Na het geslaagde kampioenschap van vorig jaar, lagen de verwachtingen heel hoog. Onze ploeg werd helemaal door elkaar geschud, van onze kern bleven er echter maar 4 speelsters over. Buiten vele nieuwe speelsters, kregen we ook een nieuwe coach en een compleet nieuwe staff. Zowel een fitness trainer, dokter, kinesist, masseuses als verschillende physical trainers stonden ter onze beschikking.
Door deze hoge verwachtingen was de spanning te voelen zowel op als naast het veld. De goede resultaten bleven in het begin van het seizoen uit, waardoor de spanning steeds meer te snijden was.
Het gezegde: ' de prijzen worden pas op het einde uitgedeeld' was dit seizoen voor ons van toepassing. Na een erg zwakke start, herpakten we ons naar aanloop van de play offs. De finale van de beker van Zwitserland hadden we verloren tegen het veel te sterke Neuchatel. Tijdens de halve finales van de play-offs werden de verwachtingen opnieuw hoog ingeschat, de finale halen was een must. Door goede basket en een mooi samenspel kwamen we in de finale terecht. Niet enkel de supporters en staff, maar ook de speelsters zelf waren verbaasd van onze eigen prestatie en teamspel. De finale tegen Neuchatel zou een heel moeilijke opdracht worden, de ploeg die als eerste 3 wedstrijden wint, mag zichzelf kampioen noemen. De eerste wedstrijd kenden we een serieus dieptepunt en waren we te veel onder de indruk van hun spel, we keerden huiswaarts met een 1-0 achterstand. Neuchatel kwam heel zelfzeker richting Sierre, maar zij wisten niet dat Sierre nog volop in zijn kansen geloofde. Als underdog trokken we de drie opeenvolgende wedstrijden aan het langste eind en mochten de beker in de lucht steken.
Mijn droom voor deze finale was, traditiegetrouw, het net mogen afknippen. Na het fluitsignaal werd ik door mijn teammates op de schouders van de coach gezet, waarna mijn droom werkelijkheid werd. Tot de dag van vandaag denk ik nog steeds met een glimlach terug aan deze leuke ervaring.
Op schoolvlak had ik dit jaar niet veel af te werken. Enkele vakken konden op afstand niet worden uitgevoerd. Wel heb ik in Zwitserland mijn tweede evenementje in het kader van het vak 'evenementenorganisatie' afgewerkt, namelijk een Kid's open voor de basketbalclub Sierre basket, de club waar ik zelf actief was. Deze keer heb ik zowel de organisatie als de realisatie op mezelf genomen. Wel stond de club en mijn partner steeds paraat voor alle hulp die ik nodig had. Deze Kid's open was een hele organsatie, dat ik zonder hulp nooit zou hebben kunnen realiseren. Sfeerbeelden hiervan vind je op de volgende site: http://www.sierre-basket.ch/index.php?option=com_expose&Itemid=27 ga naar "juniors", ga naar "Kids's OPen 2008" Ook het vak PR zou ik normaal gezien dat jaar hebben afgewerkt, maar tijdens het studeren merkte ik het gemis van de lessen. Al de extra informatie en uitleg bij de leerstof waren zeer welkom. Daarom heb ik in samenspraak met mevrouw Priem beslist om dit vak volgend jaar af te werken samen met de andere vakken die ik niet op afstand kon afwerken.
Ik had echter beslist om opnieuw richting België te keren, mijn laatste jaar af te maken en me in de evenementensector te wagen.
Mijn buitenlands avontuur is een hele ervaring geweest, waar ik postief en vol trots naar terugkijk. Het afscheid van de hele club viel dan ook heel zwaar en ik denk nog vaak terug aan mijn tweede 'thuis'.
Zoals gezegd zou ik dit seizoen terug in België spelen, meer bepaald bij Houthalen. Onze ploeg zag er op het eerste zicht zeker niet slecht uit, doch bleven de resultaten uit. Onze eerste match was één om direct te vergeten. Van de volgende zes wedstrijden wonnen we er vier, wat op zich best mee viel. De rest van het seizoen bleek een catastrofe te zijn, veel gekwetsten en weinig teamspel. Alvast een wereld van verschil met mijn seizoen van het vorige jaar.
Dit doet je er wel eens aan denken om eventueel te stoppen. Niet enkel een barslecht seizoen ligt hier aan de basis, maar ook een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Namelijk het kopen van een huisje en het zoeken van een job. En dit huisje hebben we uiteindelijk enkele maanden geleden gekocht in Dilbeek, wat zowat een uur rijden van Houthalen is, de dagelijkse file niet meegrekend natuurlijk. Allemaal aspecten die meespelen bij een keuze op sportief vlak naar volgend jaar toe. Toch heb ik na lang twijfelen, beslist om te blijven. Er komt namelijk een nieuwe goede coach en de ploeg wordt aangevuld met enkele nieuwe speelsters. Dit zal wat concurrentie doen ontstaan, maar dit is volgens mij nodig om het beste uit elke speelster te halen en zo ook het beste uit de ploeg.
Ook op schoolvlak was het niet altijd even makkelijk. Ik woonde echter in Houthalen en moest 2 à 3 keer richting Brussel voor het volgen van één lesblok. Dit was ver, maar toch was ik gemotiveerd, omdat ik wist dat dit de laatste stappen zouden zijn. Als vakken moest ik nog Mediatraining, Informatica en het gevreesde PR afwerken. Naast de vakken had ik ook nog een stage te lopen en mijn Afstudeer Project (AP). Buiten het volgen van de lessen, nam het nadenken en uitwerken van het AP erg veel tijd in beslag. Op een bepaald moment liep ik stage, terwijl ik nog volop aan mijn AP aan het werken was. Ook hadden we ondertussen een huisje gekocht, waar we steeds meer begonnen in te werken. Door de hoge motivatie, de stress en de nodige steun liep dit alles nog redelijk vlot. Vermoeiende en stressvolle dagen horen nu eenmaal bij het AP. Door dit alles samen af te werken, ben ik nog meer als tevoren erg georganiseerd en zelfstandig geworden. Ik moest namelijk alles mooi plannen en vooral goed communiceren met de mensen rondom mij.
Mijn AP bleek een groot succes en voor het eerst kreeg ik ook naast het basketveld te horen dat ik leiderkwaliteiten heb. Aangezien ik dit AP alleen afwerkte had ik geen keuze en werd ik gedwongen al de beslissingen zelf te nemen. Toch heb ik een partner tijdens dit project gemist, vooral omdat ik gewend ben om als basketspeelster in team te werken.
Dit jaar bleef op basketvlak alle succes uit, maar op alle andere vlakken heb ik een enorme vooruitgang geboekt. Ik ben nog meer gegroeid en voel me klaar om een stapje te zetten in de professionele wereld. Ik heb nog veel te leren, maar besef nu dat ik enorm veel geluk heb gehad met mijn basket ervaringen en dat alle facetten van mijn leven me hebben gevormd tot wie ik nu ben. Ik heb misschien 7 jaar over mijn studies gedaan, maar ik heb mijn droom kunnen waarmaken, waardoor ik niet zal zeggen "what if ....", maar met een opgeheven hoofd verder kan. En maar al te goed beseffend dat de steun van vele mensen dit alles hebben mogelijk gemaakt!
