Onze eerste maand in Senegal zit er al op, die ging voorbij al een sneltrein. De voorbije dagen hebben we terug stage gedaan en CP-kindjes weest bezoeken. Eéntje had een beentje ingeslikt en kon al 4 dagen niet eten en moeilijk ademen. De mama wou ermee naar het ziekenhuis maar ze had geen geld. 't Was echt zielig om te zien. We hebben de mama dan geld gegeven, maar we gaan't terugkrijgen van de organisatie.. 't Was toch een beetje een goede daad he? Zondagmiddag hebben we een senegalese familie laten genieten van onze heerlijke, ik bedoel overheerlijke belgische pannenkoeken. En maandag zijn we naar een repetitie geweest van een balletles. Stel je maar geen pliées, grand pliées, pirouttes voor.. Ze dansten gelijk dolgedraaide tollen en zwierder hun heupen in alle richtingen die de zon uitgaat :) Volgende week krijgen we privé les.. Gisterenavond is een meisje gekomen die onze voeten met henna heeft betatoeërd (spelling van dit woord is een pure gok) en hebben we leren warme melk maken op z'n senegalees: 4 blauwe muntspekskes, 10 groene muntspekskes, 2 blikskes melk, 4 scheppen poedermelk en kokend water mengen... Wat peisde? Komde keer proeven?
Ici en Sénégal, tout va bien avec nous. Le vendredi, nous avions un jour libre et on a profité de cela pour aller à Dakar pour visiter des choses. On a visité le Paleis de Dakar, une grande église et le ville artisanale. On a beaucoup acheter. Trop beaucoup selon nous.. Mais ainsi on aide les africains dans leurs pauvreté.. Ne pense tu pas? Et ne pense tu pas que notre francais doit encore un peu améliorer parce que c'est encore un peu difficile pour former des grandes phrases. Daarom terug in ons moedertaaltje.. Gisteren zijn we met een bootje naar een eiland gevaren (hoe geraak je anders op een eiland ewaar?) 't Noemde Ile de Ngor, héél klein want Ruth eef het helemaal rondgekluiterd in een dik halfuur. Ellen is al een heel negertje geworden, ze kan hier gerust al doorgaan als een echte Senegalese, alleen nog een gordijn op haar hoofd, ene paar sluiers rond haar middel en een 50-tal vlechtjes in haar haar en zister klaar voor.. Daarnet was de papa zich in de gang aan het scheren, met een spiegeltje van 5cm-5cm, écht goddelijk om te zien. De kindjes zaten allemaal op een rijtje tegen de muur een stukje brood te eten, want ze eten hier altijd op de grond. Het zal wennen worden wanneer we terug ons pootjes onder tafel mogen steken :) Ze waren trouwens gisteren met koeienogen naar ons verbrande benen aan't kijken want dat kennen ze hier écht niet hé.. Ook zonnecreme is volgens hen maar iets raar, net zoals een waslap en waspoeder (ze wassen hier met een soort dreft -> onze was is wel nog wit en 't riekt nie slecht) Salutations, les filles
we hebben ons al enkele dagen niet laten horen omdat we 4 dagen een Bobath-opleiding gevolgd hebben. Een Belgische man (toevallig een lesgever van op ons school) kwam hier een cursus geven aan de vrouwen die hier de CP-kinderen behandelen. In de voormiddag kregen we theorie (van 10h30 tot 13h), om 14h30 kregen we eten (plaatselijke schotels uiteraard) en dan rond 15h30 tot 18h was er een praktijkgedeelte waar de CP-kindjes geobserveerd werden en getoond werd hoe je ze best behandeld. 't Was allemaal zeer interessant, maar vooral grappig de manier waarop de lessen doorgingen. De Senegalese vrouwen kwamen één na één toe wanneer het hen uitkwam, een gsm afleggen in de les -> waarom is dat nodig? Baby's thuislaten-> aja neen want de man die dient daar niet voor, de vrouw moet op het kind letten hé.. Zelf borstvoeding is toegelaten in de les. Vandaag was het écht geweldig hoe de vrouwen zich optutten terwijl de les nog bezig was. Na de les was er een diploma-uitreiking, dus zaten ze zich te schminken, crèmekes voor de handjes, crèmekes voor de voetjes, 5 soorten deodorant, 7 soorten parfum en 9 lagen font de teint te smeren :D Op den duur waren wij de enige die nog aan het luisteren waren. Maar ze waren allemaal heel erg trots op hun diploma, net zo trots als wij zouden zijn na een 3 jaar durende opleiding, veeel stage, veeel examens en nog veeeel meer lessen.
