Misschien weten jullie het antwoord... Waarom wegen vuile kleren meer dan propere? In het doorgaan woog mijn valies iets van een 22kg, en nu weegt het al 25kg. Het enige wy erbij gekomen is, zijn 2 sjaals en 1 tshirt. Daarentegen is mijn fles lenzesop uit (toch een 300ml), mijn tandpasta ook bijna, douchegel en shampoo sterk verminderd...
Een enigma!
Bedankt trouwens aan alle trouwe lezers en reactieposters! Ik kan zelf niet reageren op de reacties (dat gaat blijkbaar niet via de mobiele website van bloggen.be), maar mams stuurt jullie reacties nu en dan via email door. Ze worden uitermae geapprecieerd!
Donderdag: ja, tbegint serieus te korten onze tijd op Argentijnse bodem. En vandaag brengen we dan nog door op Braziliaanse bodem . We staan op het gemakje op en nemen een ontbijtje. Gisteren nog gekeken of we geen birdwatchingtour kunnen doen, maar die gaan enkel op maandag, woensdag en vrijdag door... Dus houden we ons aan ons oorspronkelijke plan en gaan we naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Iedereen zegt dat je de falls van beide kanten moet gezien hebben, alzodoende. In Argentinië kan je er volgens de boeken dichtbij komen, maar in Brazilië heb je een meer panoramisch zicht... Wanneer we aan de receptie van het hostel informeren hoe we daar best geraken (in de lonely planet staat iets van "neem de bus uit puerto iguazu en stap af aan de derde stop achter de grens en neem daar de bus naar het park"; nu moet je weten dat hier in dit deel van Argentinie niet echt aan bushaltes gedaan wordt - je staat gewoon watte springen langs de kant van de weg - dus die beschrijving lijkt me wat ingewikkeld, vandaar de vraag aan onze receptie), enfin, daar blijkt dus dat ze ook een shuttle bus hebben en dat er NU eentje vertrekt (dat blijkt dan toch nog 20 minuten te duren hoor ).Â
We lazen in de LP ook dat er een bird park zou zijn vlakbij de ingang van het nationaal park - als we tijd hebben kunnen we dat proberen. Tis wel niet helemaal hetzelfde als in vrijheid, maar de vogeltjes zitten hier toch in hun natuurlijke habitat, zij het dan met een netteke errond...
Ook in de braziliaanse kant betaal je 100 peso (ofte 41 braziliaanse reais), zijnde een 17â¬. Op zich vind ik dat je meer waar krijgt voor je geld aan de Argentijnse kant en alhoewel de watervallen van hieruit natuurlijk ook mooi zijn, is de beleving toch intenser langs de Argentijnse kant. Bij de Braziliaanse kant kan je echter wel dichtbij Garganta del Diablo komen (en wordt je beneveld - niet van de drank nee, van het water van de waterval natuurlijk). Omdat de trail kort is en dus niet lang duurt, kunnen we nog naar het vogelpark. Er zijn ook een aantal hele grote kooien, waar je tussen de vogels loopt. Eindelijk zien we toekans . Steven kan er zelfs eentje strelen (ik waarschijnlijk ook maar kben niet zo zot van die grote bek). Er is ook een vlindertuin waar kolibries zitten. Had ik nog nooit in het echt gezien, superkleine vogeltjes! En vlinders eten blijkbaar graag nachodipsaus - er staan overal potjes met iets wat op die saus lijkt en vlinders zitten rond die potjes ervan te slurpen. Supermooie kleuren. Wel grappig, een chinees mevrouwtje is blijkbaar niet tuk op alles wat vliegt en loopt de hele tijd "argh" roepend te springen in de vlinderkooi . Ik heb moeite om niet in lachen uit te barsten. I know, ik heb schrik van spinnen, maar ik zou dan ook niet in een spinnenkooi stappen. Ook veel soorten papegaaien, en wat we niet te zien kregen in Australië, zien we hier uiteindelijk wel in levende lijve: een cassowary! (tzijn dus niet alleen inheemse vogels ).Â
Mooi vogelpark, toch blij dat we er nog in gegaan zijn.
We nemen als rond 15u de bus terug en alhoewel het ook de voorbije dagen zonnig was, is het nu merkelijk nog warmer - volgens het weerbericht 28 graden(waarschijnlijk door het ontbreken van wind), dus gooien we ons nog een beetje aan het zwembadje van het hostel. Kan ik eindelijk mijn bruine buik es showen .
Spijtig genoeg hebben de Braziliaanse autoriteiten geen stempeltje in onze pas gezet - blijkbaar gaan ze nogal flexibel om met de dagtoeristen: we hebben ook ons vaccinatieboekje voor gele koorts niet moeten tonen. Nou ja, beter een voorzorgje te veel dan eentje te weinig.
Na het zonnen pingpongen we nog een beetje (ik heb Steven volledig afgedroogd - maar hij heeft gisteren 2x gewonnen bij het poolen - eerlijk is eerlijk - al was mijn verlies nipter, hihihi. Nog een douchke en opnieuw het stadje in. Vanavond is het pizza en bier in het hostel en aangezien we geen bier lusten...
Ik zoek op tripadvisor naar goed gerate restaurants, en toevallig passeren we met de bus de straat waar nr. 1 en 3 in liggen. We stappen dus een halte te ver af, maar keren te voet terug en gaan naar A Piacere. En het was de terugkeer zeker meer dan waard. Steven at een sappige steak, niet helemaal uitgebakken zoals het vlees op de parillas, maar lekker sappig en helemaal al punto, zoals gevraagd. Ik at een gevulde pasta (geen sorrentino, geen ravioli, nog iets anders waar ik de naam van vergeten ben) met een vulling van surubi (of suribi, ben ik ook even vergeten, ik geloof dat de Argentijnse malbec mijn geheugen aantast - oeioei en het was al zo slecht) en een 4 kazen sausje - opnieuw heel lekker! Ik ben een fan van de lekkere en goedkope Argentijnse pastas! Geen wonder dat Jimena altijd zo'n lekker klinkende gerechtjes op Facebook zet - ze eten hier gewoon zo! Vooraf nemen we een halve picada, wat een soort aperitiefbord is met allemaal koude hapjes. Als we nog een slaatje bestellen ook, zegt de vriendelijke ober dat het waarschijnlijk teveel zal zijn, en gelijk heeft ie. Tis hier altijd proppen .
Na het eten koopt Steven nog een superlekker ijsje - o.a. Tiramisu-ijs en dulce de leche tentacion, wat met brokjes meringue blijkt te zijn. Oh my god! Zulk lekker ijs! Nog veel beter dan ben&jerry - ja, ik dacht ook niet dat het mogelijk was . Daarna terug de sightseeing bus op naar het hostel (enfin, gewoon we openbare bus dus die niet echt in een rechte lijn naar onze bestemming rijdt - hij rijdt ondermeer door een vermoedelijk armer wijkje met ongeplaveide straten waar mijn maagske slecht tegen bestand is - we hebben waarschijnlijk dezelfde bus als gisteren, want we herkennen 1 van we habitues die opstappen ) en het is toch alweer 23u30 bijna als we in het hostel aankomen. Morgen vliegen we terug naar Buenos Aires, waar we nog 1 avond zijn (en we komen er aan rond 14u) en zaterdag om 18u vliegen we terug richting thuis . Zaterdag willen we nog wat rondstruinen in de San Telmo en Boca-wijken, in de hoop wat tango-sfeer op te snuiven...Â
Woensdag: las cataratas del Iguazu en heppie burtdei Koertie!!!! Vandaag staan de watervallen van Iguazu dus op het programma, de Argentijnse kant. We zitten hier op een 3-landenpunt: Argentinië, Brazilië en Paraguay! Ik geloof dat die watervallen uitgeroepen zijn tot 1 van de 7 wereldwonderen of iets van Unesco of zo. Soit, de watervallen dus. Eerst een ontbijtje in het hostel - eindelijk es met dulce de leche. Moeten we zeker nog een paar potten van kopen voor op onze boterham thuis - superlekker.Â
Je kan de bus nemen naar het nationaal park rechtover het hotel voor 10 peso per persoon, maar er staat nog een koppel te wachten (uit Buenos Aires) en er stopt een taxi die ons 4 voor 40 pesos wil brengen. Makkelijk zat!
