In deze blog vertel ik jullie iets meer over mijn studieverloop van de laatste 7 jaar. En neen, ik heb geen geneeskunde gestudeerd, maar heb een driejarige opleiding bewust verspreid over meerdere jaren. Ik denk dat enkele docenten kunnen beamen dat ik een enorme evolutie heb doorgemaakt, andere docenten kunnen dan misschien weer niet geloven dat ik als eerstejaar eerder onzeker en verlegen was. Ik kan enkel alle studenten veel succes wensen, want het maakt niet uit welk parcours je aflegt als je er uiteindelijk toch sterker uitkomt en niet enkel op educatief vlak, maar op alle levensvlakken.
In het jaar 2003-2004 speelde ik basketbal in Waregem, dit was ook het eerste jaar dat ik een nieuwe levensfase betrad, namelijk het aanvatten van hogere studies. Door een beetje druk van mijn toenmalige coach koos ik voor de opleiding kinesistherapie in Gent. Mijn voorkeur ging echter uit naar een LO opleiding, maar het uitoefenen van deze sporten gedurende mijn basketseizoen zou te zwaar en te riskant zijn voor eventuele kwetsures. Met goede wil begon ik in september aan mijn opleiding in Gent. Ik woonde echter in Mechelen, wat uiteindelijk een hele afstand was om elke dag af te leggen. Voor mijn trainingen daarentegen was dit makkelijk te overbruggen, 20 minuten op de trein en ik stond in Waregem.
In januari kreeg ik een aanbod om het volgende seizoen in Namen te gaan spelen. Als youngster in eerste klasse was dit een hele eer. In Namen trainden we 10 keer, wat uiteindelijk niet meer te combineren zou zijn met mijn studies in Gent. Deze heb ik dan ook opgegeven, voor ze ECHT waren gestart.
Via Carolien De Roose kwam ik in contact met het RTA statuut op de Erasmushogeschool. Op het eerste zicht sprak deze richting mij niet direct aan, maar het zou makkelijker te combineren zijn met mijn sport, dus besloot ik om me in januari in te schrijven. Het leven van een RTA student had heel wat voordelen voor het volgen van lessen en het verplaatsen van examens, hetgeen voor mijn sport van groot belang was.
In januari aansluiten bij een nieuwe groep was sowieso al niet makkelijk, op de koop toe was ik ook erg onzeker en verlegen. Om mijn taalvaardigheden bij te schaven, moest ik ook extra lessen volgen bij de richting journalistiek. Dit alles demotiveerde me nog meer dan tevoren. Mijn examens in juni waren dan ook niet al te best. Dit zullen vele docenten zeker niet tegenspreken
Ik kan eerlijk toegeven dat de richting me niet helemaal aansprak. Ook was ik enkel bezig met mijn sport en besefte ik het belang van hogere studies niet.
Besluit van dit jaar: op basketbalvlak een mooie transfer, maar op schoolvlak een minder mooie start.
Op basketvlak heb ik dit jaar heel wat positieve ervaringen gekend. Na een mooie transfer te hebben versierd, werd ik ook opgenomen in de preselecties van de nationale ploeg. Zonder al te veel verwachtingen ging ik met een opgeheven hoofd naar deze trainingen.
Tot mijn grote verbazing behoorde ik, op het einde van vele stages, tot het team dat naar het EK in Griekenland vertrok. Daar heb ik vooral de bank warm gehouden en gefungeerd als sparringpartner, waar ik me absoluut niet te min voor voelde. In de laatste wedstrijd heb ik ook 10 minuten mogen spelen en heb ik samen met Ann Wauters op het veld gestaan, een ervaring die niemand mij kan afnemen.
Hiervoor ben ik de coach Benny Mertens enorm dankbaar.
Maar met al de drukte en voorbereidingen voor het EK, lag mijn motivatiepeil voor mijn herexamens niet al te hoog. Het moto 'deelnemen is belangrijker dan winnen', was hier zelfs niet van toepassing, daar ik zelf niet heb deelgenomen aan de examens. Achteraf gezien, bleek dit een goede beslissing, vermits deze sportervaring mijn zelfvertrouwen heeft opgekrikt.
Mijn transfer van Waregem naar Dexia Namen was een feit. Dit was ook het eerste jaar dat ik effectief alleen ging wonen, hetgeen ik toch een beetje onderschat had. Tussen al de drukte door, trainen, naar de lessen gaan en studeren, moest ik ook zorgen dat er eten op tafel kwam. Achteraf gezien is dit een hele ervaring geweest, waar ik positief naar terug kijk.
Dit is ook het eerste schooljaar dat ik heb leren plannen. Mijn aanwezigheden tijdens de lesmomenten waren niet al te talrijk, aangezien we 2 trainingen per dag hadden, wel maakte ik tijd vrij om te studeren. Een powernap hoorde er ook af en toe bij, maar het voornaamste was dat ik volwassener werd en tijd vrij maakte om te studeren en dit ook met overtuiging deed. Dit jaar bleek ook dat het beheersen van de Engelse taal mijn grote zwakte was en direct ook een serieus werkpunt.
Op basketvlak is dit jaar iets minder succesvol geweest, aangezien ik erg veel op de bank zat en me niet steeds volledig kon opladen voor elke match. Wel hebben we Europees gespeeld, wat het voor mijn studies er niet makkelijker op maakte, aangezien we erg veel in het buitenland vertoefden. Heel leuk, maar weinig bevorderend voor mijn studies. Het seizoen nadien verhuisde ik dan ook weer richting Waregem, waar mijn speelkansen veel hoger lagen.
