Om me te kunnen uiten, zonder meningen van anderen.
Zonder schuldgevoel dat ik mijn naasten met mijn woorden kwetst.
Zonder herkenning.
Helemaal anoniem.
Ik krijg telkens meer dromen, meer huilbuien en meer pijn.
Niemand die mij begrijpt, en niemand die het weet.
Mijn familie niet, en zelfs mijn beste vriendinnen niet.
Ik durf aan niemand alles te vertellen, hoe ik me voel en wat ik doe.
Ik huil mezelf de laatste tijd bijna elke nacht in slaap, en als ik dat niet doe dan word ik wel huilend wakker.
Het eerste wat ik doe als ik ook maar een seconde wakker ben is piekeren, over school, over problemen, over moeilijkheden, over mijn vriend, mijn familie en nog veel meer.
Of het nou belangrijk is of niet ik pieker erover.
Natuurlijk hoort het ook wel weer bij een meisje van 16, pubertijd.
Maar ik heb mijn eerste 'zelfmoordpoging' gepleegt toen ik een jaar of 10 was en nog totaal niet aan het puberen was.
Het was niet heel erg ofzo, ik heb een buis met bruistabletten ingenomen.
Ik ben er 2 dagen ziek van geweest, ik heb gezegt dat het waarschijnlijk griep was.
Sinds ik rond de 14 jaar was wens ik elke avond dat ik dood wou zijn.
En nog steeds doe ik dat.
Ik heb geen slecht leven, ik heb lieve vriendinnen, super lieve ouders, en verder nog een heel fijne familie.
Maar toch houd ik het niet vol.
Ik voel me elke dag leger worden en ik geniet niet meer van de dingen waar ik vroeger zo van genoot..
Hockey doet me niks meer, skiën vind ik nog wel leuk maar is toch anders, ik teken alleen nog maar sombere dingen.
Ik weet niet wat er met me aan de hand is.
Ik heb nergens meer energie voor, sport, school, nergens meer voor
Ik word helemaal gek.
Ik heb mezelf een hele tijd gekrabt, hiervan heb ik een paar littekens.
Ik heb ook wel eens in mijn vingers gesneden, daar heb ik geen littekens van gekregen.
Verder durf ik niks meer te doen, je ziet de littekens van het krabben veelste lang.
Ik ben bang dat iemand door heeft wat ik aan het doen ben, maar ik moet iets hebben wat pijn doet.
Dat neemt mijn gedachtes raar genoeg even weg, al is het maar voor heel even.
Dit doe ik al een stuk minder, omdat je het zo goed ziet, alleen wanneer ik me echt heel slecht of verdrietig voel doe ik dat nog.
Ik snap niet wat er mis met mij is, ik denk dat ik gek word ofzo.
Ik heb zulke lieve ouders, die alles voor mij doen.
Een broertje die om me geeft.
Een hond waar ik zo veel van hou.
Ik ben met een mbo opleiding bezig op niveau 4.
En toch...
toch voel ik me zo alleen, futloos, verdrietig, teleurgesteld en mislukt.
Wat is er mis met mij?
Waarom kan ik niet gelukkig zijn?
Ze zeggen slik het in en ga door, maar dat doe ik al jaren.
Ik ben het zo zat, maar durf het er met niemand te over hebben.
Ik ben zo bang, voor wat er komen zal
Ik ben zo bang, wat ik mezelf kan aandoen
Ik ben zo bang, ik durf nauwelijks meer te slapen
Ik ben zo bang, dat mijn energie binnenkort op is...