De ingang in het park bedraagt hier 100 pesos - ze vragen er niet naast! Maar het is wel inclusief een treintje en een bootje naar een eiland . Het voelt hier een beetje als in Bobbejaanland maar dan in het echt. Dit is hier tropisch regenwoud (tot nu toe gelukkig zonder de regen), jungle zoals ik hem alleen nog maar op tv gezien heb. Je kan verschillende trails doen - op aanraden van de taxichauffeur doen we eerst de lagergelegen trail, dan de trail naar garganta del diabolo en tot slot het hogergelegen trail. Alles samen moet je er toch een hele dag voor  uittrekken. Wij waren er rond 10u en zijn rond 18u of zo terug vertrokken.Â
En de watervallen, tja, woorden schieten ferm te kort. Ze zijn nog 10x indrukwekkender dan die van Niagara. Het is echt onbeschrijflijk mooi - dit is gewoon het paradijs, echt waar, ik overdrijf niet. Het Queen liedje "this must be heaven" neuriet door mijn hoofd. Tis waaaaaw tot in de miljoenste graad. Ik klink waarschijnlijk wat overenthousiast, maar het is om overenthousiast van te worden. De foto's zullen nooit hetzelfde gevoel kunnen weergeven als wat je hier ervaart. Dus jullie moeten zelf maar es komen he . Aja, en als je dat doet, eet dan ook in het restaurant aan de ingang van het park - heel lekker buffet en niet overgeprijsd! Aan ons gaan ze zeker niets over hebben vrees ik . En zeker aan Ste zijn aanval op de desserts niet .
Je komt in het park ook allerlei beestjes tegen: heel veel mooie vlinders, vogels, we zagen ook een gordeldier en hopen coatis (ik kende ze niet, maar je moet het maar es intikken op google of op de foto's kijken), schildpadden, gigaaaantische vissen. Er zouden ook toekans moeten zitten, maar zo een zag ik niet. Dju toch. Morgen misschien meer kans aan de Braziliaanse kant?
Savonds is het caipirinha, barbecue en samba avond in het hostel, dus we besluiten dat es te proberen. De barbecue is ok - heel veel voor je geld in elk geval. De caipirinha lijkt een beetje op limonade (maar wat kan je verwachten voor 9,5⬠bbq en caipirinha samen he - en we hebben nog een flesje wijn om de limonade door te spoelen ). En het sambadingetje is wel een beetje grappig, maar toch meer iets voor in een all-in-hotel met animatie dan voor in een hostel denk ik . We spelen nadien nog 2 spelletjes pool en kruipen moe maar tevreden in onze bedjes. Het was vandaag toch weer een dag om niet te vergeten. Er zijn toch veel mooie dingen op de wereld, de moeite waard omte ontdekken. Ma en pa: bereid jullie alvast voor op wat gezaag van mijn kant dat jullie hier ook es naartoe moeten komen . Tis overweldigend!
Dinsdag: gelukkige eerste verjaardag, Colin!!Â
Vandaag vliegen we naar Iguazu, waar we de beroemde watervallen willen gaan zien. Hopelijk staat er water in, haha. Nu, das eigenlijk niet echt voor te lachen, want een week of 3 geleden vertelde de eigenaar van de drankenwinkel in Kuurne dat ze in februari 2007 ook in Argentinië waren en naar de watervallen waren gegaan en dat er bijna geen water in stond... En ze dus gewoon op een bruine rotsmuur keken. Stel je voor.
Onze vlucht is om 14u25, dus we kunnen nog even door Salta wandelen. We wandelen ondermeer naar de Mercado Central, waar mijn honger als sneeuw voor de zon verdwijnt. Jezus, ze staan er halve beesten te versnijden terwijl ze een paar meter verder staan te slijpschijven en het stof er rondvliegt. Fijn stof is hier geen issue. Ik laat de empanadas op het marktje toch maar voor wat ze zijn . Empanadas genoeg op plaatsen waar je maag niet keert .
We landen rond 16u in Iguazu en checken in in het Hostel Inn - een groot hostel van hostelling international, waar we ook reeds geregeld in verbleven Down Under. Propere private rooms, goed georganiseerd en een aangename sfeer. We zetten ons een beetje buiten aan het zwembad te lezen, Steven maakt een nieuw vriendje (zie foto's), ... Eindelijk relaxvakantiegevoel . Na op het gemakje een douche genomen te hebben, proberen we rond 20u richting stadje te gaan. Je zou de bus kunnen nemen voor het hostel, maar we zien eigenlijk nergens ren bushalte en staan dus maar wat te drentelen. Een 15 min later komt er een tsjech bij ons staan die ook naar het centrum moet en weet dat de bus idd gewoon voor het hotel stopt. Er stopt echter ook een remis die aanbiedt ons voor 20 pesos naar het centrum te brengen en we gaan er maar op in. (de bus is normaal 2 peso per persoon, maar ja, dees is nog zo makkelijk . Het stadje is niet zo groot - in tegenstelling tot de meeste argentijnse steden is het stratenpatroon hier echter niet "vierkant" waardoor het vinden van een bancontact geen evidentie is .Â
Ik eet opnieuw een pastatje (tja, ik ben een fan van de argentijnse pasta, waar je het type pasta en de saus apart kiest en die tot nu toe nooit tegenviel) en we slurpen opnieuw een flesje wijn uit. Twordt een goede of slechte - afhankelijk van het standpunt van de lezer - gewoonte .
Terug naar het hostel nemen we wel de bus - voor je 2 peso krijg je wel waar voor je geld. Een sightseeing tour en je wordt echt voor je bestemming afgezet. De bus stopt ook 50m eerder voor een ander hotel en als we willen afstappen zegt de chauffeur "nee nee, hostel inn" . Grappig!
Maandag: onze laatste week is ingezet... Miljaardedju. We rijden vandaag terug naar Salta, via de Salinas Grandes en San Antonio de los Cobres. Nog een meevaller, we betalen 60 pesos minder voor het hotel dan gisterenavond was meegedeeld. Tof . Eerst nog tanken, want het stuk Argentinie waar we nu gaan doorrijden bulkt niet echt van de tankstations . We hebben wel nog een halve tank maar kzou niet graag midden de puna zonder naft vallen Â
We passeren terug Purmamarca en vervolgen de weg richting Chili. Machtig mooi. Ook achter Purmamarca blijven de bergen bijzonder kleurrijk. We stijgen eerst behoorlijk wat - Purmamarca ligt al op bijna 3000m hoogte, dus ik vermoed dat we op het einde van de klim toch wel tegen de 4000m hoogte zitten. Hoewel het superzonnig is, is het boven op de berg toch behoorlijk fris als we even uitstappen. Hele mooie route. En boven op de berg hebben we zicht op hetgeen voor mij toch het hoogtepunt van de dag is, de Salinas Grandes. In vergelijking met de Salar de Uyuni in Bolivia vermoedelijk nog klein bier, maar voor mij toch al behoorlijk spectaculair. Het is een grote zoutvlakte, ontstaan doordat in het holoceen een meer opdroogde en zo een zoutkorst van ongeveer een halve meter achterliet. Zonder zonnebril is het letterlijk oogverblindend - we hebben dan ook de sjans dat de lucht weer helemaal helder is. Jullie duimen werken tot nog toe vreed goe , doe zo voort. Er wordt ook zout gewonnen uit deze zoutvlakte, waardoor er veel rechthoekige bassins zijn waaruit ze periodiek zout scheppen. Het water dat erin staat is helder blauw. Als je je hand erin steekt en aan de lucht laat drogen, dan ziet het helemaal wit . Als je het daarna aan je zwarte broek afkuist zoals Steven, dan heb je een wit gat . Ik denk dat - als je hier een uurtje of 2 rond loopt, je behoorlijk snel bruint (of verbrandt).Â
We vervolgen onze weg terug zuidwaarts, want vanavond moet de auto al terugzijn in Salta - morgen vliegen we naar Iguazu. De weg naar San Antonio de los Cobres, een mijnwerkersstadje en eindstation van de Tren de los Nubes, is van hieruit bereikbaar via weliswaar een route national, maar "unpaved", een "ripio" zoals ze dat hier noemen. Tis in de 90 km tot San Antonio, en supervlot gaat dat niet over zo'n steenslagweggetje . Gelukkig hebben we in het tankstation nog een zakje chips gekocht en 2 flesjes water, want dit is echt de middle of nowhere. Na zo'n 70km fietsen komen we toch plots een plakkaat tegen met een pijl naar een restaurant. We besluiten die te volgen en zo'n 200m van de "weg", ligt er inderdaad een dorpje, tis te zeggen, een 10-tal bouwsels, waarvan 1 een kerk. We dribbelen er wat rond, want we zien wel 1 bouwsel met gordijntjes wat het restaurant zou kunnen zijn, maar we zien absoluut niemand in het dorpje. Plots komt er toch een man afgewaaid en op mijn vraag of er een restaurant is, wijst hij inderdaad naar het gebouwtje met de gordijntjes. Een menukaart is er niet, we krijgen empanadas met schapenvlees en een soortement stoofpotje met lamavlees, patatten, groenten en rijst. En het smaakt stuk voor stuk superlekker. Na ons komen ook nog 2 duitsers binnen, maar die vertrouwen het precies niet en eten alleen 2 empanadas. Their loss! Binnen in het gebouwtje zijn de tafels blijkbaar van zout gemaakt en overal aan de muren hangen visitekaartjes van mensen die  er geweest zijn. De eigenaar is precies nogal creatief - in een dood struikje heeft hij dopseltjes van cola en fanta gestoken alsof het bloemetjes zijn. En met een aantal van de visitekaartjes heeft hij "bienvenido sr. turista" en "restaurant el moron" gemaakt. Op mijn vraag hoeveel volk er in het dorpje woont antwoordt hij dat er 5 families wonen. Stel je voor dat je daar geboren wordt... Het dichtstbijzijnde stadje is zeker een uur rijden door de steenslag, en zoals zou blijken is ook dat stadje niet echt het toonbeeld van aantrekkelijkheid. Hij heeft trouwens ook nog een vraag - hij komt af met een simkaart die naar iemand in San Antonio moet, en of wij langs daar gaan en ze willen afgeven in het tankstation. Natuurlijk willen we dat .