Sorry dat het niet zo indrukwekkend is wat we nu vertellen, maar het kan heus niet altijd feest zijn :) Groetjes, de tubappen (wandelende portemonnees)
We dachten dat we allicht eens uitgeschreven zouden zijn maar er is de laatste 2 dagen weer veel gebeurd. Eerst en vooral, ons Ellen is al veel beter, maak jullie niet ongerust. Gisterenavond zijn we voor de eerste keer op senegalese wijze uitgeweest.Om 9h stonden we al gereed met onze partyschoenen en feestkleren aan, maar ze kennen al de belgische gewoonten om maar om 12h naar fuiven te gaan.. Met 10 volwassen man in één taxi (heus niet al te groot), gingen we richting 'la boîte'.. Daar toekomend was nog geen kat, enkel ene paar zwarte ratten. Omdat iedereen toch al keek, hebben we maar beginnen dansen, waardoor ze nog met atomiumbologen naar ons keken. Na een tijdje was er toch wel ne man of 20 die met ons meedansten. En mannen, het spijt ons, maar jullie danstechnieken kunnen écht niet tippen aan die van de Senegalezen.. Hoe die met hun lijf shaken, ne milkshake ist er niets tegen! Wat ook opmerkelijk was, de meisjes kon je daar op je 2 handen tellen. En als ze er waren, heel kortgerokt, om maar over de boustier te zwijgen... Terug kerend, terug met 10 in een nog kleinere taxi, dachten we het wel gehad te hebben, was het niet dat onze relais, ARAMA, zin had om tussen ons tweetjes te slapen. In een bed met een moussen matras, al snurkend gelijk den grootsten olifant van de zoo, lag die dus in ons bed. Ze begreep niet waarom we niet bijkwamen van lachen.. Al bij al, de nacht overleefd, hebben we vandaag een échte chilldag gehad. Vanmiddag weest eten bij de computervent, FRIETEN MET KIP EN TOMATEN EN SLA EN KOMKOMMER, mmmmmmmmmh :)
Daaa'aaaaaaaag Allam en Rieks (zo spreken ze dat hier uit)
Hier een kort verslag van onze laatste 2 dagen: we hebben eindelijk door hoe de vork aan de steel zit in ons gastfamilie, hier een 'kort' overzicht met leeftijd: we hebben 10 broers en zussen (Sada36, Fatu34, Saly32, Pape30, Boussu27, May27, Jipiter24, Ndeye22, Ibou20, Rochei16) 5 schoonzussen en schoonbroers (Garmy16!!!, Mndou, Modou, Soukay, One) 7 neven en nichten (Mouri, Ahmed, Yassin, Asou, Babacar, Sada, Ndey Fatou) en een vader (Mouri Thiam65) en een moeder (Magou Diop55). Ze wonen allemaal in 1 huis, eten uit 1 pot, schijten in dezelfde wc en hangen hun kleren aan dezelfde wasdraad. Er is wel een ietwat 'hebberig' zusje bij die continue achter geld en 'bonbons' vraagt. Zolang het bij vragen blijft is dit oké voor ons. Qua trouwaanzoeken gaat het hier van kwaad naar erger: een vrouw vroeg vandaag of we niet met haar man zouden trouwen in ruil dat zij ook mee naar belgië mag verhuizen. We hebben even getwijfeld maar besloten om haar verzoek toch af te slaan. Eergisteren hebben we een mormeltje van een paar uur in ons handen gehad. Het was de vriendin van ons lief maar hebberig zusje die bevallen was. Ruth was al aan het fantaseren van een klein nickje. Vandaag hebben we even een Paris-Dakar-gevoel gehad toen we terugkeerden van een huisbezoek. Hoe de senegalezen aan hun rijbewijs geraken, het is ons een raadsel. Gisteren de eerste zieke gevallen en de winnaar was........................................................... Ellen! Hoe kan het ook anders, we moeten hier gelijk klaren olie drinken...
