de roep, het geschreew van de roofvogel....  machtig ...

Yes yes yes kzitte hier nu up ne kingsize stoel up ne berg, die FARC gebied was een jaar of twintig geleden en nu vier jaar safe is en peacefull.. voor da bergske heeft er goed gevochten geweest om de controle over het gebied rond de Sierra Nevada te krijgen... met rechts van mie duizenden oranje lichtjes van Santa marta en nie van de schelde, enke naar boven kijk zie ik honderden sterren die fonkelen boven ons hoofd, recht voor mij een kampvuur met op de linker kant en de achterkant van da vuurtje een canape met backpackerserin, het getuuter van sprinkhanen is net voorbij, de toekans zijn net nadat we enkele mooie fotos hebben genomen gaan slapen, ons bottelke medellin rum vult de glazen met ijs, nu en dan passeert er een brommerke met een lokal uit Minca met een backpacker erop of supplies zoals water, cola, bier en andere benodigdheden om deze afgelegen plaats bovenop de berg juist voor sierra nevada te bevoorraden tes hier stekke donker dus geen leestekens vandaag maar een paar spaties tussen enkele zinnetjes ik hoor net kootje en gery zeggen dat de volle maan haar intrede maakt waaaawwww wuk ne hemel weg uit stad en de drukte dit plekje is pas zes maanden open en heeft een hele geschiedenis in de jaren zeventig was rechts van mij het bosrijkgebied bezaaid met duizenden weedplanten, cocaplanten en links van mij was waar nu de lichtjes branden van santa martha het vertrekpunt nadat al het hallucinerend spul met de ezels naar daar gebracht werd verscheept naar de rest van de wereld gery zegt juist dat hij met zijn appelke verlichte toetsen kan instellen maar ikke niet haha hoe zijn we hier geraakt vanmorgen was het de bedoeling dat we naar minca gingen vertekken maar de baas van het drugskartelhotelletje vertelde ons dat zijn vriend een magische plaats had bovenop een berg we hebben dit meteen geboekt en hij zorgde voor het vervoer een vier maal vier met een toffe chauffeur die ons tot Minca bracht voor de prijs van 60000 pesos daarna stonden brommers of een andere vier maal vier klaar om ons berg op te rijden op een weg om te viermaalvieren voor nog eens 50000 pesos.. wuk een zot ritje en het was droog.. in september sluit het hostal voor een drietal maanden omdat het dan niet meer bereikbaar is.. neen geen taxistas uit santa martha of vier maal viers uit santa martha doen deze trip naar deze afgelegen plek wel een gekke mincaman die dit tot een goed einde bracht Hier aangekomen zagen we een open vlakte met weidse vergezichten van vlaktes en hoge bergen het hostal is een betonnen blok met twee toffe eigenaars die op wereldreis waren en die hier toevallig hun stekje gevonden hebben ze kunnen dit huren van de fincabaas die stopt met zijn zaak en zo ook nu nog een beetje geld verdiend hij zit net iets hogerop in zijn huisje te genieten van wat hier aan het gebeuren is de boxkes staan buiten de europese sfeermuziek is aan het spelen een beetje launchmuziek na het verkennen van het terrein en een rondleiding te hebben gekregen zijn we efkes op stap geweest door dit mooie landschap een probleem er zijn veel padjes en ze lopen allemaal naar Rome maar Rome hebben we niet gevonden wel leuk dat je regelmatig iemand tegenkomt die zegt waar je naar toe moet en dan nog loop je verkeerd maar goed en wel na een uurtje of drie stappen weer veilig aangekomen in dit prachtig plekje we hebben genoten van de natuur door het geschuifel van onze gevederde vrienden verschillende toekans en spechten die we leren herkennen hebben door onze befaamde miss birdy uit panama gezien en vele vele kleine vogeltjes in alle geuren en kleuren honeybirds vliegen hier ook rond ik begon plots te praten tegen de eigenaar en vroeg hem hoelang hij dit hostal had na een beetje blabala vroeg ik hem of hij interesse had in enkele fotos daar wij amateurfotografen waren hij was reuze enthousiast en zo stelde hij meteen een trip voor die morgen voor ons zal beginnen met een overnachting hoger in de bergen en vele mooie plaatsen the top of the bill van wat hier rond te beleven valt hopelijk krijgen we wat hij ons voorstelt en kunnen we naar huiskomen met mooie fotos van al datgene mijn tandje is erdoor zo voelt papa Curre hem weer honderd procent de fleskes rum dat we gekocht hadden in santa martha smaken terug en mijn painkillers en antibiotica zal ik wijselijk aan de kant laten.