Tis nog een 30km tot San Antonio, en plots is de weg die weg is een beetje overstroomd. Enfin, de duitsers van daarnet staan aan onze kant en aan de andere kant staat een argentijn, allebei te wachten tot er iemand anders doorrijdt om te zien of het lukt . Omdat wij er ook niet doorvlammen, trekt de argentijn zijn schoenen uit en waadt op zijn kousen door het water, dat maar tot een beetje boven zijn enkel uitkomt - zo'n 15 a 20 cm maar dus. We vlammen er alle 3 gezwind door .
Onderweg komen we heel veel ezels en lama's of guanoco's tegen. Das hier precies even gewoontjes als koeien bij ons . Ook nu en dan es loslopende paarden. Vermoedelijk behoren ze wel aan iemand toe, maar toch altijd wat eigenaardig om die dieren los te zien lopen. Jammer genoeg komen we er ook geregeld tegen met een touw om hun hals... Erg.
In San Antonio de los Cobres zijn we voor we er erg in hebben - enfin, erdoor vooral. We keren nog wat terug op onze stappen omdat we nog een pakketje af te leveren hebben. Het tankstation is er niet zo 1 dat je van ver ziet staan - gewoon een huis met wat pompen voor, maar na 2 keer vragen (mijn spaans groeit hier met de dag), vinden we het toch . San Antonio is kennelijk een typisch mijnersstadje - man, ik vind het er wat troosteloos uitzien.
Ook op de weg van SA terug naar Salta - waarbij we grotendeels het traject van de toeristenattractie Tren de las Nubes volgen, staat het werkelijk vol van die Cardon-cactussen (doet mij er aan denken dat 1 van onze helpdesk-techniekers Jan Cardon heet - tis nogal een arrogant bazeke - moet in dringend es zeggen dat hij eigenlijk Jan Cactus heet ). Enfin, vol cactussen dus. En die dingen groeien werkelijk op de stenen rotsen he. Te zeggen dat ze dood gingen op mijn kot. Man dat moet daar ongezonde lucht geweest zijn. Die cacti zijn echt goddelijk - tzijn zo van die oer-cacti. Ik bedoel: zeg aan iemand "cactus" en die persoon stelt zich 9 kansen op 10 zo'n Cardon cactus voor. Tzijn zo echt van die uit de Jommekes. En tis precies of het zijn handen die hun middelvinger opsteken. Enfin, als ze oud genoeg zijn denk ik. Eerst zijn het gewoon 1-vingerigen, en dan plots krijgen ze een knobbeltje dat uitgroeit tot een vinger en dan nog 1 en dan nog 1...
Plots is het echter gedaan met de cacti, de begroeiing wordt groener, even later is het ook weer gedaan met de weg, en ja, nog even later we eerste regendruppels (het is intussen gelukkig al 18u en we zijn op de terugweg). Met die weg die weg is, is het wel nog leuk: als de berg waarlangs je rijdt verandert van kleur, verandert ook de weg van kleur
En de regen verlaat ons niet meer: als we rond 19u Salta binnenrijden, giet het pijpenstelen. En er is veel volk op de baan, amai amai, stressmomentje. Eerst langs het hostel om onze valiezen af te gooien en dan de auto proberen terugbrengen. Overal eenrichtingsstraten en afgesloten wegen voor we vele voetgangers. Waar komt al datvolk uit zeg? Maar we geraken er toch zonder kleerscheuren, stipt op tijd om 20u.Â
Savonds willen we er naar een restaurant uit we lonely planet, dat natuurlijk wel 12 blokken van het hostel ligt, en het giet nog altijd. Binnen de kortste keren zijn hier riviertjes in de straten . Hopelijk drijven we niet weg vannacht.
Morgen vliegen naar Iguazu! Duimen voor volop zon.
Aja Kurt: nadien nog troufotos nemen zal niet meer lukken, in ben verbrand met schouderbandwittestreepjes vandaag
Zondag: vanmorgen gaan we onze huurauto oppikken. Tis op zondagmorgen gelukkig duidelijk heel wat minder druk dan op zaterdagavond in de Saltese straten. Salta is op zich best wel een grote stad, dus dat maakt het wat gemakkelijker om eruit te rijden. We ontbijten eerst nog in het hostel, waarbij het ons onduidelijk is waar het ontbijt staat en als ik het ga vragen aan de receptionist hij zegt dat het self-service is en wijst naar een koffiekan en zakjes thee. Wanneer ik vraag "geen brood?", valt zijn frank "aja, brood" en komt hij terug te voorschijn met een mandje met 2 suikercroissants en pistolets. Ik trek nog wat kasten open op zoek naar konfituur, maar zonder resultaat .Â
Om 9u30 gaan we onze auto oppikken en om 10u zijn we op weg. Salta verlaten gaat zonder problemen en we zitten direct op de juiste weg. De eerste stop is Jujuy, waar we iets eten op het centrale plein. We bereiken Jujuy pas tegen de middag, want de weg ernaartoe slingert zich door de groene bergen. Mooi maar lastig en traag. We eten alletwee iets van het "regionales"-gedeelte van de kaart, Steven lama (ik vermoed toch dat llama lama wil zeggen) en ik een milanesa van kaas (een soort kaas die ze paneren en bakken en dan witte saus overgooien). Best wel lekker - na dat uitgebreide ontbijt hadden we dan ook veel honger . We vragen ook een humita, want dat hebben we hier in de buurt al zien uitstaan (in buenos aires of patagonie niet, dus moet iets van het noorden zijn), maar we wisten niet wat het was. Het blijkt een soort gepureerde mais te zijn, die klaargemaakt wordt in een groot blad waar een pakketje van gemaakt wordt. We vragen ons nog even af of het de bedoeling zou zijn dan je dat blad ook opeet, maar das zo hard dat we het maar ao laten. Die mais is niet slecht en waarschijnlijk behoorlijk voedzaam. Je ziet dat we noordelijker komen, want mais speelt een belangrijke rol in de keuken.
Tot nu toe was het nog behoorlijk bewolkt, maar als we Jujuy verlaten en ons karretje op weg zetten naar de Quebrada de Humahuaca - een soort kleurrijke bergketen/canyon/ik weet niet juist hoe ik quebrada moet vertalen - verdwijnen stilaan de wolken en rijden we een helblauwe hemel tegemoet. Joepie!
Het groen van de bergen verandert stilaan in een kleurrijker berglandschap en plots zien we grote cactussen! We wanen ons al in Mexico . We springen de auto uit om een foto te nemen van die grote cactussen (ik schat tot wel 5 a 6 m hoog) - weten wij veel dat we de rest van de dag nog die cactussen gaan zien .
Eerste stop is het dorpje Purmamarca, waar de 7 coloured hill is. Machtig mooi! Gaat van groen over oranje en roze. Super. We wandelen errond (een 3-tal km), en struinen nog wat rond in het plaatsje, waar de sfeer zeer laidback is en al meer zuidamerikaans aanvoelt. De bevolking ziet er hier al meer Boliviaans of zo uit en ze verkopen hier ook overal van die felgekleurde stoffen. We zitten hier ook maar een 100 of zo km van Bolivia. Ik koop 2 sjaals, in iets minder felle kleuren weliswaar . 5⬠voor 1, tis geen geld.
We rijden verder naar het noorden en draaien even af aan de Painter's Palet-hill. Opnieuw supermooi van kleuren! We rijden verder noordwaarts en volgen de weg langs de quebrada de humahuaca, tot in humahuaca zelf. Een vrij klein stadje, waar we een beetje rondstruinen. Opnieuw zeer relaxte sfeer - stress is een woord dat hier geen vertaling kent, denken we. Trappen klimmen is hier nog lastiger dan elders, want we zitten intussen op 3000m hoogte, al heb je dat eigenlijk niet door (je hebt niet het gevoel dat je boven op een berg zit bedoel ik).Â
Verder noordwaarts rijden we niet, tis intussen al 18u30 of zo en we moeten nog terug naar Tilcara, waar we blijven slapen. We hadden via booking.com een kamer geboekt in een hostel, maar daar aangekomen is hun uitleg dat ze sinds 3 weken niet meer met booking.com werken en dat ze dus geen kamer hebben voor ons. Wat een uilskuikens zeg. Als ze niet meer via booking.com werkten konden ze ons toch ook gewoon een mailtje sturen en konden we rechtstreeks bij hen boeken? Onnozelaars. Nu, tis gelukkig geen hoogseizoen, dus we vinden al snel iets anders.