Hier beginnen ons dagen een structuur te krijgen.. Wakker gemaakt worden door het gebed van Alibaba, stilletjes terug in slaap vallen en terug gewekt worden door een stel blijters om daarna terug gewekt te worden door vrouwen die in de keuken elk om beurt iets laten vallen... De wekdienst kan maw wel wat beter. Opgestaan, nemen we een zalig grondtoiletje (onze biceps zijn in form), daarna een zalig koude douche (nog kouder dan het belgisch weertje), daarna een zalig ontbijt (lekker frans brood, lekkere choco, lekkere koffie). Na het ontbijt poetsen we onze tanden in het toilet (een lavabo is hier niet gekend), met een heerlijk geurtje uiteraard. Erna nemen we al onze courage in een zakje en gaan we ons vertonen op de zanderige senegalwegen waar 2 minuten buiten zijn gelijk staat aan een gemiddelde van 7 trouwaanzoeken.. De rest van de dag gaan we kindjes bezoeken voor onze stage, slenteren we door het zand, zand, zand en genieten we van het heerlijk zonnetje :D Iemand jaloers??????? Aja ons familie, we vrezen dat we tegen binnen 2 maand nog niet gaan door hebben hoe het boeltje ineen zit. We gokken op 8 broertjes, 15 zussen, 85 tantes en nonkels, om maar te zwijgen van de neven en de nichtjes. Het probleem is dat zij ons wel kennen en we dus soms in de problemen zitten als ze beginnen babbelen :) We stellen gelijk altijd dezelfde vragen aan dezelfde, want we hebben het dan niet door dat het dezelfde zijn.. Ja ze zijn dan ook allemaal zwart hé zeg.... Allé houd under goed en tot blogs xxxx groetjes Ellen en Ruth
we zijn al aan dag 12, wat gaat het hier snel.. De dagen vliegen hier voorbij, misschien ook omdat de dagindeling hier geheel onlogisch in mekaar zit. We ontbijten om 10h, eten voor middag om 14h, eten voor avond om 19h.. Dus de dag is dus vlug om.. Vanmorgen hebben we ons banaan gelachen terwijl we met ons handen onze was aan het doen waren, die senegalese kon dat gelijk even effectief als onze supervernuftigtechnologischformidastische wasmachines, wij stonden er maar gelijk dutsen met open mond naar te kijken.. Maar binnen 3 maand zullen we het jullie allemaal wel kunnen leren.. We worden in ons gastgezin op ons wenken bediend, ze brengen ons eten op onze schoot, als ze mochten zouden ze ons eten al voorkauwen, en mocht het niet stinken, ze zouden ons gat afkuisen.. Gisteren zijn we Dakar gaan bezoeken, en hebben we in een redelijk europees restaurantje pizza en frietjes gegeten (wel geteld 9 frieten). We hebben veel marktjes gedaan, het vakantiegevoel was zeker aanwezig. Wel spijtig dat ze poogden Melanie haar centjes te stelen, gelukkig bleef het bij een poging tot. Als we hier buiten komen, voelen we ons als echt BV's, of BS'en. De kindjes komen met hun handje reikend naar ons toe gelopen, al roepende tubab, tubab, hopend op een aanraking van ons. Zelfs de jongens nemen spontaan hun gitaar en beginnen 'no woman, no cry' te spelen en noemen zichzelf graag Bob Marley.. Gelukkig weten wij beter. Bereidt jullie er dus maar op voor dat we gewoon zullen zijn om aanbeden te worden, dat belooft binnen drie maanden... Volgende week hebben we een stageweek, we zullen die senegalezen eens tonen wat echt werken is.. Groetjessss tot de volgende.. X Ellen en Ruth