Day two ... the morning.... how was the evening.... Na onze apero aan het kampvuur was het tijd voor ons avondeten... een lekkere chiliburger homemade by the boss .. daarna was het tijd voor onze eerste echte ala pancho avond ... gezellig was het en in bedje gerold rond ??? , nadeel natuurlijk als je niets van horloge of ander tijdsbepalendspulletje rondom jouw hebt. The boss himself installeerde een pctje buiten met een beamer en projecteerde hier enkele films... wat jammer maar ja wie zijn wij om te beslissen wat er gebeurd in da hostalletje. Vanmorgen verschillende keren uit mijn bed gesprongen om enkele fotos te nemen, jammer genoeg was het redelijk bewolkt en kregen we weer heen mooie vergezichten, wel nog onze volle maan erop gekregen in een mooie sfeerfoto... een korte wandeling gemaakt maar niet veel zaaks beleefd... we hadden niet het geluk van gisteren maar ik heb toch enkele kleine vogeltjes en een roofvogel kunnen fotograferen... een ontbijt bestond uit vier stukjes klakkaardachtig ding met suiker... dit voor 5000 pesos... nu een beetje chillen en wachten op de trip die vertrekt vanmiddag rond 13U30... er komen ons enkele brommers oppikken die ons naar een bepaalde plaats zullen brengen... daar moeten we een uur of twee stappen totdat we aan een of andere paardenstal zullen komen en moeten we naar boven met paarden... dan nog een uurtje of twee stappen totdat we aan onze overnachtingsplaats zullen toekomen waar het eten zal voorzien zijn... een flesje rum is ook in de prijs inbegrepen en dit krijgen we voor een 50 euro... all in... de dag erop stapen we terug naar hier ...