Savonds gaan we eten in Pena Los Carlitos, waar om 21u30 een live concertje doorgaat elke avond. Het zal nog geen pena zijn zoals ze vroeger waren, maar het leunt toch al iets dichter er tegen aan dan de penas die voor toeristen georganiseerd worden in Salta denk ik. Er zitten ook voornamelijk Argentijnen - wat we weten doordat de zanger aan elk tafeltje vraagt van waar ze komen . Een leuke avond, gratis optredentje en veel te grote porties eten (wat hier merkelijk veel goedkoper is dan in BA of Ushuaia bvb).
Internet van het hotel werkt niet in de kamer zelf (grmbl), dus blog online zetten zal voor morgenochtend zijn.
Zaterdag: vliegdagje! We slapen een beetje langer (eindelijk), nemen een ontbijtje (dju, geen eitje) en om 10u30 komt een airportshuttle ons oppikken. Shuttle is toch weer zo'n 30pesos goedkoper dan een taxi. Onze vlucht is om 12u20 en als alles goedkomt en we nergens aansluitingen missen (altijd griezelig, ik maak me er toch altijd wat zorgen over en vrees altijd dat mijn bagage gaat achterblijven) zouden we om 20u en nog iets in Salta moeten aankomen...Â
Wat gelukkig ook gebeurt, ondanks wat vertraging in Bariloche omdat een ouwe madam keiveel handbagage meehad en heel de boel blokkeerde terwijl ze ze probeerde weg te krijgen. Blijkbaar moet je je handbagage zelf wegkrijgen, de stewards helpen niet op dat vlak (ze zeggen alleen: als je het niet wegkrijgt, steken we het in cargo).Â
3 dezelfde sandwichen gehad op de 3 vluchten (el calafate - bariloche - buenos aires - salta) - ze komen al een beetje onze oren uit .
We nemen een remis (dat is een soort taxi, maar waarbij je een vaste prijs hebt en die dus niet op de meter rijdt). Het hostel (puesto nuevo voor de liefhebbers) is een beetje een twijfelgeval - maar voor 30⬠per nacht kan je geen hilton verwachten. Het voelt vooral wat raar omdat ik den indruk heb dat we de enigen daar zijn .
Na aankomst begeven we ons snel richting centrum om iets te knabbelen, tis intussen al 21u, maar dat deert hier niet want eigenlijk wordt hier overal zo laat gegeten. Het centrale plein lijkt een beetje weggelopen uit een zorro-film. Ik zie Don Diego hier al van een balkon springen op zijn zwarte hengst, waarvan we de naam efkes vergeten zijn. En eindelijk kunnen we es buiten op een terrasje eten! Het is precies wel wat bewolkt (tis wel al donker tegen we aankwamen maar we moesten toch door de wolken vliegen), maar voorlopig regent het niet en is de temperatuur aangenaam.
Op het plein waar we zitten te eten lopen allemaal suikerspinnen rond, zijnde jonge meisjes (een jaar of 16?), gekleed in suikerspinjurken, elk met hun eigen fotograaf en/of cameraman... Bizar. Een soort prom-night misschien?
Wat verder is er een soort milonga op de kiosk op het plein (iets waar je tango kan dansen) - tof . We wandelen na het eten verder naar de Balcarce-straat, waar volgens lonely planet de meeste penas liggen. Penas zijn plaatsen waar je kan eten en waar er folkloristische muziek is. Vroeger waren dat volkse gebeurens, waar muzikanten spontaan en improviserend kwamen spelen, maar de meeste plaatsen zijn nu gericht op toeristen, met showkes met traditionele muziek. We hebben al gegeten, maar we willen het es uitchecken voor misschien maandagavond en mogelijks zijn er ook wat uitgangsdingskes. En inderdaad, op het einde van die straat loopt het dik van tvolk, overal terrasjes (verkeersvrij), disco-achtige dingen en penas door elkaar. En helemaal op het einde staat een podium, en na 10 minuutjes wachten begint een groep . Tis precies wat rock met argentijnse invloeden. Ze hebben een klarinettist, amai, ik heb er nog maar weinig zoiets uit hun klarinet weten toveren. Goed groepje, zouden ze eens naar dranouter moeten vragen. Tis precies een beetje iets tussen de Gentse feesten en waregem koerse optredens. Er is jong volk, jonge ouders, iets oudere ouders, ... . En ze doen hier de raarste dingen met wijn. De jongeren die voor ons staan hebben een drankkarton rode wijn en mengen dat met cola! Ze gooien hier ook ijsblokken in witte wijn. Khad er al over gelezen in het boekje op het vliegtuig, maar het klopt dus echt .
Wat ook bizar is: mensen zien blijkbaar niet dat ik niet van hier ben, Â wat zeker in deze streek bizar is, want er zijn hier veel meer mensen die een uiterlijk hebben dat nog op de originele bewoners (niet de spanjaarden dus) lijkt dan bvb in Buenos Aires. Tijdens het concert komt iemand me bvb vragen hoe het groepje heet... Geen idee dus .
Na het optreden vleien we ons nog neer op een terrasje voor een cocktail. Ik heb den indruk dat ze hier wat genereuzer zijn met de drank erin, want 1 Blue Hawaian voel ik al naar mijn hoofd stijgen. Uiteindelijk is het 2u30 als we in onze nest kruipen - geen goesting meer om blog te schrijven dus, vandaar de vertraging .
Nee, een mojito app bestaat nog niet
Aha, klinkt goed, die tip van dat thais resto! Kunnen we toope keer naartoe he!
Merci voor de reacties!!! Vandaag een vliegtuigdagje voor de boeg - we vliegen noordwaarts en verlaten patagonie...
Vrijdag: onderwegjes-dag. Vandaag keren we met de bus terug uit Puerto Natales naar El Calafate. Hetzelfde dus als 3 dagen geleden, maar in omgekeerde volgorde . Morgen pas kunnen we dan het vliegtuig naar Salta nemen, omdat het te riskant is om een vlucht te laten aansluiten op een busrit. Vandaag in feite een beetje een "verloren dag" dus, al is het natuurlijk ook wel es toegestaan om te relaxen op reis .
De rit duurt precies iets langer in omgekeerde richting en is precies ook minder aangenaam (ik voel me een beetje wagenziekjes). We komen aan in El Calafate rond 14u30 en slepen onze valiezen naar Amancay Hostel. Blijkbaar hebben ze daar een overboeking, enfin, tis te zeggen op het moment dat ze hun boeking via booking.com van ons binnenkregen, waren ze net uitverkocht, maar ze mogen geen reservaties annuleren van booking.com, dus ze plaatsen ons in een bevriend hostel, waar we de familiekamer krijgen . Ziet er eigenlijk beter uit dan hetgeen we geboekt hadden en we zouden maar dezelfde prijs moeten betalen, dus dat valt mee. De ontvangst is in elk geval heel hartelijk, iedereen wordt begroet met een kus . De man des huizes is kok en je kan er blijkbaar ook eten savonds, dus we gaan es proberen hoe een home made dinner in argentinie smaakt .
In de namiddag slenteren we een beetje rond in het dorpje, eten we wat empanadas en drink ik mijn eerste pisco sour - dat is eigenlijk een typisch chileense cocktail, maar waar ik er gisterenavond 1 wou proberen waren de limoenen juist op. En ik had mezelf nou net de moed ingesproken om er 1 te bestellen. Ja je leest het goed, moed inspreken, want er zit eiwit in . Maar kvond dat ik dat toch eens moest proberen, nu we hier zijn. En twas heel lekker, van dat eiwit smaak of merk je niets . We hangen nog wat in het hostal - het is echt wel zo een hanghostal/b&b . Chillen... . En we kopen een kerststal . Sofie en Koen achterna . Hopelijk overleeft hij de trip naar huis, en dan nog een jaar wachten om hem uit te zetten . Hopelijk hebben we tegen dan al meubels om hem op te zetten, hahaha.
Na het hangen gaan we nog een stapje wandelen, en ontdekken dat hier een vogelreservaat is. Als er vogels zijn, is Steven niet tegen te houden en voor ik het goed en wel besef heeft hij al 2 tickets gekocht. Mooi, heel veel vogels (o.a. flamingo's en veel havik/valkachtigen). Jammer genoeg geen fototoestel met telelens mee (we gingen gewoon een blokje om lopen), alleen mijn foon... We hadden afgesproken in het hostel dat we rond 20u gingen eten, dus we moeten ons nog flink terug haasten na onze natuurzijsprong, om toch maar om 20u15 te arriveren, maar das hier niet zo erg, het eten was toch nog niet klaar . Er zit ook een Duits koppeltje waar we bij gaan zitten. Vriendelijke gasten maar toch niet zoals de amerikanen van 2 dagen geleden. Ik vermoed dat ze ook wel wat jonger zijn dan wij, want ze zijn net afgestudeerd blijkbaar en trekken nu samen 4 maanden door zuid-amerika en een stukje van azie. Waar zo'n gasten het geld halen voor zo'n reizen - beats me. Ze zullen wel goedkoper reizen, maar ze zitten toch in dezelfde hostel en eten vanavond toch hetzelfde eten - wat trouwens heel lekker was.