Het is zover, we zijn in ons gastgezin belandt. Het is niet zo ver van waar we voorheen sliepen, en het is dicht bij een internetcafé die gratis is, dus we kunnen jullie nog regelmatig op de hoogte brengen van hoe het met ons gesteld is. Het gastgezin ziet er tamelijk goed uit, we hebben een kamer met een tweepersoonsbed gekregen van een 21jarig meisje. Het eten, dat zullen we nog gewoon moeten worden. Idem met de hygiene en de toiletten. Vanacht werd onze rust gestoord door een aantal muizen die van Ruth haar koeken kwamen smullen. Gelukkig had Ruth het gehoord zodat we de hele nacht hebben kunnen waken over de andere koeken.. Uiteindelijk hebben we de muizen met een koek naar de gang gelokt en heeft ze daar haar buikje rond gegeten. We hebben al inspectie gedaan in ons gastgezin, de kust lijkt veilig.. Gisteren hebben we ook naar een marktje geweest en naar de zee. Groetjesss
Hier zijn
we weer met meer.. Eerst en vooral een rechtzetting van voorgaand verslag, het
was heus niet de eerste keer dat we pipi gedaan hebben, het was de eerste keer
in het grondtoilet.. Waar we nu verblijven hebben we een normaal toilet (dus
hielden we het altijd op tot s avonds). Maar toen was het te dringend. Tot
hier ons intieme mededelingen. Dinsdag hebben we onze eerste stagedag gehad,
allé laat ons zeggen uren (van 10h tot 13h).. We zijn elk met een Senegalese
meegegaan op huisbezoek bij CP-kindjes. We mochten vragen stellen en
kennismaken met het kind en familie. Dinsdagnamiddag hadden we vrij-af, dolce
far niente! Aja, DE ontdekking van de dag, de kindjes verzamelen hier karton en
geven het aan de schapen, blijkbaar vinden ze dat lekker! Misschien kan dit de
oorzaak zijn waarom het vlees hier niet echt in de smaak valt.. Wie weet..
Nog
goed nieuws, we hebben voor het eerst iets lekker gegeten, spaghetti!
Vandaag hebben we met een familie (waar we
moesten eten, en trouwens al na een uur thee drinken durfden zeggen dat we
genoeg hadden) scrabble int Frans gespeeld, soms keken ze eens raar naar onze
woordvormingen, maar al bij al hebben we het er goed vanaf gebracht. Morgen
gaan we naar ons gastgezin.. Hopelijk hebben we een jacuzzi, saunatje, een
waterbed, een dressing, plasma-tv, airco, satijnen lakens, haardroger,
stijltang, een persoonlijke meid, permanente internetverbinding .. en niet te
vergeten frietjes, bicky burgers, mayonaise, ketchup, pizzas, scampis, kroketjes..
Voor de
rest hebben we geen verwachtingen! Zonnige groetjes voor het regenachtige
thuisfront! Xxxx
Vandaag reeds ons zesde dag in Guédiaweye overleefd! Gisteren hebben ze er ons gedverdemme voor de eerste keer opgelegd! De buurjongen had ons uitgenodigd om naar zijn juwelen te komen kijken, hij zou ze aan een speciaal prijsje verkopen Idd speciaal was het wel.. Hij vroeg 5000 cefa voor een armbandje (is 7,5euro).. Wij afbieden en afbieden, tot 1000 cefa (is 1,5euro). Supertrots waren we dat we tot 1000 cefa hebben kunnen afbieden! Terugkomend waar we verblijven, begon iemand die hier werkt nogal te lachen met ons! Blijkbaar mag je daar maar 100 cefa voor geven :D Later op de dag, toen we met Arama naar de markt gingen, hebben we nog veel armbandjes gekocht aan de correcte prijs ;) Op de markt stonden kraampjes met appelsienen, nootjes, kleren, juwelen, gsmkaarten, zonnebrillen, schoenenmakers, naaisters, mayonaisemakers, beelden; etc. We hebben ook bij de familie van Arama geweest. Een 15-tal meisjes zaten samen in een kamer tv te kijken. Ze vroegen ons of we voor hen gingen dansen! Dit hebben we spontaan genegeerd J Zoals we het hier al een beetje gewoon zijn, heeft Arama ons uitgenodigd om thee te drinken! We gaan het op den duur nog lekker vinden! We hebben ook voor de eerste keer in een bus gezeten, gelijk sardientjes in een blik!
