15 augustus: in Passe Partout staat een aankondiging voor de recreatieve duatlon 'De Vlasschaard' in Zele. 3,4 km lopen, 33 km fietsen en nog eens 2,4 km lopen. Na de periode van het wielrennen, waar ik begin april mee gestopt ben, ben ik op zoek naar een nieuwe (sportieve) bezigheid. Fietsen blijft me nog wel aanspreken, maar met de wegwedstrijden heb ik het wel gehad. Elke jaar wordt in Berlare een triatlon georganiseerd, maar als je enkel kan fietsen heb je daar ook weinig aan. Nee, dan lijkt duatlon wel iets meer (of minder) te hebben. Er is echter 1 probleem: ik kan totaal niet lopen!
In de lagere school was het lopen altijd een merde. En in het secundair kon ik het wielrennen als excuus inroepen om niet (voluit) te hoeven meedoen. Bij een poging (begin 2007) om een start-to-run programma te volgen ben ik na 4 weken gestrand met problemen aan het scheenbeen.
Maar nu willen we er vol voor gaan en dus hebben we links en rechts wat advies ingewonnen. Een atletiektrainster raadde me aan om als voorbereiding gedurende minstens een maand 3 à 4 maal per week lange wandelingen aan een stevig tempo te maken, zodat de gewrichten (en alles wat nog moeilijk kan doen) wat verstevigd worden. Daarnaast nog stretching-oefeningen én aangepaste loopschoenen met op maat gemaakte steunzolen zouden het probleem moeten verhelpen...
Het is er dan toch nog eens van gekomen: op 30 april trok ik mijn koersbroek nog eens aan om mee te rijden in een wegkoers... In Beveren werd de eerste rit van de Ronde van het Waasland voor wielertoeristen gereden. Een kermiskoerske van een dikke 60 km met enkel niet-aangeslotenen. Van bij de start ging het eigenlijk heel vlot. Ik kon mij makkelijk vooraan houden en van tijd tot tijd eens meespringen in een aanval. Gedurende gans de wedstrijd lag het tempo echter zodanig hoog (uiteindelijk meer dan 42 km/u gemiddeld) dat er niemand meer dan 50m voorsprong kon nemen. In de massaspurt die er dan onvermijdelijk kwam hield ik me volledig afzijdig en kwam als 64ste over de aankomst.
Zeker voor herhaling vatbaar, hoewel mijn 'pelotongevoel' na 4 jaar afwezigheid volledig weg was.