We sluiten de avond af met een ijsje (voor steven, want ik ben nog aan het nagenieten van die caloriebom van gisterenavond ). Morgen naar Salta - tzou daar warm en droog moeten zijn, maar volgens de weervoorspeller regent het. We hebben jullie duimen dus terug nodig!!
Donderdag: man, de dagen vliegen hier! Tis al donderdag, volgende week zaterdag moeten we al het vliegtuig naar huis terug op . We hebben goed geslapen - ik ben wel een paar keer wakker geworden maar om direct weer verder te slapen. Blijkbaar moet ik midden in de nacht weer liggen lachen hebben - ik weet er zelf niets meer van . We worden wakker rond 8u15 - om 9u moeten we het shuttlebusje nemen naar de ingang van het park, waar we rond 11u zouden moeten opgepikt worden voor een dagje "lazy hiking" (lees: rondgereden worden en alleen maar korte wandelingetjes doen). Ben wel blij dat we gisteren de hike naar de torres gedaan hebben, kzou me anders wel heel erg lui voelen . We worden verwelkomd vanmorgen door 4 paarden die aan ons raam komen piepen . Geen wilde hoor, maar desalniettemin leutig . Aangezien het shuttle busje van de refugio idd al om 9u30 terug aan de ingang van het park is en we pas rond 11u opgepikt worden door een ander, moeten we daar wel even wachten. Beetje stom, maar gelukkig heeft ste de p en de che meegenomen, schijnt de zon en komen er weer een paar condors boven onze hoofden vliegen.
Op het busje waarmee we door het park vliegen (dat laatste duidt vooral op de rijstijl van de chauffeur) zitten 2 chileense madams, 2 braziliaanse koppels, een amerikaans koppel (waarvan de vrouw ook braziliaans is denk ik) en een rare Koreaan die zichzelf constant zit te filmen met een soort iPad en uitleg geeft in zijn filmpje. Der hangt nog precies een waslijn aan zijn iPad ook. Bizar figuur. Het waait vandaag enorm hard! Blij dat we vandaag niet op die rotsen van gisteren moeten klimmen. Man man, op sommige punten heb je het gevoel dat je weg waait. De rit vandaag is ok, maar minder interessant dan hetgeen we gisteren deden. Als je enkel dit doet in het park, dan mis je toch wel iets. Voordeel is wel dat we door het hele park rijden (enfin: zoeven), iets waar je te voet toch enkele dagen zou over doen.Â
Als we aan Lago Grey zijn, is de Koreaan plots vermist. Als ik de Brazilianen goed begrijp, is hij naar ziens op een boot gestapt die een tocht doet op het meer van 3u. En dat terwijl we een uur hadden om er rond te lopen... De slimmerik. Zijn gerief ligt nog op de bus, maar de begeleidster kan het blijkbaar regelen dat hij met een andere bus zal terugkeren - zijn gerief zullen ze aan het hotel afzetten. Domme koreaan. Maar je kan dus maar beter telkens op tijd terug zijn aan de bus . Na deze kleine kink in de kabel vatten we de terugtocht aan naar puerto natales. En tis niet van de poes met ons busje en chauffeur. Het laatste stuk van de weg is geasfalteerd, maar het eerste anderhalf uur is dat niet. Als je vandaag een banaan gegeten hebt, melk gedronken hebt en een bol ijs gegeten hebt, dan heb je na onze rit een bananenmilkshake in je buikie.
We komen ook weer hele kuddes guanoco's tegen (wilde lama's dus) en een soort rare struisvogels.
Rond 19u00 zijn we terug en we checken opnieuw in in de Erratic Rock II (een aanrader). Na een douche verdoen we onze laatste chileense pesos (waarom heeft niet heel de wereld dezelfde munt eigenlijk) aan water en chips en gaan we opnieuw eten in de mesita grande. Normaal gaan we niet 2x in hetzelfde eten als we op reis zijn, maar op die plek is het zodanig gezellig en lekker dat we graag een uitzondering maken!
Morgen terug de bus op naar El Calafate!
Woensdag: vandaag gaan we naar het nationaal park torres del paine, vooral bekend voor de ... torres, jawel, de 3 megagrote massieve granieten torens (rotsen dus). We staan keivroeg op (6u30), krijgen eindelijk nog es eitjes bij het ontbijt, en om 7u30 komt een busje ons ophalen. Het is een 2-tal uurtjes rijden naar het park en onderweg zien we veel guanoco's (of guanaco's, don't know), wat een soort wilde lama's zijn. Aan het park aangekomen moet je eerst aanschuiven om een toegangsticket tot het park te kopen (ongeveer 24⬠pp, die toegangstickets kosten hier echt veel). Je moet ook een briefje invullen met je gegevens op, wat ze in 3 bakken (mannen, vrouwen, kinderen) bijhouden. Als je het park terug verlaat, moet je je terug uitschrijven. We zijn gelukkig redelijk snel van de bus gestapt en staan dus redelijk vooraan het rijtje, waardoor we de eerste shuttlebus naar refugio torres kunnen nemen, onze overnachtingsplaats voor vandaag. We willen vandaag immers nog de hike naar base de las torres ondernemen, een wandeling van 18km die ons tot aan de voet van de torens moet brengen. We reserveren een avondmaal voor vanavond in de refugio en zetten onze 1-nacht-rugzakken in de dorm (de rest van de valiezen lieten we in erratic rock). Iedereen wordt hier te slapen gelegd in kamers van 6. De refugio ziet er heel ok uit, vrij proper sanitair, proper beddegoed en comfy donsdekens en stapelbedden. Rond 11u kunnen we vertrekken op onze hike - die zou normaal een 8-tal uur in beslag nemen volgens de map die we bij de ingang van het park kregen, dus dat moet net lukken om voor zonsondergang terug te zijn. We zijn gewapend met handschoenen, mutsen, dikke trui en jas ... die we al na 5 minuten allemaal uitspelen. De zon schijnt overvloedig en van te stappen krijg je al snel warm natuurlijk. Vooral omdat het hier niet echt plat is... De eerste 2u wandelen (incl een stop van een kwartier om onze meegebrachte pistolets op te eten) is behoorlijk zwaar. Een vrij steile klim zonder platte stukjes tussen. Een uitdaging voor mijn slechte conditie. Na die 2u gaat het middenstuk wat makkelijker, een beetje omhoog, een beetje plat, een beetje omlaag. Het allerlaatste stuk, net voor je de torres bereikt, is dan weer een tandenbreker. Heel erg steil omhoog, phoewie. Maar het uitzicht over de bergen onderweg is adembenemend en eens boven is de view op de torres de klim absoluut de moeite waard. We worden nog eens beloond door een 5-tal condors die rond de torres cirkelen. Sjiek! En we klaarden de klus in iets minder dan 4u, wat ruim een half uur minder is dan hetgeen de map vooropstelde (4,5 heen 3,5 terug). Tvalt dus toch nog enigszins mee met mijn conditie, oef. Rond 15u vatten we de terugtocht aan - deze keer een uitdaging voor de knietjes, want vaak steil naar beneden.Â
Rond 18u zijn we terug in de refugio (Drinken! Douche! Eten! Slapen!), waar we kennis maken met onze kamergenoten: een koppel (onze leeftijd) uit San Francisco (reminder voor mezelf: Kevin en Cassy) en een Duitse diplomaat (Klaus) die op de ambassade in Buenos Aires werkt. Allemaal leuke mensen en vooral met het amerikaanse koppel klikt het wel. We brengen nog de rest van de avond met hen door en drinken samen 3 flessen rode wijn uit . Hele leuke avond - misschien moeten we wat vaker in van die hostels slapen, want het is meestal dan dat je van die leuke ontmoetingen hebt. Ook zo in australie op het einde van onze 3daagse in the red center. Ongelofelijk hoe je een hele avond kan zitten tetteren met mensen die je pas ontmoet hebt. Twas een vermoeiende maar heel aangename dag vandaag en we gaan dan ook tevreden maffen. Met oordoppen, want de amerikaan verontschuldigt zich op voorhand voor het feit dat hij snurkt . En iets voor 23u, want rond dat uur worden de lichten afgelegd - ze wekken hun eigen elektriciteit op met zonne-energie en moeten er dus spaarzaam mee omspringen. Maar op zich geen probleem, want ik had dat gisteren nog gelezen en nog snel een zaklamp gedownload voor het geval dat .