Nog een klein taallesje Wolof: het is koud = tafa serde, het is warm = tafa tardee! Vandaag hebben we een vergadering gehad met de mamas samen. We hebben gepland wat we de volgende 2 weken gaan doen. We hebben ook de eerste CP-kindjes gezien, ongelofelijk hoe onderontwikkeld ze zijn ivm met de kindjes in België. We zijn in een restaurant weest eten, djiboetjen! Ellen heeft goed gesmuld.. Over Ruth gaan we zwijgen :P Bij Anna hebben we de hele namiddag (eerste moment van verveling) moeten thee drinken, Ruth heeft al goed geleerd hoe ze neen moet zeggen, Ellen daarentegen heeft liters thee binnen. Ze begint er al gelijk ne theepot uit te zien (grapje). Het is moeilijk om neen te zeggen, want ze zijn hier zo gastvrij en zouden het als een belediging kunnen opvatten. De kinderen drinken hier de borst van hun moeder tot ze naar school gaan (3jaar)! De papa kiest de naam van het eerste kind, de mama van het tweede kind. Een man mag met zoveel vrouwen trouwen als hij wil, de vrouw slechts met één man! De reden is dat er meer vrouwen zijn dan mannen Wij zouden veel te jaloers zijn om deze cultuur te volgen J Aja Ruth haar eerste pipi in het grondtoilet is gestroomd, Ellen weigert nog.. zotte toestanden!! Veeeeel groetjes en tot de volgende keer maar weer! J xxxxx bisous
Leuk dat jullie onze blog volgen, het is tof om reactie van het thuisfront te krijgen! Omdat jullie een beetje onze reis zouden kunnen volgen, hier even kort de voorbij twee dagen. Gisteren is Binta ons komen halen met een taxi en heeft ons elk bij ons mama afgezet. Onze eerste belevenissen alleen in Senegal. Anna, (Ruths mama) woont zeer klein, in een donker kamertje met één matras op de grond, één kast, één radio en dat is het! Ze heeft geen deur maar een gordijn! Ze woont samen met haar dochtertje van 3 jaar, zeer schattig meisje, Diary. Ze heeft me voorgesteld aan haar familie die rond haar woont. Ellens mama Binta is veel rijker. Ze heeft een keuken, een salon, een aparte slaapkamer, een tv Iedereen is heel vriendelijk en we worden met open armen ontvangen. Sala Malegum, we hebben het zeker al honderd keer gezegd! De kleine kindjes wijzen ons altijd aan, ze moeten nogal kijken naar ons! Ze zijn zeer open en alles gebeurt hier opt gemak. Ze haasten zich nooit, op een afspraak 2uur te laat komen is normaal. Ons geduld wordt hier op de proef gesteld J Verder eten ze hier ook veel. s Morgens stokbrood met kaas, s middags terug brood of een stuk fruit, om 3h warme maaltijd uit een schotel (samen met de familie, met de rechterhand, op een mat op de grond). Wat grappig is, de vrouwen smijten met hun hand al de beste stukken eten naar ons toe, die wij dan moeten opeten!Vandaag zijn we naar een trouwfeest geweest! Heel speciaal! We hebben eerst kennis gemaakt met de familie van de bruid in een huis, en dan hebben we ons tussen de meute Senegaleese vrouwen gezet, want mannen vieren niet mee! Ze zitten allemaal op mekaar gepropt, in een straat, op tuinstoelen. Dan geven ze schalen met eten door, waar we per 6 aan eten, het waren koude frieten, ajuin, brood en brokken vlees! De vrouwen zijn zeer mooi gekleed, met zoveel mogelijk juwelen aan! Op het einde van het feest hebben we toch de bruid gezien, die even kwam groeten. Ze was 20 jaar. Heel mooi! De bruidegom wacht thuis op zijn bruid, samen met zijn vrienden! Amai amai, heel raar allemaal! Geef mij maar een belgisch trouwfeest (Ruth). Ellen gaat niet trouwen.