Ik speelde dit jaar opnieuw voor DBC Waregem, toch zou ik mijn studies verder zetten in Brussel.
We trainden 'amper' 6x per week, waardoor ik wel tijd vond om enkele lessen bij te wonen. Na een succesvol half schooljaar, had ik hier ook meer vetrouwen in. De richting ging me meer interesseren waardoor de motivatie groter werd. Ook Ben van Beeck was een grote mentale steun tijdens de moeilijkere periodes.
Dit schooljaar hadden we PGO momenten, wat praktijkgericht werken was en me een idee gaf wat deze richting effectief inhoudt. We moesten ons eigen communicatiebureau opstarten en nadien een product realiseren en presenteren.
Door problemen op persoonlijk vlak bleken de examens nog een groter obstakel dan normaal. Het basketseizoen was ook nog eens afgelopen, waardoor mijn uitlaatklep wegviel. Weinig beweging en veel tijd tot nadenken, bleek niet de meest efficiënte combinatie voor het succesvol volbrengen van mijn examens.Toch heb ik de examens er nog beter vanaf gebracht dan ik ooit had kunnen denken. Enkel psychologie en Nederlands zou ik opnieuw moeten doen.
Vlak na de examens begonnen de trainingen van de nationale ploeg waar ik me volledig op richtte. Alles viel stillaan terug in zijn plooi en ik leerde mijn huidige partner kennen. Ik paste de leerstof toe op mijn eigen leven en legde achteraf ook een mooi examen af. Deze periode zie ik als een groot kantelmoment in mijn leven.
Door mijn nieuwe relatie ben ik volledig opgengebloeid. Geen verlegenheid meer en veel minder onzekerheden, dat was de nieuwe Katrien, waar ikzelf erg tevreden mee was.
Dit seizoen bleef ik echter basketten in DBC Waregem, maar maakten we al plannen om mijn droom waar te maken, namelijk in het buitenland basketten. Dit seizoen was met vele ups and downs en ik was meer en meer bezig met mijn schoolcarrière en vooral mijn buitenlands avontuur.
Ik begon mijn studierichting steeds interessanter te vinden en dit schooljaar moesten we ook ons eerste evenement(je) organiseren. Aangezien ons groepje uit 3 RTA studenten bestond, kozen we voor een basketbaltornooi en een Workshop hip hop voor de studenten aan de Erasmushogeschool. Na de organisatie hiervan besefte ik waar mijn toekomst lag. Ik heb dit evenement met veel enthousiasme en inzettingsvermogen georganiseerd. De kick op het event zelf vond ik super.
Wanneer het seizoen op zijn einde liep, kwam ik in contact met een manager om me te helpen met mijn buitenalnds avontuur. Dit vlotte veel beter dan ik had gedacht en na 2 maanden kon hij mij een contract voorleggen in Zwitserland. Dit leek me een leuke ploeg en stad en ik ben hier ook op ingegaan. In augustus werd ik er verwacht, maar uiteraard moest ik eerst mijn examens afleggen.
Aangezien ik elk jaar 50% van mijn studies afwerk, had ik hierna nog 3 jaar te gaan. Mijn examens verliepen echter goed, zelfs voor het vak Engels was een eerste zit voldoende. Mevrouw Dehoux zag mijn buitenlands avontuur niet zitten, aangezien ze mijn Engels op dat moment niet kon controleren en opvolgen. Ik verzekerde haar dat ik extra taken zou maken om mijn Engels te onderhouden. Mijn wil om te slagen was heel groot, want in het buitenland spelen, was toch wel een droom die werkelijkheid zou worden.
De vrees van Mvr. Dehoux bleek al snel niet terecht. Ook al woonde ik in het Franstalige deel van Zwitserland, toch bleek Engels de voertaal in het basketbalcircuit.
Ik kreeg ook een enorme vertrouwensboost op taalvlak, vermits ik ook regelmatig moest vertalen op de training van Frans naar het Engels en vice versa. Mijn Engels verbeterde enorm en in juni bij het afleggen van mijn examen Engels was mevrouw Dehoux aangenaam verrast. Uiteraard had dit niet enkel met de taal te maken, maar ook met de durf om te spreken. Deze had ik in Zwitserland overwonnen.
Ook op basketvlak werd dit een leuk en geslaagd jaar. We werden kampioen en promoveerden naar de hoogste afdeling. Ook hebben we Europees gespeeld wat een erg leuke ervaring was. Het verschil met het jaar in Namen was dat ik nu als basisspeelster fungeerde en wel degelijk kon genieten van het spelen in impressionante sporthallen en tegen verbazingwekkende ploegen. Ook op levensvlak heb ik hier heel wat bijgeleerd.
Ik ben er in geslaagd om mijn stage in het buitenland tot een goed einde te brengen. Ik mocht namelijk de communicatie verzorgen voor de parapente school in Zinal, niet altijd even makkelijk, maar wel leerrijk.
Eens terug in Belgie, moest ik al mijn examens afronden. Tussen mijn 3 trainingen per dag in, heb ik zoveel mogelijk van de leerstof bijgehouden en mijn examens waren dan ook geslaagd. Enkel PR bleek te moeilijk te zijn. PR is een vak waar je voor in de les moet zitten, want al het extra krijg je uiteraard niet mee in het buitenland. Ik had dan ook beslist om dit niet in 2é zit mee te doen, tevens omdat ik dan opnieuw richting Zwitserland moest vertrekken.