Dinsdag: vandaag staat een busrit naar Puerto Natales in Chili op het programma (Steven: ah dan gaan we daar chili con carne kunnen eten ). Voordeel van de bus is dat je naar buiten kan kijken en het landschap in de gaten kan houden. Tgaat natuurlijk wel veel trager dan het vliegtuig, maar langs de andere kant moet je er ook geen eeuwen op voorhand zijn en moet je achteraf niet staan wachten op je bagage. Wel grappig, op de bus hangt een plakkaat dat je je schoenen niet mag afdoen. Grappig . Voordeel is ook dat je ruim de tijd hebt om nieuwe apps uit te proberen . Resultaat te zien op Picasa .
Gisteren trouwens nog geskypet met het thuisfront - ik wist zelfs niet dat ik online was (was al helemaal vergeten dat ik skype had geinstalleerd op mijn foon), maar plots rinkelde hij en twas de mama en de papa. Toch schitterend die technologie he - aan de andere kant van de wereld min of meer en toch zie en hoor je mekaar perfect.Â
Het landschap is zoals je van Patagonie verwacht: desolaat . Alle beschaving lijkt hier ver weg. Hier alleen maar dorre grassen, het waait hier naar het schijnt veel waardoor de fauna laag-bij-de-gronds is . Een steppelandschap, noemen ze zoiets geloof ik. Misschien ben ik wel een beetje overenthousiast, maar zelfs die eindeloze leegte met de Andes-bergtoppen in de verte vind ik mooi. Kvraag me eigenlijk af hoe ver een mens kan zien - ik heb den indruk dat dat hier heel ver is.
Ik heb me ook zitten bedenken dat het beroep van paaltjeszetter hier behoorlijk lucratief moet zijn. Kiiiiilometerslang staan er aan beide zijden van de weg paaltjes. Wat ze moeten tegenhouden is een raadsel, wat met uitzondering van een handvol schapen ergens en een handvol koeikes ergens anders, zie ik toch geen vee. Ook veel boerderijen zie je niet (een stuk of 3 op gans die lange lange weg ).Â
En dan na een paar uren kilometers vreten, doemt er plots een grote fabriek op, een handvol pink flamingo's in een plasje en rond de hoek een vrij groot stadje - tziet er niet echt de meest aantrekkelijke woonplaats uit. Het gaat van gewone bakstenen huizen naar Europees model over houten chaletjes naar golfplaten bouwsels (golfplaat is hier trouwens wel vaker te zien als bouwmateriaal).
Dan de grens met Chili. Tis lang geleden dat ik een douane gezien heb langs de weg eigenlijk (die van Niagara US en Canada effe niet meegerekend ). Eerst een paspoortcontrolepost van Argentinië die een uit-stempeltje in je paspoort zet. Een paar kilometer verder iedereen de bus uit, inclusief alle bagage, en een in-stempeltje in je paspoort en je bagage door een scanner. Je mag geen groenten, fruit, vlees, vis, enz meenemen in Chili... Tis toch een beetje een grenspost uit de jaren stillekes precies - zoiets als in "rien a declarer".
Waar de bus stopt, is het een beetje een geharrewar - er staan mensjes te wachten die je naar hun hostel willen lokken. Maar plots ontwaar ik een vent met mijn naam op een plakkaat! Weeral . Kzal er maar van genieten want vanaf vrijdag is het weer reisbureau Eva en dat komt niet met ventjes met plakkaten met mijn naam op .Â
In Puerto Natales (waar we nu zijn) waait het behoorlijk hard! Maar vooralsnog schijnt de zon nog. Houden zo. Hierna gaan we naar Salta, wat in het noorden ligt en waar het dus warm zou moeten zijn, maar volgens mijn weervoorspeller regent het daar... Iedereen weer hard duimen dus!
Thanx ook aan iedereen die reacties post - altijd leuk om weten dat mijn uitgebreide schrijfsels gelezen worden . Ah voor de liefhebbers: we logeren hier in Erratic Rock II - morgennacht in een refugio in het park (reminder: oordopjes meenemenen ) Â dan weer een nacht hier.
We halen chileense pesos uit de muur (moeilijk in te schatten hoeveel we er gaan nodig hebben), en wanen ons rijk, want 1⬠is ongeveer 600 pesos. Let vooral op het woordje "wanen" .
Puerto natales is niet zo erg groot en duidelijk backpacker-oriented. Proper stadje, loodrechte-straten maar toch lopen we hier om de haverklap verkeerd . We eten een knoert van een hamburger is de plaatselijke hamburgertent (1 met avocado), maken ons een beetje zorgen om het niet volledig uitgebakken vlees en laten het middelste dus maar liggen, kopen nog wat pistolets en kaas en chips en bananen en water voor morgenmiddag, zoeken of we savonds in de refugio kunnen eten (zou moeten lukken al moet je normaal op voorhand boeken en dat kunnen we niet meer want geen telefoon in de refugio (maar het bureau dat eigenaar is mailt me dat het ok is als we het laten weten van zodra we in de refugio zijn)), wandelen es tot aan het meer, lezen een beetje en zo passeert de namiddag al snel weer. Savonds eten we in la mesita grande, een supercool restaurantje en zeker een aanrader als jullie hier ooit zijn. Hip ook in vergelijking met de rest van de stad. Een lange tafel waar iedereen aan gaat zitten, supertoffe lampjes, hele lekkere houtovenpizza en pasta's. Jep, lekker lekker!
Morgen zal de blog dus niet aangevuld worden - no panic als je niets van ons hoort, want de komende 48u hebben we geen telefoon, geen internet. Morgen al vroeg met busje naar nationaal park, waar we hopelijk voor de middag aankomen want we willen nog een belangrijke wandeling doen, en die duurt ongeveer 7u (en met mijn conditie misschien 8u) en rond 20u begint het hier deze tijd van het jaar donker te worden. Flink doorstappen dus! Overmorgen doen we meer aan hiking voor leegaards en worden we rondgereden naar de belangrijkste zichtjes waar we telkens kortere wandelingen doen. Zo, nu nog wat fotos posten van vandaag en een uiltje vangen!
Maandag: vandaag op het programma staat de Perito Monero gletsjer, niet de grootste maar wel 1 van de mooiste - ik geloof dat het Unesco beschermd is. We dachten dat we er ook zouden op wandelen, maar dat is blijkbaar niet het geval. Vanavond toch maar een boos mailtje naar Riksja Travel, want gisteren ontbrak er ook al een stukje van onze "excursie" (vies woord). Dan boeken we eens een georganiseerd stukje... Tis zoals Roger zegt: wat je zelf doet, doe je meestal beter! Blij dat we maar een paar dagen via een reisgenootschap geboekt hebben . Enfin, we laten het niet aan ons hart komen, want wat we vandaag gezien hebben, is 1 van de mooiste dingen die we ooit al gezien hebben. En tzou me verwonderen als we ooit nog es zoiets moois zullen aanschouwen. Het is eigenlijk nog indrukwekkender vandaag dan gisteren, en die blog van gisteren stond al vol superlatieven. Hoe ik het vandaag moet beschrijven, geen idee. Het is gigantisch! Een perfect zicht op een gletsjer van 5 km breed (en je ziet dat in 1 x he), een muur van blauwachtig ijs die eindigt in het argentinameer en waar je in de lengte 15 a 20 km van kan zien (dan verdwijnt ie achter een bocht). Fantastisch. En niet alleen visueel, maar ook auditief impressionant, want nu en dan vallen grote blokken van dat ijs in het meer, wat gepaard gaat met een geraas - precies donder! En iedereen maar turen in de hoop blokken naar beneden te zien vallen. We hebben een stuk of 4 echt grote zien vallen - it's amazing .
In de loop van de namiddag doen we nog een grappige ontdekking ook. Een paar dagen geleden schreef ik al over een vrouw die met haar moeder op reis was en die we nu en dan tegenkwamen. In de afgelopen dagen zijn we die nog geregeld tegengekomen en nu en dan mee zitten babbelen. Van dag 1 had ik al het gevoel dat ik die mevrouw van ergens kende, maar ik kon ze niet thuisbrengen. Vandaag vroeg ik haar naam, omdat ze ook met riksja travel op stap is en ook een mailtje ging sturen ivm de boottocht van gisteren, en toen zei ze dat ze Mimi Lamoot heet. Toen begon het me stilletjes aan te dagen dat het de vroegere CEO van C&A was, 1 van Belgie's grootste vrouwelijke managers. Momenteel is ze vice-president van Pearle en consoorten (die ook in Argentinie een zetel hebben). En Steven vroeg gisteren wat ze van werk deed. Haar antwoord: "ik doe in brillen." Heerlijk als mensen met een dergelijke carriere toch kennelijk de voetjes op de grond weten te houden. En wij voelen ons natuurlijk mega belachelijk dat het ons 3 dagen heeft gekost voor we door hadden wie het was . Boerekinkels . (en ik vroeg dan nog haar naam!!!) De kans dat we ze nu nog terugzien is super klein - zij trekken nu naar salta maar wij maken nog een ommetje langs torres del paine in chili morgen.Â
Savonds gaan we een pizzatje eten - het etablissement zag er veelbelovend uit maar de pizza is niet veel soeps eigenlijk - iets te Amerikaans. Soit, we sluiten af met een ijsje (ja, als je in Argentinië bent, MOET je ijsjes eten, of toch volgens Steven). We houden ons hoorntje bij om onderweg naar het hotel aan een hond te kunnen geven. Hier zitten immers superveel honden overal langs de weg, brave beestjes die je met grote ogen aankijken als je passeert. Komen we wel geen enkele hond tegen zeker vanavond (behalve 1 loebas die niet geïnteresseerd is in mijn hoorntje). Tmoet weer lukken .Â
Morgen dus met de bus naar Puerto Natales in Chili, om van daaruit het nationaal park Torres del Paine te bezoeken. We slapen er ondermeer in een soort berghut - geen idee of ik er internet zal vinden voor de blog. Jullie zien wel he!
