Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Stijn & Tine vs. the USA
28-06-2009
Een hoogdag voor wildlifespotters
Hier zijn we weer, deze morgen iets langer geslapen dan afgelopen dagen, we geraken hier op ons normale ritme. Na een klein ontbijtje (bagel met smeerkaas, toast, koffiekoekje en fruitsap) gingen we weer op uitstap, terug Grand Canyon national park in om dit keer de andere kant te doen, nl. de East Rim. Wat blijkt: hier nog mooiere zichten en nog adembenemender. Hier weer schitterend wildlife gespot: 4 california Condors en 1 salamander. Vanuit deze viewpoints zie je pas echt hoe groot het allemaal is en hoe waanzinnig mooi de natuur kan zijn. Een bangelijke aanrader. Vanuit de East entrance rijdt je het mooie park uit en men waarschuwt je voor overstekende mountain lions, maar helaas zagen we er geen enkele, het zal niet het seizoen zijn. Eens het park buiten rijd je door naar Cameron, wat op de kaart een redelijk dorpje lijkt, maar helaas pindakaas, het stelt niet veel voor. Wel is het de start van een uitgestrekt Indianenreservaat. De natives wonen hier waar ze willen binnen de omheiningen en in verschrikkelijk onvruchtbaar en dor gebied en niet meer in tipi's zoals we allemaal wel kennen uit de verhalen, maar tegenwoordig in caravans, blokhut-achtige huisjes, bric-a-brac,... en ze verkopen hun handgemaakte arts en craftwork in kleine marktkraampjes in de blakke zon aan de kant van de weg. Uiteraard kan ons Tine daar niet passeren zonder een armbandje te kopen. Dat deden we dan ook aan een viewing point onderweg, ook een canyon punt (alles is hier immers canyon) waar de Little Colorado river doorstroomt, maar nu kurkdroog is. Water is hier in het wild niet meer zo voorhanden, heel veel woestijngronden en droogte, maar dat typeert het landschap hier wel. Weer rijden we km's door de dorre natuur en indianengebied. En kijken we op de gigantische scheur in de plateau.
Op ons plan (voor diegenen die het op voorhand ontvingen) stond dat we zouden stoppen in Page/Lake Powell, maar we besloten verder te rijden tot aan Bryce Canyon. Onderweg wel Lake Powell gezien, prachtig, maar eens Page gepasseerd is de Staircase van Escalante ook zeer impressionant. Je moet immers keuzes maken in dit te grote land voor 17 dagen. Dus skippen we ook Monument Valley, even getwijfeld, maar te ver uit de richting om dan terug op track te komen. Och we komen nog wel eens terug. In Page waren we de zoveelste herhaling van onze geliefde Foute CD ook echt wel beu en zijn we op zoek gegaan naar een aux kabeltje dat de iPod met de auto verbindt en gevonden, ook ineens de Nr Ones van Michael Jackson gekocht voor $ 9,00, hebben we dat ook weeral!
De rit naar Bryce is lang en vol extremen, de ene moment rijd je door de droogte en hoogte, iets later passeer je typisch Amerikaanse dorpjes waar de sherriff himself de snelheidscontrole uitvoert. Iets later weer rood gesteente en dan weer uitgestrekte weides en groen, creeks en riviertjes. Alles zie je hier en je moet er nog geneens moeite voor doen.
Bryce Canyon: niet te vergelijken met Grand maar ook wel gigantisch de moeite. Dus helemaal tot beneden gewandeld en uiteraard weer naar boven. Je inspiratie wordt hier geprikkeld, iedereen ziet een ander beeld in de toppen, het is fantasie tot en met. Als de zon op en in het rode gesteente schijnt waan je je in een volledig andere wereld en is het weer niet te snappen dat dit natuur is. Uiteraard hebben we nu maar één punt gedaan en in geweest, morgen doen we nog vanuit een andere hoek. Dit zijn dingen waar je uren naar kan staan kijken en kan van genieten. Toen we daarnet het park uitreden was het hertenoversteek op de vlakte en zien we toch nog wat wild. Sebiet gaan eten bij de cowboys, pure fun hopelijk!
