En dan gisteren dus... Het was met een heel bang hartje maar gelukkig zonder traantjes. Gelukkig zagen we L haar juf snel staan toen we toekwamen en we zijn dan ook onmiddellijk daarheen gegaan. De juf heeft zich direct over L ontfermd, dus ik was wel gerustgesteld. Toch gingen de uren maar traag op het werk. Ik kon niet laten om te denken: "oei, haar eerst speeltijd is nu ongeveer bezig, hopelijk staat ze niet alleen in een hoekje op de speelplaats". En "nu is het middagpauze, hoe zou het verlopen?".

Het moet ook wel indrukwekkend zijn zo allemaal nieuwe kindjes, die elkaar kennen maar jou nog niet en omgekeerd. 

's Avonds na schooltijd zag ik het al van ver, ze zag er heel gelukkig uit en dolenthousiast. Ze zweeg ook niet en moest honderduit vertellen over de gelijkenissen en de verschillen tussen de oude en de nieuwe school. Tegen iedereen die ze een beetje kende en tegenkwam, vertelde ze enthousiast dat ze in een nieuwe school zat (ja, ook toen we ons andere twee kindjes gingen oppikken aan de oude school).

En ze had ook al een vriendje gemaakt. Goed begonnen is half gewonnen, laat ons hopen dat de trend zich verderzet.

Vanochtend was het afzetten opnieuw een beetje moeilijk, maar ook weer zonder tranen. Ze verborg zich wat tegen mij en ze zei: "mama, ik ben beschaamd". Een andere mama lachte en zei dat het grappig was hoe ze dat zo zei (goedbedoeld).

Ik herken het wel natuurlijk, want ik was zelf niet echt de grootste held als het over sociale contacten ging. Maar ik hoop heel hard dat ze zich snel thuis gaat voelen en open zal bloeien...