De afgelopen dagen heb ik me eindelijk weer goed gevoeld.

Ik ben twee dagen ziek geweest en dan voel ik me automatisch beter, ik hoef dan niet naar school en dan pieker ik een stuk minder en ben ik minder vermoeid.

Toen had ik nog één dag school, waar ik toch geen belangrijke vakken had.

Ook heb  ik weer afgesproken met vriendinnen, en dan voel ik me ook wat beter.

Teminste een beetje afleiding.

Ik ben een beetje erg bezig met school, het boeit me niet meer zo.

Ik doe er te weinig voor maar als ik ook echt prober wat te doen lukt het gewoon niet.

Mijn concentratie is helemaal op.

Dus dan ga ik liever wat met vriendinnen doen.

Ik ben gezellig de stad ik geweest met een goeie vriendin zaterdag en 's avonds ben ik nog uit geweest.

Het aller leukste was dat ik een jongen die ik al zo lang leuk vind (niet leuk leuk)

me eerst aansprak via internet en we later ook nog gepraat hebben in de stad.

Dat sooort dingen gebeuren mij nooit.

Ben er ook zo vrolijk van, eindelijk weer een beetje vrolijk thuis.

Alleen weet ik dat het vanaf morgen alweer anders is, ik heb zoveel te doen.

Ik loop achter met bijna elk vak, ik ga denk ik ook een gesprek met de mentor aanvragen.

Het word me gewoon te veel, maar ik wil echt niet stoppen met de opleiding.

Dan moet ik alles overnieuw doen, dat heb ik er echt niet voor over.

Ik wil er gewoon een paar weken tussen uit, weg van huis en school.

Het liefst naar een super geode vriendin die ver weg woont, ze is zo'n goeie vriendin en weet meer dan de meeste vriendinnen van me.

Alleen heb ik haar al anderhalf jaar niet gezien, ik heb nog wel regelmatig contact met haar maar ik zou der zo graag in het ech zien.

Ik mis haar echt.

Het liefst bleef ik een week of 8 bij haar.

Gewoon helemaal weg.

Maarja, dat kan toch niet.

Dus ik moet het even volhouden tot de vakantie.

Dan ga ik wel op vakantie dus gelukkig ook weg van huis.

Maar nu ga ik maar eens huiswerk maken, want ik stel dat al zo lang uit.

12-01-2014 om 20:05 geschreven door lost  

Deze week ben ik helaas weer begonnen met school.

En wat een drama was dat de eerste dag, ik heb de hele nacht lopen piekeren en uiteindelijk maar 2 uur kunnen slapen.

Ik heb thee gedronken, tv gekeken, niks gedaan, zitten tellen maar niks hielp.

Het enige waar ik aan kon denken was school, over wat ik allemaal nog moest doen en hoe moeilijk het kon worden.

En toch als ik dan eenmaal op school zit valt het allemaal wel mee.

Maar het gekke is, zodra ik thuis ben doe ik weer het zelfde, dan ga ik weer piekeren.

Na de eerste schooldag was ik dus uitgeput, heb de hele tijd zitten slapen na dat ik thuis was.

Gister daarin tegen kun ik gelukkig uitslapen, ik hoefde pas laat te beginnen dus dat scheelde wel.

Ik had een belangrijke dag met meerdere proefwerken, waar ik veel voor geprobeerd te leren heb.

Maar het rare is, het lukt me niet meer, het lukt me gewoon echt niet meer.

Mijn concentratie is op, het is helemaal  weg..

Geen flauw idee hoe, ik had een tijdje terug ook heel veel te doen en toen vond ik het ook niet leuk, maar ik deed het wel.

Maar nu lukt het niet, ik kan wel een uur naar mijn boek staren en nog steeds niet weten waar het over gaat.

Ben het gewoon helemaal zat, ik zou de zo graag een paar weekjes tussen uit gaan..

Maar helaas dat kan niet, niet met mijn opleiding en niet thuis.

Ik zou het mijn ouders niet eens kunnen vragen omdat ze niet weten hoe het met me gaat.

Vandaag ben ik thuis gebleven, ik voel me ontzettend slecht en zit alleen maar meer te piekeren.

Ik weet niet waarom ik dat zoveel doe, ik heb dat al van jongs af aan.

Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik faalangst heb, dit heb ik dus ook al van af ik een kind was.

Maar dit heb ik niet altijd gehad, tot ik een jaar of 9/10 was durfde ik zo'n beetje alles, ik had wel veel angst met sporten maar verder niet.

Ik vond presentaties niet eng, ik mengde me gewoon in de groep, ik vond toneelspelen en zingen op toneel leuk, maar ineens veranderde dat.

Ik werd meer gesloten, kreeg veel last van angsten en paste niet meer echt in de groep.

Zelf denk ik dat het daar vandaan komt, maar zeker weet ik het niet..

Ik hoop echt dat ik op een dag weet wat er mis met me is, en of iemand daar iets aan kan doen.

Via medicijnen, of een instelling of iets in die richting.

De laatste tijd kan ik ook ineens heel chagerijnig zijn, dit reageer ik meestal op mijn familie af.

Maar  na een  minuut weet ik dan ook weer dat ik fout zat, en verontschuldig ik me ook meteen.

Dit heeft denk ik gewoon nog deels met de pubertijd te maken, dit heb ik op mijn 14 en deels van mijn 15e heel erg gehad.

Maar toen had ik ook veel gezondheidsproblemen en heb ik een paar maand niet thuis gewoond, op de weekenden na.

Toen heb ik me ontzettend verzet tegen mijn ouders..

Op school gaat het verder wel redelijk, ik loop ontzettend achter met projecten enzo maar wat ik doe haal ik wel goede cijfers voor.

Ook is de klas wel leuk, al voel ik me (zonder dat iemand het door heeft) toch wel heel buitengesloten.

Ik heb gewoon het idee dat ik er niet helemaal bij pas.

Ik ben niet spontaan en kan goed met iemand praten zonder dat ik diegene goed ken.

Dus ik ben bij sommige mensen heel stil, puur omdat ik niet weet wat ik moet zeggen.

Net als een meisje in mijn klas, ze praat continu met jongens.

Te veel eigenlijk..

Maar ze belt met heel veel van hun, ze spreekt met hun af, en als ik dat was zou ik niet weten wat ik telkens zou moeten zeggen.

Als ik met haar praat gaat het negen van de tien keer over al haar jongens, dus ik ben dan benieuwd waar ze over praat met die jongens..

Hoe kan je zo vaak en zo lang met iemand praten, dat zou ik dus echt niet kunnen.

Ik ben ook wel een beetje jaloers op haar, dat ze zo spontaan is naar jongens toe.

Ik ben daar meestal een beetje gesloten in, tot ik een jongen echt goed ken..

08-01-2014 om 12:53 geschreven door lost