Opsomming gezien wild: condors: 4 / chipmunks: 3 / salamander: 1 / hagedis: 1 / dood hert: 1 / levend hert: 8 / tipi in het wild: 1 / sherriff: 3 / onidentificeerbaar knaagdier in de wei: 1 (geen konijn) / dode hond: 1
Morgen hopelijk weer een update, maar van waar is voor jullie nog een strikt geheim. Voor zij die de plannen in handen hebben, we zitten nu 2 dagen voor op schema! Zoek het maar uit waar we heen gaan!
Nog effe kleine vermelding van gisteren, na het schrijven van de blog, gaan eten. Amerikanen en gastronomie gaan niet zo goed samen: Sizzler was the place to be. Een soort lunch-garden, maar typisch Amerikaanse combinaties en overaanbod aan vettig spul en 10 verschillende salads. Niet echt de moeite, maar we zijn er niet ziek van geweest, dus best ok. (Er was ook geen beter alternatief, buiten de 3 taco restaurants, McDonalds, Domino's of nog meer fastfood). Ondertussen ook geprofiteerd van de late openingsuren van KMart om een extra valieske (iets praktischer model dan de grote aangezien we veel plaatsen maar voor een nachtje aandoen en tegelijkertijd ook voor al de rommel die we hier nog gaan kopen in te steken om terug te vliegen) en een wegenkaart te kopen (die we thuis hadden liggen en die er nog ligt). Motel6 in Blythe bleek achteraf ook een beetje een ranzig kantje te hebben, er liepen wel meerdere keverkes in en rond de badkamer.
Deze morgen dan, opgestaan, best wel ok geslapen, maar het was vroeg ochtend, al ontzettend warm (om 7u deze morgen al meer dan 30°). Dus welle opkrassen en verder op onze route. Al snel de grens California/Arizona gepasseerd en de Colorado rivier overgereden. De Interstate 10 richting Phoenix om dan zo noordwaarts naar Flagstaff te trekken. Fantastische views, van de woestijn naar de droogte en cactusvlaktes/bergen in Arizona. Bergen, pampas, groene vlaktes, kilometers uitgestrekt land waar geen ziel te bespeuren valt (uiteraard wel op de wegen). Magnifiek gewoonweg! Het valt zelfs niet op beeld vast te leggen omdat je geen besef hebt van de grootsheid van dit alles. Tegen de middag nog heter, onderweg effe gestopt om een verkoelend bekertje vocht te halen en weer verder gereden. De radiostations volgen elkaar hier gelijk op, maar telkens je een tijdje een leuk station op hebt staan, vervalt dat weer, dus gaan we vandaag voor Foute muziek. Bij ons hebben ze Q en JoeFM, hier is het The Q en JackFM, toppie. Ook leuk, er bestaat hier zelfs een bijbelradiostation!
Right, Flagstaff was de eindhalte op planning, maar eens daar aangekomen en vermits het nog vroege voormiddag was....toch maar doorgereden naar de GRAND CANYON. Hierbij ook een stukje route 66 gedaan. Van het ene uiterste naar het andere, de droogte en cactussen achter ons gelaten, recht de bergen en parken in. Groen, bomen, dode koeien en herten, ge ziet het hier allemaal! Uiteraard door de hoogte (ong. 8000ft - 2900m hoogte) ook een pak koeler. Maar weer mooi, wijds, onbeschrijflijk mooi. En dan eindelijk, HET meest waanzinnige park inrijden en geen besef hebben dat wat er midden in ligt nog waanzinniger is. De kloof, de Grand Canyon!
Dit is het meest mooie, niet te begrijpen, meest adembenemende natuurfenomeen dat er bestaat op aarde! Ge kunt het niet geloven als ge er zelf nooit gestaan hebt en dan zie je maar een fractie van al dat moois! Uiteraard het ene visitor center (lees: gift shop met overal dezelfde dure onbelangrijke prullen) naast het andere. Niet voor niets dat het 1 van de 7 wereldwonderen is. Je voelt je klein als je over die enorme kloof uitkijkt.