Net terug ... moe, bezweet maar voldaan... een magische tocht gemaakt met Daniel, een van de mede eigenaars van het Hotel ... Amaai wuk een manneke..Italiaanse roots maar perfect tweetalig... Gisterenmiddag vertrokken op tijd met onze brommers naar beneden over een bobbelig zanderig en stenen pad... een kleine dakarrally ... met lichte brommerkes...Daarna een wandeling van enkele uren weg van alles wat fout is ... wij in de natuur ... stappen maar ... genieten van alle mooie geluidjes die de natuur de bieden heeft... leuke babbel met Daniel over hoe hij hier verzeild geraakt is en over de oprichting van zijn Hostal... alles is een beetje illegaal voor het moment daar ze beiden nog een toeristenvisa hebben... maar ze werken er hard aan om alles in orde te krijgen. In het regenseizoen trekken ze beiden naar canada om te werken en met veel geld terug te keren naar hier... ze verdienen daar tussen de vier a vijfduizend dollar per maand ... de vergezichten op de wandeling waren jammer genoeg niet aanwezig daar het bewolkt was dus de beloofde sneeuwtoppen van de sierra nevada en de oceaan hebben we jammer genoeg niet gezien.... maar de wandeling was super ... de eerste stop was een verstopt watervalletje dat Daniel wist liggen... een hekken geopend langs de weg, een beetje door het bos gestapt en plof daar was het... niet spectaculair maar goed genoeg om een verfrissing te pakken en uw waterfles aan te vullen.. Aangekomen aan een oud boerderijtje stonden de paarden en ezels al klaar om ons hogerop te brengen... Daniel moest geen paard en wij dachten van wanneer gaan we die kerel terug zien maar hij moest zich eigenlijk inhouden om ze niet voor te steken ... wat voor een conditie die gast heeft... Het paarderitje bracht ons over smalle bergpadjes naar magische plekken boven de boomgordel en na een dik uur kwamen we aan een finca (een boerderij) heel hoog in de bergen bij een familie die koeien, paarden en varkens kweekte. de max van een plek ... de vrouw heeft nog nooit haar huis verlaten sinds ze daar woont en de mannen gaan op en neer met de ezels waarop wij ook gezeten hebben met de goederen die ze verkopen om naar het dorp te brengen... De wandeling en ezeltrip bracht ons tot een 27OO meter hoogte .. Daar aangekomen had mevrouw voor ons gekookt en konden we een klein flesseltjes rum drinken dat Daniel ons cadeau deed.. de wolken bleven hangen dus de superver gezichten waren er niet... Daar konden we ook proberen fotos te maken van de kolibries die talrijk aanwezig waren... Gery maakte meteen een superopname... slapen je dat moest ook gebeuren en na zo een tripke zaten we tegen zeven en een half moe maar supervoldaan in bed. Smorgens vroeg uit de veren .. om vijf uur dertig om te beginnen aan een zware dag ... na het colombiaanse ontbijt in de finca en enkele sfeerbeelden te nemen van het boerderijtje en de familie (die voor het eerst samen op foto staat nu, en dat ik vanuit Belgie naar Daniel gaat sturen en hem zal het op zijn volgende trip naar boven brengen) moesten we echt klimmen voor een uur en een half... Daniel aan kop, ik probeerde hem te volgen maar moest midden afhaken.... maar we geraakten helemaal tén boven tot aan de drieduizend meter grens ... Van daar uit gingen we richting papagaaien gebied... We hoorden ze in grote getallen maar konden ze niet vastleggen op onze cameras... Een heilige plaats voor de vroegere indianen die hier woonden... Het had wel wat magisch met de wolken die op deze hoogte binnenkwamen... na een uurtje moesten we verder en kwamen via de "brousse" door kleine padjes bij een cabana opgericht door amerikanen waaruit ze vertrekken voor te vogelen.... na een lekkere maaltijd die meer dan nodig was mochten we in hun tuin ronddwalen die leek op een open voliere vol met kolibries... pff ik was te moe en ik kon niet goed nadenken hoe ik ze best fotografeerde maar Gery deed het super.... dus de mooie plaatjes zullen van hem komen .... Ik probeerde het zonder flits om te kijken tot wat mijn camera in staat was maar het lukte maar niet... heb dan ook maar de flits en zijn instellingen overgenomen en heb toch een redelijk beeldje van de verdomde moeilijke dinges .... ze zijn super mooi ... er zijn meer dan honderd verschillende soorten maar ze vliegen allemaal even snel en zot door elkaar. Toen we de trap afdaalden zagen we een insekt die een tarantula aan het verslepen was. een van de opzichters vertelde ons dat dit insekt de tarantula verdoofd en daarna zijn eitjes erin legt. Op het moment dat de eitjes uitkomen eten de kleine beestjes de Tarantula op... wat een vreemde wereld he... Na een uur gingen we weer verder richting een koffieboer... en wat voor een ... ze noemen hem de mountainman... een Colombiaan die business gedaan heeft in Amerika en die om een of andere reden gekozen heeft voor een ander leven. Op een flank hoog in de bergen kocht hij een stukje grond waar hij nu al drie jaar woont in een tent en een koffiefarm probeert uit de grond te stampen.. zijn werkplaats zijn enkel aan elkaar getimmerde planken zijn keuken bestaat uit een tiental bouwstenen waar een rooster op ligt om te koken. Plaats voor kippen heeft hij niet... dit moet hij nog uit de flank manueel kappen. Hij eet wat hij produceert zoals wortel, strawberry, spinazie en bonen.... Zijn koffie verkoopt hij in minca en dit moet hij tevoet naar de stad brengen.... sorry als alles een beetje door elkaar lijkt maar mijn impressies van de vorige dagen ben ik nu allemaal aan het intypen .... Daarna richting dal en na een dik uur kwamen we aan een wijnwinkeltje van strawberrywijn... neen vond het niet echt lekker... daar waren echte fotografen bezig met berelenzen, statieven, flitsen en vette cameras om kolibries te fotograferen... na een halfuurtje later waren we rond... zo een veertig tal kilometer.... wij deden het laatste stuk terug naar het hostal los pinos met een mototaxi ... onze daniel liep alles te voet... dit in een dag en een half....

Mijn dromen waren deze nacht intens... wat het laatste jaar niet meer het geval was... blijkbaar van Kootje, Gery en Daniel ook en deze laatste vertelde me dat dit altijd het geval was .... maken dromen dan toch deel uit van hoe intens of spannend het leven is ? Pachamama mag het weten.... een ding onze Daniel bombardeer ik tot de King van de bergen ... hij is clever en weet mat wat hij bezig is ... een kerel om u tegen te zeggen... wij verdienen ook een pluim en Kootje de grootste want zij deed deze trip in zieke omstandigheden... hevige buikkrampen dat ze durfde te vergelijken met weeen.... ammaai sterke madam toch....