Ah, nog een leuke verrassing als we terug in het hotel kwamen deze namiddag - er lag een pakje met chocolaatjes op bed. Mamsie had laten weten aan het hotel dat we newly weds waren . Tof!
Zondag: vandaag staat dus een boottocht op het programma op het lago Argentino, varen langs de gletsjers. De Belgische met haar mama zitten ook op het busje dat ons 20 minuten te laat komt oppikken (waardoor ik al ene van het lokale agency uit haar bed gebeld heb omdat we schrik hadden dat ze ons waren vergeten ). Blijkbaar zijn die Belgische van Oostende afkomstig, maar wonen ze al enige tijd in Temse. Emigranten dus . We schepen in om 9u en zullen terug aanmeren rond 16u. Tis een trage boot, zeg maar . Het zijn allemaal vrij grote boten die met de toeristen rondvaren - zoals het in lonely planet stond beschreven deel je de mooie zichtjes met 130 van je dichtste vrienden . Doordat het nu geen hoogseizoen is, zit de boot echter verre van vol, waardoor het toch nog goed meevalt en je niet moet drummen voor een front row view . Varen op het meer op zich is al supermooi: het groenachtige water, de woeste bergen en besneeuwde toppen, ... Nu en dan een blauwige ijsschots die voorbijdrijft... Me dunkt is het water hier niet al te warm - die ijsschotsen doen er soms 5 maanden over om te smelten. Ze zijn dan ook wel wat groter dan het gemiddelde ijsblokje in mijn mojito's (mmm). Het eerste hoogtepunt is de xxx-gletsjer (ik ben de naam alweer vergeten - tis niet de perito moreno (waarvan ik intussen ontdekt heb dat hij niet de grootste is, die eer is voor een andere in het gebied, waarvan ik ook de naam alweer vergeten ben - educatieve blog he)) - enfin dat hoogtepunt dus: die gletsjer eindigt in het meer en is daar tot wel meer dan 100m hoog! Straf he - ter vergelijking: de kerktoren in waregem is maar in de 50m hoog. Heel erg mooi en imposant - ook het kleur is super: hele mooie blauwe tinten, hopelijk heb ik er een beetje van kunnen vatten op de foto's. Gelukkig is de zon van de partij (goed geduimd allemaal, dank je).Â
Steven geeft trouwens nog een introductie "hoe snel boel krijgen met je medereizigers". Als een meneer - die naast Steven staat - zijn petje met een zwier wegwaait en in het water vliegt (twaait hier nogal hard waardoor we er als mummies bijlopen - check pics), vindt Steven er niets beter op dan te zeggen: "bye bye". En die mens maar crossen achter zijn klakske .Â
Vervolgens varen we richting de Upsalagletsjer - dat is die tweede van daarnet waar ik de naam niet meer van wist. Das dus de grootste gletsjer - de "straat" er naartoe ligt sinds een drietal jaar bezaaid met ijsblokken, waardoor ze er niet altijd invaren, maar vandaag wel. Suuupermooi. Ik ben net op tijd naar buiten gegaan, waardoor ik een front row view heb, wat hier wel aangenaam is (helemaal vooraan de boot, ik voel me een beetje kate winslet met al die ijsblokken in de buurt ). Tis eigenlijk bijna niet te beschrijven hoe mooi het is, en foto's kunnen dit zeker niet vatten omdat de grootsheid ook 1 van de aspecten is wat het zo mooi maakt. Machtig. De verwachtingen waren hoog, maar ze worden ingelost.Â
Ook daarna, als we terugkeren naar de haven, blijf het mooi - de zon schijnt nu volop, waardoor het water echt groen is (zo wat turkoois maar niet turkoois zoals de zee dat kan zijn, ander turkoois, meer groen dan blauw), en dat in contrast met de donkere bergen. Knap. Rond 16u45 varen we de haven weer binnen - van 9u tot 16u45 op de boot, en dat zonder kotsen deze keer. Knap knap (al is het laatste stuk wel tricky, met een zijwind...) We komen nog een keilieve zwarte poes af als we afgestapt zijn (moesten we nu in Afrika zijn zou dit wel raar geklonken hebben).
Savonds gaan we eten in Don Pinchon - zegt jullie natuurlijk niets maar tis maar voor mijn annalen (oei, dit klinkt ook wat raar - zou het aan die fles Malbec liggen dat ik al rare dingen zeg?). Ik vond het restaurant als zijnde een aanrader op Tripadvisor (lang leve apps en free Wifi) voor Pagagonian lamb (dat zijn die beesten op die grill - ik geloof dat ik er al een foto van gepost heb). Ik wilde al een tijdje dat lam proeven, want dat is duidelijk iets van hier, maar had tot nu toe een beetje schrik, want ja, ik en vlees van ongekende oorsprong... En omdat die parilla zo'n goeie reviews kreeg, zijn we daar maar geweest, en het was inderdaad lekker! Sappig maar krokant aan de buitenkant, veel smaak, ... Veel gepeuzel ook wel, want veel been en veel vet (best woman, als je dit leest, tzou niets voor jou zijn ) - ik hou niet van dat vet, maar dankzij dat vet smaakt het beestje wel lekker natuurlijk. En je mag met je handen eten, altijd een voordeel bij peuzelvlees . Steven sluit de avond nog af met een ... Jawel: helado .
Zaterdag: vandaag vliegen we van Ushuaia naar El Calafate. Het is grappig, Argentinie is zo een groot land en toch kom je een beetje constant dezelfde mensen tegen. Een West-Vlaamse mevrouw met haar (denken we) behoorlijk op leeftijd zijnde moeder die we voor het eerst zagen aan de receptie van ons hotel in Ushuaia, een Duits gezin trio, die ook op het busje zaten dat terugkeerde vanuit het nationaal park Tierra del Fuego, een koppel dat ook meeging met de pinguins: en allemaal zitten ze vandaag ook op de vlucht naar El Calafate .
Onze vlucht is al om 12u45, dus veel meer dan een beetje uitslapen, ontbijten, een kort wandelingetje en ons valies pakken is er niet bij. Om 14u30 landen we in El Calafate - verdikke we kregen toch geen sandwich op de vlucht, alleen een mueslireep en een fruitsapje . Mijn valies komt er als 1 van de eerste uit, dat van Steven als 1 van de laatste (altijd stressy). En zowaar, in de inkomhal staat een madam met een plakkaat met mijn naam op! Zowaar de eerste keer in onze reiscarriere denk ik . Geen gedoe met bussen of taxi's en zoeken wat de beste maar ook meest economische manier is om uit de luchthaven weg te geraken. Op de transferbus zit een bende Italianen warvan we stellig hopen dat ze niet in ons hotel zitten, want het zijn er die we liever niet constant tegenkomen. Vooral die ene dan toch - ik begin al te vermoeden dat hij licht mentaal gehandicapt is, wat me toch ook zou verwonderen voor iemand die alleen (in een groep weliswaar) op reis is. Maar het blijkt niet het geval. Wij logeren in Hosteria Schilling, een hosteria waar het plafond behangen is met meme-behang , charmant maar tmeeste ziet eruit alsof het wel es aan renovatie toe is. Maar met een gezellig salonske en dicht bij het centrum.
We wandelen in de namiddag wat door het stadje, drinken een glaasje (of zeg maar glas) Malbec vergezeld van empanadas, ... Ja, er zijn slechtere dingen in het leven . Vandaag schijnt de zon hier overvloedig - laat ons hopen en duimen dat het zo blijft. Tis hier natuurlijk geen 30 graden, maar alles is toch zoveel mooier als de zon schijnt. Morgen staat een boottocht langs de gletsjers op het programma - het water is hier echt groen - supermooi in contrast met die ruwe bergen en geelachtige savanne. En overmorgen wandelen op een van de grootste gletsjers ter wereld (of de grootste? Moet ik nog es lezen). De foto's zijn veelbelovend - tzal erop of eronder zijn dus, want ik kijk er echt super naar uit.Â
We kopen nog wat postkaartjes en rond 18u keren we terug naar het hotel. Savonds wordt het een moeilijke keuze tussen de vele restaurants in het stadje. Ik eet opnieuw een pasta - tklinkt afgezaagd maar ik eet dan ook heel graag pasta, en in argentinie maken ze er supergoeie, met dank aan de vroegere italiaanse immigranten. Zeg nu zelf, waar kan je bij ons een huisgemaakte ravioli vinden (al at ik vanavond iets anders gevulds, maar de naam ontsnapt me) voor maar een 12 a 13� Voila.