We logeren nu in Tuyasan net buiten het park in de Red Feather Lodge en aten net Italiaans bij de Mexicaan! Van de Europese eetcultuur kan men hier nog veel leren, maar ze doen hun best.
Ondertussen liggen we een dag voor op het schema en gaan we bekijken wat we eventueel extra willen doen in de buurt. We'll keep you guys informed!
Na gisterenavond te loungen op het terras van het Custom Hotel en Stella te drinken, zijn we deze morgen verder getrokken. De bedoeling was tot in Palm Springs te rijden en daar te overnachten. Dit plan is niet doorgegaan, we reden eerst al verkeerd LA uit, maar snel weer rechtgezet en hopla de juiste route op. Het rijden met de automatic verloopt vlotjes, echt een cruiser. De pampas door, regelrecht de woestijn in, hop naar Palm Springs. Chance dat er airco in de wagen zit, het is hier om te bakken! LA was smoggy en redelijk koel, maar verderdoor minstens 33°C. Op het terras van Starbuck's in Palm Springs kwamen de ijzige drinks als een hemelse deugd.
Aangezien we al rond de middag in Palm Springs arriveerden, leek het ons wijs om nog verder door te rijden, morgen hebben we immers weer een lange rit voor de boeg, en dus voor op schema te zitten. We reden dus verder naar Blythe, middle desert, onderweg mooie uitzichten en schitterende cowboyfilm-landschappen. Inspiratie!
15u10: tijdens het zappen van de ene radiozender naar de andere, volgend bericht: Michael Jackson has collapsed in his LA mansion. Nog geen 20 minuten later: Michael Jackson is dead. Van dan af, constante updates, elk radio- en tv-station heeft het er uitgebreid over. Effe werd er nog gesproken van een coma, maar al snel werd het nieuws van zijn dood bevestigd door officials. Uiteraard staat alles hier in rep en roer en is de King of Pop niet van radio en tv weg te slaan. 't Is dus de moment om zijn cd collectie aan te kopen. Tijdstip officieel overlijden: 14u26. Symbolisch mooi moment: terwijl we het nieuws hoorden, kwamen we net aan een afslag Jackson St. en begon het te druppelen (officiele druppeltelling: 10!, later nog een stukje: 3min regen), ontroerend.
16u30: aangekomen in Blythe, Motel 6. Zwemmeke gedaan, boekje uitgelezen en genoten van het zonneke en de warmte.
Blythe stelt op het eerste zicht niets voor, buiten de rij motels en fastfoodketens gene vette. Dus sebiet op zoek naar een happeke eten. Dan de updates op de nieuwskanalen volgen over MJ. By the way ook overleden vandaag, maar nieuws volledig overschaduwd door MJ: Farah Fawcett. It's a sad sad day in LA.
Woensdagmiddag 11u30: boarding time, perfect op schema en wie pikken ze eruit om nogmaals te fouilleren en bag-check? Uiteraard: WIJ! Weer schoenen uit! (ze hebben toch iets met schoenen op luchthavens hoor) 12u00: Boeing 747-400 stijgt op vanuit Heathrow richting LA, we panikeren even bij het ontvangen van onze boardingpassen vermits er precies een stoel tussen ons zit en we dat een gekke situatie vinden, maar neen hoor, helemaal achteraan de laatste 2 rijen heb je maar 2 zijzetels: de onze dus! Super! Vlucht vertrekt mooi op tijd en in een mum van tijd hangen we alweer in de lucht. Hoogste punt: 12 km (afgerond). Prachtige skyline, Groenland lag er mooi wit en ijzig bij. Goei filmpjes en recente muziek op aanvraag, dus eigenlijk niet zo veel last gehad van zo'n lange vlucht, daar ook iedereen zijn eigen scherm en koptelefoon had. Uiteraard ook een dutje hoort erbij en wat lezen. (stand gelezen boeken: Tine 1, Stijn 1) De maaltijden aan boord zijn toch al wel een heel stuk lekkerder en beter verzorgd als vroeger.
