Mensen hebben heel lang gelukkig geleefd zonder ook maar enige beschikking tot suiker te hebben. Suiker kwam namelijk maar op rond de zesde eeuw na Christus. Wat aten die mensen dan wel als ze eens zin hadden in iets zoets? Bessen, fruit, noten, zoete granen en groenten en soms eens wat honing uit een bijenkorf. Dat was meer dan genoeg om samen met het vlees dat ze aten te zorgen voor gebalanceerde voeding en dus een gezond en goed functionerend lichaam.

Intrede van rietsuiker

Alexander de Grote was vermoedelijk een van de eerste europanen die kennis maakte met het zoete sap van rietstengels die ze al enige tijd kenden in Oost India en China. Daar was immers al geweten dat deze zeer zeldzame rietstengels een zoete smaak afgaven als je erop kauwde. Ze pletten het zelfs al om er sap van te maken dat je zo, of gestold kon mengen met andere voedingsstoffen. Het was met dit laatste, qua uiterlijk op zout lijkende goedje dat Alexander en zijn legers te maken kregen. Zij beschreven het onder meer als zout dat naar honing smaakte, of honing die uit rietstengels kwam.

In het begin was dit suikerriet zo zeldzaam dat het werkelijk een luxeproduct was. In het Perzische rijk echter begonnen ze ook suikerriet te verbouwen en omstreeks 600 n. C. ontstond daar voor het eerst een raffinageproces. Het was nog heel basis, maar er konden brokjes suiker gemaakt worden die al iets beter bewaarden dan voorheen. Het bleef nog steeds een luxeproduct dat bijna zijn gewicht in goud waard was. Maar later kregen ook de Arabieren suikerriet in handen en daar zien we voor het eerst iets heel merkwaardig gebeuren.

De Arabieren bouwden de suikerproductie namelijk zo ver uit dat het niet langer een luxeproduct was. Nu konden dus niet alleen de rijke officieren, maar ook het leger zelf ruimschoots meegenieten van het goedje. Met alle gevolgen van dien. De Arabieren hadden namelijk een zeer groot rijk uitgebouwd dat zich uitstrekte van de Indus tot de Atlantische oceaan. Maar toen hun legers suiker kregen werden ze slap en verloren hun vechtlust en moed. Uiteindelijk moesten ze een groot deel van hun rijk opgeven aan de vijanden en zich terugtrekken. De suiker zorgde niet alleen dat de soldaten hierdoor hun opdracht vergaten, maar ze lieten zich er zelfs door omkopen!

Intrede van bietsuiker

In de tijd van Napoleon werd er gezocht naar een nieuwe suikerbron. Deze werd gevonden door een Duitse geleerde die de Babylonische suikerbieten ontdekte. Zijn leerling slaagde erin om ook van deze de suiker te isoleren uit de plant. Toen Napoleon Duitsland binnenviel en hier hoor van kreeg, stelde hij meteen Franse geleerden aan het werk om een rendabele manier te vinden om uit deze bieten suiker te halen. In 1812 slaagde Benjamin Delesset er in om een vrij goedkope manier te vinden om suikerbiet te raffineren. Vanaf dat moment werden er massaal suikerbieten verbouwd en raffinaderijen opgezet om zo een nieuwe gigantische suikerindustrie te ontwikkelen. Dit zorgde er echter voor dat suiker niet langer een luxeproduct was omdat bietsuiker veel goedkoper produceerbaar was. Met als gevold dat de legers van Napoleon ruime rantsoenen kregen van de suiker en zo speelde zich hetzelfde verhaal af als bij de Arabieren. In hun tocht op Moskou werden de ‘suikerzoete’ Fransen in de pan gehakt door een ‘achterlijk’ volk, maar wel een volk dat nog geen suiker kende.