Morgen vroeg uit de veren, dus vanavond er redelijk vroeg onder.
Vrijdag: qua vakantieritme zit het hier zeker goed - ik kan amper onthouden welke dag we zijn en kom bij het schrijven van mijn blog tot de conclusie dat het al vrijdag is. Argh, wat gaat de tijd hier snel! En amai, we zijn al bijna een week hubby and wife, hihihi. Voorlopig vind ik het nog raar om Steven "mijn man" te noemen, na 13 jaar "mijn vriend" te hebben gezegd.
Qua opstaanuur is het wat minder vakantiegevoel, want de wekker gaat af om 7u, jakkes! We hebben gisterenavond nog gedoucht dus we maken er ons vanaf met een kattenwasje vanmorgen, eten snel nog een ontbijtje (dat ze extra vroeg hebben klaargezet, ocharme), en staan stipt om 7u45 bij het kantoor van Pira Tour om aan onze pinguindag te beginnen. Eerst hebben we een rit van anderhalf uur voor de boeg naar Estancia Harberton - ik geloof dat ik daar gisteren al over getypt heb. Een mooie rit die ons ook het binnenland van dit zuidelijke deel van argentinie laat zien. Bij aankomst springen we op een speedboot en zetten koers naar Martillo Island waar een pinguinkolonie gedurende enkele maanden per jaar resideert. Pira tour is effectief de enige die een licentie heeft om aan boord van het eiland te gaan, want een reservaat is. Ze mogen max 20 personen per keer meenemen en max 4 keer per dag aan wal gaan. Ze doen ook biologisch onderzoek naar de pinguins, of hoe heet dat? Op het eiland zitten 2 soorten pinguins - enfin, eigenlijk zitten er 3: er is per ongeluk 1 koningspinguin ook terechtgekomen op het eiland. Ze weten niet waar hij vandaan komt, maar verdwaald is hij in elk geval. Wel zielig eigenlijk, terwijl de andere pinguins paartjes vormen om samen te nesten, zit hij er eenzaam en alleen. Het bezoek aan het eiland is fantastisch! Je kan echt superdicht bij die beesten komen! Schitterend! Het waait er wel nogal hard - mijn quechuavestje komt goed van pas . We blijven ongeveer een uur op het eiland en zien er als bonus ook nog een paar zeehonden of zeeleeuwen opduiken . Mooi mooi. We kunnen nog een bezoekje brengen aan het museumpje van de harberton ranch, wat waarschijnlijk meer een verplicht nummertje is, want echt veel is er niet te zien (voornamelijk skeletten van zeezoogdieren).
Rond 13u zijn we al terug in Ushuaia stad, waar we nog een beetje rondkuieren en koffie met taartje gaan eten (enkel Steven eet een taartje - het gaat hier vermoedelijk sowieso de verkeerde kant op met mijn kilos, dus toch een beetje controle trachten te houden ). In de namiddag houden we wat platte rust in het hotel. We zijn nog niet helemaal binnen of het begint te regenen - gelukkig was het de voorbije 2 dagen beter! Naar het schijnt kan het weer hier zeer snel omslaan - een beetje als Belgie dus . Savonds gaan we opnieuw in het stadje eten. De prijsvan het eten is hier vergelijkbaar met belgie (alhoewel, de steaks die je hier krijgt voor zo'n 15⬠zijn merkelijk groter dan in belgie! En als je er salade of patat bij wil moet je dat apart bestellen, want die eten hier echt gewoon hompen vlees zonder meer . Enfin, eten dus vergelijkbaar, maar lokale wijnen zijn hier spotgoedkoop. Je kan een hele fles wijn krijgen op restaurant voor zo'n 80 peso, 14⬠dus. Dan kan je toch geen plat waterke drinken he ? Ik eet ravioli met kingkrab in een roomsausje, man man, dat komt hier echt niet goed met mijn dieet .
Donderdag: Tierra del Fuego! Internet werkt blijkbaar effe niet in ons hotel, dus blog zal wat achter lopen. Zucht. We staan op rond 8u30 (vroeg he), en na een ontbijtje (stelt niet veel voor maar er is wel vers fruitsap - goed veel vitamine c voor mijn valling) en een bezoekje aan de supermarkt voor een picknick, gaan we om 10u met een busje naar het nationaal park Tierra del Fuego. We doen er een 4u durende trail, voornamelijk langs de kustlijn (het Beagle Channel). Supermooi! Als we vertrekken is het nog wat bewolkt, maar vrij snel klaart het wat uit en al vrij snel vliegen onze vesten uit . De zon geeft warmte, en al is het vlak aan het water frisser, tussen de bomen is het ideaal. Heel mooi hier, het doet enerzijds een beetje aan the Shire denken (van in lord of the rings he) en ook een beetje aan het land van de Elfen en soms doen de bergen ook aan Mordor denken . Indrukwekkende natuur. En vooral heel erg stil! De rotsen en het water lijken wat groenig, zeker als de zon erop schijnt. Ik geloof dat ik nog nooit in zo'n mooi kader gepicknickt heb . Een condor zien we jammer  genoeg niet, wel wat rare vogels, een soort havik en een familie woodpeckers. Echt zoals die in de tekenfilm he: een knalrood hoofd, kuifje, en maar in de boom hakken van jewelste!Â
Na de trail voert het busje (zelfde busje, andere driver) ons nog naar een ander uitzichtpuntje, waarna we weer richting ushuaia keren. We laten ons afzetten in het centrum, want we willen nog een boottocht boeken voor morgen en het is intussen al 15u30. We besluiten toch met Pira Tour te gaan - ze varen niet helemaal door het Beagle kanaal, maar varen wel naar het eiland (in het Beagle kanaal) waar de pinguins zitten en naar ik vernomen heb zijn zij de enigen die aan land mogen gaan tot bij de pinguins. We hebben nog nooit pinguins in het wild gezien, dus dat lijkt ons wel geinig! Wel is ons intussen al duidelijk geworden dat je centen moet neertellen om dieren in het wild te kunnen zien... Er is gelukkig nog plaats op de ochtendtrip (er mogen max 18 personen mee per keer). Et slechte nieuws is wel dat we om 7u50 al aan de haven moeten staan... Ai caramba!
We wandelen nog wat door het stadje, slaan opnieuw een picknick in voor morgen (touristil niet vergeten nemen!), Steven eet nog een ijsje (Argentijnen zijn echte ijs-gekken) en keren rond 17u terug naar het hotel voor een beetje platte rust (en blog schrijven die niet online geraakt).
SAvonds gaan we terug met de taxi naar het centrum (ik heb nog nooit zo dikwijls een taxi genomen denk ik) en eten we een tenedor libre, een soort all you can eat buffet met een parilla (grill dus). Lekker. Het is nogal een populair spel blijkbaar, ze draaien er behoorlijk wat services op een avond denk ik (altijd interessant bij een buffet dat er een grote omzet is).Â
We zijn moe moe moe - combinatie van de vele buitenlucht en de valling denk ik - dus gaan we op tijd slapen, zijnde rond 22u45. Morgen opstaan om 7u, bah . Alles voor de pinguins he .Â
Ps: moest veerle of gunther dit lezen, ik heb geen berichtje kunnen sturen naar emile voor zijn verjaardag, maar heb er wel aan gedacht. Wensen jullie hem een late heppie burtdei van ons ?
. We staan op het gemakje op en nemen een ontbijtje. Gisteren nog gekeken of we geen birdwatchingtour kunnen doen, maar die gaan enkel op maandag, woensdag en vrijdag door... Dus houden we ons aan ons oorspronkelijke plan en gaan we naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Iedereen zegt dat je de falls van beide kanten moet gezien hebben, alzodoende. In Argentinië kan je er volgens de boeken dichtbij komen, maar in Brazilië heb je een meer panoramisch zicht... Wanneer we aan de receptie van het hostel informeren hoe we daar best geraken (in de lonely planet staat iets van "neem de bus uit puerto iguazu en stap af aan de derde stop achter de grens en neem daar de bus naar het park"; nu moet je weten dat hier in dit deel van Argentinie niet echt aan bushaltes gedaan wordt - je staat gewoon watte springen langs de kant van de weg - dus die beschrijving lijkt me wat ingewikkeld, vandaar de vraag aan onze receptie), enfin, daar blijkt dus dat ze ook een shuttle bus hebben en dat er NU eentje vertrekt (dat blijkt dan toch nog 20 minuten te duren hoor 
. Zaterdag willen we nog wat rondstruinen in de San Telmo en Boca-wijken, in de hoop wat tango-sfeer op te snuiven...Â