Toen ik daar boven zat in dit weidse landschap en Kootje en Gery voor mij zag zitten dacht ik wij mensen zijn de heersers van de wereld maar kijk hoe klein we zijn ... net twee duimspijkers in deze grote wereld .... die trip was af dank zij Daniel.... in zijn hostal ben je al weg van de internetwereld maar daarboven ben je weg van alles.... geen muziek, geen tv, geen autos, niemand tegen gekomen..... er zijn dan toch nog plekken op deze aarde die enig zijn.... kga stoppen met typen voor vandaag en genieten van onze laatste dag in Los Pinos... een dikke tien op tien voor dit natuurplekje op aarde.... de sprinkhanen zijn nu op dit moment weer de baas.... dit tot morgenvroeg... en de lichtjes van Santa Martha flikkeren terug voor mij.... ja kga da plekske missen .... morgen moeten we moven.

Gisterenavond was dan alweer een topavond... na de apero en het avondeten was het tijd om wat met de Colombiaanse baas te babbelen... die kerel spreekt frans, engels en spaans zeer vlot. Hij heeft ons uitgenodigd in zijn huis om nog wat verder te drinken en te kletsen over hoe het hier was voor het hostal... toffe vertellingen over het vroegere Colombia en het nieuwe Colombia onder leiding van een goede president... het ziet er een beetje een deugnietje uit maar is een superkerel... hij toonde oude foto's van zijn familie vanop reis ... was op verschillende plaatsen met zijn familie in Europa op reis geweest. Dat zegt al genoeg ... dit in de jaren zestig en zeventig ... Zijn huisje is ook een betonnen blok waar in de inkom een grote hangmat hangt, enkele zeteltjes en een tafeltje. Aan de muren hangt een schilderijtje van zijn pa... een klein keukentje ... als je door zijn deur kijkt zie je de lichtjes van Santa martha schijnen. Blijven kletsen in een meer dan honderd procent panchosfeertje tot rond een uur... afgesloten met enkele fotos van hem... een grote meneer... Voor het slapen gaan nog een Aguilla gedronken en geslapen lijk een bergroosje... Voila nu moven naar nieuwe oorden en het kort godverdomme rap in ....

Wil je gery en kootje hun ouders verwittigen dat alles super is per telefoon. want nu zitten we in een viermaalvier richting Tayrona en daar is er ook geen aansluiting van internet... dus binnen drie dagen kunnen we weer communiceren vanuit Cartagena....

Heylaba...

haha we zitten hier nu net aan het zwembad in het hostalletje en ik zit of ging net beginnen te typen en Gery roept... amaai wuk een duve ... ik kijk meteen op en zie de gewone huisduif ....

...

Waarom zo een begin... wel pachamama heeft hier veel moois laten lopen in Colombia... en dit zinnetje zou eigenlijk ieder moment dat je op straat loopt mogen gezegd worden.. en wij twee hebben dit al verschillende keren moeten zeggen tegen elkaar...

Toeristen slapen in grote kastelen langs een of andere rivier, bij de maharadjas in Indie heb je nu ook van die luxehotels, maar wij slapen in ..... Gisterenavond hier een beetje blijven rondhangen lijk ne halven zoals ze zeggen tot rond één uur in hostal Brother Bear... een chique groot spel en het blijkt dat het pas twee maanden geleden geopend is en dat het eigenlijk een villa was met een deftig verleden.. namelijk van een van de grote bazen van een of ander drugkartel... daarom dit zwembad, de cameras, de balkons, de mooie bouwstijl, de gorte kamers, de omvang van het gebouw en zelfs een reuze satelliet op het dak, hoge betonnen muren met stekkerdraad, tunnels ... het heeft iets als je dit weet en je fantasie slaat meteen op hol ...de baas heeft ons beloofd dat hij een rondleiding wilt geven in de nog niet afgewerkte delen van het hostal...

De fotos dat we gisteren geplaatst hebben op facebook kwamen van Gery zijn hand .. hij heeft er al een paar werwerkt speciaal voor jullie.. dit in het kleine maar supergezellig barke van het hostal met een zotte NieuwZeelandse die in New York woont die haar eerste dag bazin probeerde te spelen en een stelletje dronkaards die aan de toog plakten..

