Maar wat een tegenstelling met 's morgens. Traantjes, verdriet. Héél moeilijk om los te laten. 

Na een infoavond hadden we een kort gesprek met de juf en blijkbaar huilt L ook vaak in de klas. Ze vindt bijvoorbeeld de lijm niet en begint te huilen, eerder dan hulp te vragen.

Nu vandaag vertelde ze dat ze geen kleuter van de dag wil worden, want dan moeten ze de dagen van de week opzeggen. Ik denk niet persé dat het probleem ligt in het 'kunnen', maar eerder in het 'durven'. Ook heeft ze al verschillende keren een yoghourtje mee naar de opvang en heeft ze dit nog geen enkele keer opgegeten. Wat blijkt: ze krijgt dit niet open en durft het niet aan de opvangjuf te vragen om haar te helpen.

Ik weet eigenlijk niet goed wat we nu moeten doen. Het contrast met hoe zelfverzekerd ze thuis is, kan eigenlijk niet groter zijn. En natuurlijk is het voor de leerkrachten dan al snel geoordeeld dat ze emotioneel niet rijp is. Ik vind het zo jammer dat zij de L. niet zien zoals wij haar kennen. Volgens mij is het probleem echt niet het emotioneel rijp zijn; wel de assertiviteit. En volgens mij zal ze daar volgend jaar evengoed nog problemen mee hebben. Ik weet niet wat ik moet doen om te helpen. Er komt duidelijk niet uit haar wat er in zit en dat is zo jammer. Dat zelfvertrouwen hé.

Ik denk nog altijd wel dat we de juiste keuze maakten, ze is echt gedreven en geïnteresseerd, ze klaagt niet meer dat de kindjes in de klas te klein zijn. En in de oude school huilde ze blijkbaar ook veel, alleen hebben wij dat alleen maar helemaal op het einde van het school jaar en via-via gehoord. In de nieuwe school zijn ze tenminste eerlijk. Nu kunnen we kijken wat we kunnen doen...