Een paar dagen geleden afscheid genomen van 'De Kapellekensbaan'...
Emotioneel? Ontroerend? Of eerder onverschillig?
Misschien was ik wel zo opgelucht, dat ik het van de daken kon schreeuwen (of
welke uitdrukking hier dan ook op zijn plaats zou zijn)! Ik weet het niet...
Waar ik wel zeker van ben, is dat ik nu - geloof het of niet - toch met dat
kleine beetje fierheid kan zeggen dat ik De Kapellekensbaan van Louise Paul
Boon gelezen heb. Uiteraard is de politiek correcte reden hiervoor dat ik vanaf
nu een der hoogtepunten uit de Nederlandse literatuur heb gelezen. Maar de eerlijkheid
gebiedt me te zeggen dat vooral mijn doorzettingsvermogen me de trots geeft,
die ik nu ervaar.