Mijn tand is al veel verbeterd.. zit nog aan de antibiotica en de pijnstillers en deze nacht ben ik nog eens wakker gekomen van de pijn ... maar we kunnen weer genieten zoals vandaag het geval geweest is ... Op stap gegaan rond 10 uur , nadat ik jammergenoeg geen contact gekregen had met de Kwadestraat... zaten niet op facebookske... en een goed half uurtje mogen wandelen tot het oude stadsgedeelte van Santa Martha. Ons ontbijt genomen in een van de straatstalletjes : een soort opgevulde oliebol met massala en kip... Meteen een heel safe gevoel en veel rustiger dan Cartagena was... Doorgelopen naar de kleine promenade met zicht op zee, links de kleine jachthaven en rechts de grote containerhaven met in front van het strandje een klein eilandje die op een kleine afstand van het strand ligt.. Ik vond het super... sommigen hier vinden het maar niets... Het is zondag dus de meeste lokals zitten met hun familie langs de promenade of op het kleine strandje... dus ideaal om een opvallende typkes uit te kiezen en proberen in beeld te brengen... aardig gelukt... van kinderen tot volwassenen... dan op een terraske gezeten en genoten van het rustige dagelijkse leven die zicht afspeelt op dit prachtige deel van de wereld... luisterend naar de altijd wederkerende typische muziek... genietend van een Aguilla (lokaal biertje) en een typisch Colombiaans bordje eten... rijst, patagones, frigoles en een skoenlapke te hard gebbqd vlees... Gisterenavond daar in tegen zijn we chique gegaan... een biefstukske voor u tegen te zeggen op de overgezellige verlichte plaza omzoomd door boomkes ... hmm het duurste dat we momenttel gegeten hebben voor de prijs van een goede 10 euro... Gery trakteerde met de wijn want we waren in gezelschap van een toffe Belgische madam Heidi die als reisleider haar kost verdiend, zelfstandig reizen organiseert voor rijke amerikaanse rijkeluiszoontjes in Europa, woont in Gent en kende ne toffe kerel van Menen... rond de veertig... ik vroeg om zijn naam ... en het bleek ne helen bekende menenaar te zijn geweest van den tijd van den overkant... Wullepit Kristofke .... haha de wereld is toch klein he... Vanmorgen dus met hem dan kort via heidi haar Appelke een gesprek gehad ... leutig toch..

Ik vertelde gisteren dat ik niets van de baan gezien had tussen Cartagena en Santa Martha en Gery en Kootje vertelden vanmorgen dat het langs deze weg Afrikaanse toestanden te zien waren... Vreemd dat dit kan tussen twee mooie steden die bruisen van een sfeerke om u tegen te zeggen...

Een ding jammer in het hostal... ik hou van stubru muziek maar niet in Colombia... hier zit het vol met gringo's die elk op toer hun nummertje mogen kiezen... leuk idee natuurlijk want dit is het leven meestal in de weekends in de kwadestraat natuurlijk maar hier ... wil ik salsa, merengue en andere typische muziek horen..

Deze namiddag hoorden we plots op de terugweg in een van de smalle gezellige straatjes rockmuziek ... zijn beginnen zoeken en al snel kwamen we aan een gesloten cafe waar we aanklopten... twee metalcolombianen openden de deur en wij mochten binnen om eens te luisteren naar hun muziek... zij vertelden dat metal in colombia nog niet echt gekend is alleen in Medellin en Bogota... Vnv is er daar een optredentje maar hier in het hostal is er ook een bbq met film...

en een ding nog... buiten leven is zalig... als je hier zit besef je pas dat binnen leven een gevoel heeft van gevangenschap... hier loopt iedereen buiten, zit iedereen buiten, iedereen zoekt sociaal contact en is vriendelijk ... en dit warme gevoel tot laat in de nacht ... pachamama gracias... waawwww.... Colombia we moeten je nog intenser leren kennen, vandaag deden we redelijk ons best vond ik ... maar de taal blijft een barriere he... mensen zijn echt supervriendelijk maar meestal moeten we afhaken door een gebrekkig spaanse staal.... en intussen komen er hier weer twee duiven binnen...

Voila zie... het komt dichter dat je enkele dagen van ons niet meer gaat horen... is het morgen of overmorgen ik laat het jullie weten... een ding om dit stukje Colombia te doen zitten we nu al in tijdsgebrek... we zullen nu al chique dingen moeten overlaten ... Santa Martha is klein maar fijn ... een dikke negen krijgt dit leuke stadje...

Papa Curre is weer blij dat hij zijn verhaaltje heeft kunnen typen zonder een keer aan mijn rechter kaak te moeten komen ... hiephiep hoera voor onze Phoebe... 21 jaar oud .. dikke knuffel en kus van mij... x en ( )...
Lemmy en Boy vanaf morgen weer school... komaan ga ervoor ... surprise me met goeie punten als ik thuis kom aub....