Beste belgiers, hier al een kort verslag van onze eerste 2 dagen in Senegal-Dakar!
DAG 1
Na een lange labiele luchtdoop eindelijk aangekomen rond 12h Belgische tijd (hier moeten we er een uur aftrekken). 15 minuten in de luchthaven van Dakar = meer sensatie dan 21 jaar leven in belgie. De douane had eventjes geen zin om witjes te verwelkomen en lieten ons niet door.. Gelukkig kwam een volgende lading witjes toe, waardoor ze ons wel moesten doorlaten! Euforie na deze overwinning, weliswaar van korte duur. Buiten de deuren van de luchthaven stond een leger negeriaantjes ons te verwelkomen, zeer behulpzaam dat ze waren, begonnen ze spontaan onze koffers te stelen, maar gelukkig hadden we genoeg ballen aan ons lijf om ze vriendelijk te bedanken. Gelukkig zagen we algauw onze heldin: MEGA annemie, die ons stond op te wachten en door een tunnel senegalezen te leiden. Eindelijk in de auto, dachten we dat we veilig waren.. ware het niet dat een 7-tal senegalezen zo attent waren ons te volgen om ons een heerlijk goudvis gevoel te schenken. (je weet wel, van die monsters die op de bokaal kloppen om te kijken of je reageert op hun signalen..) (niet overdreven). Maarbon, dat ook overleefd zijn we veilig in ons hotelletje toegekomen, waar de muskietten al voor ons klaargingen en goed van pas kwamen! Na 5 minuten had Ruth al 2 muggebeten, dat beloofd voor de komende drie maanden! En ons Ellen, hmm zag er al heel senegalees uit nadat ze een halfuur had geslapen op het vliegtuig.
DAG 2
Opgestaan met een uitgerust hoofd, kregen we een lekker senegalees ontbijt (stokbrood met confituur of choco en koffie of thee). Een taxirit liet ons de wegen van Dakar zien => geiten die op vuilnisbelten staan te grazen, een paard die in ijzeren tonnen probeerde verstoppertje te spelen, kindjes die ons doeba! toewezen (wat blanke betekent), een auto gevuld met kippen op de achterbank (Ruth heeft bewust niet gekeken), een totaal misplaatste tankpomp op een heuvel en zand zand zand zand zand. In ons tweede verblijfplaats waar we een week zullen verblijven, werden we verwelkomd door The Big Mommas: Bineta (Ellens mama en tevens de naam van Ellen voor de komende 3 maanden), Ruth heeft het iets makkelijker, zij gaat voortaan als Anna door het leven. Elke noemt Bananjo (arme Elke) en Melanie heeft geluk met haar naamgenootmama Melanie. Verder hebben we een lokaal restaurantje bezocht en van de plaatselijke senegalese schotel kunnen genieten: rijst met stoofvlees = olierijk, vettig en volgens Ruth oneetbaar (Ellen vond het çava). Als laatste nog een korte les Wolofs: Sala malégum = hallo.
Het is bijna zover! Woensdagmiddag vertrekken we richting Senegal! Voor degene die het wat moeilijk gaan hebben om ons 3 maanden te missen;)... Hier kun je ons reisverhaal volgen en foto's van onze stage/reis bekijken...