Finally, LA in zicht, nog even een tourke in de lucht hangen en na 11u vliegen tikken de wielekes de Amerikaanse bodem aan. Maar dat betekent nog niet dat wij er al een voet hebben opgezet. We docken aan aan de oude kant van LAX, half be-gyprocte muren, oude tapis-plein op de grond, NIET TRENDY en chiq. Maar dat komt snel goed wanneer we in het nieuwe deel zijn gekomen om de grenzen binnen te gaan. Ook wel freaky, visumpapierke afgeven en alle vingerafdrukken digitaal laten vastleggen alsook gekoppeld aan foto. Nog net niet ontluisd en ontsmet worden of getest op overdraaglijke ziektes (breng ze niet op ideeën). En dan: wachten op de bagage....wachten....wachten...en jawel daar komt de mega blauwe valies tevoorschijn! Welle naar buiten, en alweer ne vraagsteller/douanier die ons vraagt wat we komen doen.
Voila, eindelijk buiten, sigaretje roken en wachten op de shuttlebus naar de autoverhuur. LAX is nog groter dan Heathrow (logisch natuurlijk) en dus nog imposanter. We rijden dus de komende 16 dagen met een Chrysler PT Cruiser, automatic! Stijn had er een beetje schrik van maar we zijn al in het hotel aangekomen zonder brokken, dus dat zit wel snor!
Fijn en trendy hotelleke, 5min van de luchthaven af, tot nu toe nog geen zware geluidshinder, dus dat wordt een goeie nachtrust. (is nodig want wij hebben al van 6u in Belgie tot nu enkel licht gezien, terwijl het in den Belgique nu een kot in de nacht is) Wij nu een doucheke pakken (zwembad lukt nimmer vrees ik) en een happeken eten.
By the way: 24°C, smoggy, zon.
Morgen (als er internet is) verslag vanuit Palm Springs of ergens in de buurt.
Woensdagmorgen 6u45: pick-up en richting Zaventem, ruim op tijd. Het inchecken met de e-tickets verloopt vlotjes. We zijn weer te zwaar geladen, geen probleem moesten we 2 valiezen bijhebben, maar wij compacte denkers vertrekken maar met eentje (de grote blauwe). Uiteraard bijbetalen, maar geen paniek, we doen dat, we zijn tenslotte op VAKANTIE! Zaventem: supercontroles, schoenen uit, viel nog mee, zonder piepen de scanners door en dan maar wachten tot ons vliegtuig aankwam en koffie drinken (flauwe fletse dure luchthavenbrol, maar ne koffie gaat er toch wel in op ochtendlijke momenten). Vlucht perfect op tijd, effe snel naar London. Heathrow: WAUW, daar kunnen ze bij ons nog iets van leren, zo verzorgd, ruim en boordevol tax-free shops. En uiteraard: ook weer volledige passagierscontrole, alweer schoenekes uit! De twee uurtjes transit vliegen zo voorbij, je hebt geneens de tijd om je te vervelen, voor je't weet kan je de volgende vlieger al weer op. Alles staat hier vol British Airways toestellen, toch een chauvinistisch volkske, die britten.
Eindelijk, nog een paar uur en welle weg! Zoals de titel van deze epistel al doet vermoeden: de blauwe valies (niet diegene die we kwijt waren, maar wel de grote) staat intussen klaar in de living. Het wordt echter een gigantische klus om ze naar beneden te krijgen langs ons smal trapke, maar dat zijn zorgen voor woensdagochtend! We gaan op reis en nemen mee: veel korte mouwen en korte pijpen, beachwear, een universele stekker, laptop (toch nog beslist om mee te nemen, ge weet maar nooit, de technologische voorzieningen daar en we zouden ons eens moeten vervelen - NOT!), ne stapel boeken voor aan de zwembaden/strand/hotelkamers,... en voor onze doen HEEEELLL weinig schoenen! We tellen af...
