Vrijdagavond...heb het moeilijk. Vrijdagavond...alleen zijn. Vrijdagavond...weekend voor de deur zonder kids. Vrijdagavond...niets gepland deze avond. Vrijdagavond...stress van de werkweek valt van me af. Vrijdagavond...voel me leeg. Waarom ziet niemand dat?
Hier zitten we dan weer, alleen...tis stil in huis... heb dan maar mijn muziek blokopen gezet. Ik weet wel wat gedaan, vervelen doe ik niet. Dit is altijd het moment om mijn huisje uit te mesten... Is niet zo erg als het klinkt hoor! maar ja, propere lakentje, huisje poetsen, kussens wassen, zetelovetrekken...alles krijgt een wasbeurt. Ging eerst beetje genieten van het zonneke, maar die heeft beslist om achter de wolken te verdwijnen.
Der is een oude bekende opgedoken...alle ja, zo lang geleden was het niet. Hopelijk kan de vriendschap onderhouden worden... Zie niet in waarom niet, maar je weet nooit. Ik ben geen jojo. Wel vrienden, geen vrienden, wel vrienden... Maar ik snap zijn punt ook...Ik heb hem niet volledig kunnen geven wat hij wou, waar hij naar verlangde... Awel, dan heb ik liever een goeie vriend dan een "slecht" lief. Eerlijk!
Mr Right is van de aardbol verdwenen...foetsie... Snap hem niet. Maat nu is het me overduidelijk, zijn poging was een schot in het onbereikbare...je weet wel : to the moon, onbereikbaar. Het lukt me steeds beter om de schuld niet op míj te nemen...ik ben niet in fout, ik heb vroeger genoeg signalen gegeven.
nu is het wachten, wachten op een mooie toekomst... Al maak ik elke dag de toekomst een beetje zelf!
Veel inspiratie heb ik niet vandaag, net of ik emotioneel op ben... Gedachten die alle kanten uitgaan. Een rollercoaster van gevoelens. Ja het was op gebied van gevoelens echt een "lastige" dag. (En neen, ik neem dat niemand kwalijk, enkel mezelf) Hoe kan ik me verantwoorden voor mijn gedrag van de laatste maanden als ik zelf niet eens weet waarom ik zo een zootje ben?!?! Kan ik het wijten aan een druk professioneel leven? Kan ik het verwijten aan een druk privé leven momenteel? Misschien... Ik snak naar verlof...heb er zo een nood aan...Denk dat ik veel slaap zal moeten inhalen. Alhoewel, ik zal veel moeten blokken ook, ppff...heb er geen zin meer in, het is niet het gepaste moment momenteel...
Als je koppeke niet leeg is of geordend qua gevoelens, dan kan je er iet toe aanzetten om nog eens kilo's cursussen te verwerken . Maar wanneer is het dan wel het moment?
Hoe moet ik nu met een fijn gevoel slapengaan? Als je vind dat de wereld rondom je niet eerlijk is tegen jou??? Waarom moet ik liefde en genegenheid missen, waarom is het mij niet gegund? Heb ik nu nog geen geduld genoeg gehad? Ben ik het niet waard? Hoe? Waarom? Wanneer? Vragen vragen vragen...Ik kom er zot van!
Vraag me af of hij het ook zo moeilijk heeft met "geen sms sturen of krijgen"???
Vroeger was mijn batterij van mijn gsm altijd heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel snel leeg... nu blijft dat level beangstigend hoog! Das nu al een grote twee maand zo
Geef mij dan maar bij voorkeur alle dagen een platte batterij mét een gerustgesteld gevoel hoor! Dat verkies ik dan nu int ongewisse zitten...(Ik zou geen vrouw zijn, moest ik niet curieus zijn é)
En dan die mails overdag...ja, ze vulden mijn dag op een aangename manier. Kon wel niet altijd direct weer terugsturen, maar toch...
Mijn 200ste pagina...... Iets speciaals? Neen, gewoon mijn zuivere gedachten... Mischien voor lezers hier een saaie boel, misschien niet naar ieders zin, maar das ook niet de hoofdreden van mijn blog. Ik wil gewoon verwoorden wat er door mijn gedachten loopt.
Vraag me af of Firefly nu geen spijt heeft van zijn beslissing. (Leerde recent iemand nieuw kennen en verbrak alle contact) Maar ja, wat ben je er dan mee, als er spijt is. Der is iets stuk, een goeie "relatie" tussen vrienden...waarom toch? Is dit het waard! Awel, ik hoop het uit het diepst van mijn hart van wel! Jaja, ik hoor je al zeggen, je kan toch niet met je "oude" vriendin contact houden terwijl je een nieuwe vriendin hebt?! Alhoewel, zeg me nu eens waarom dat niet kan!? Als je voor iemand anders kiest, is dat dan geen bewijs genoeg dat je er niets meer mee wilt (met die oude vriendin, bedoel ik), dat de gevoelens weg zijn. En ik heb dat dan ook aanvaard. No hard feelings. Al is het hard aangekomen. Maar waarom dan plots wel weer contact? Is hij tot het besef gekomen dat hij die vriendschap ook wel mist? We konden zo fijn praten, ik vond zijn intelligentie net zo aantrekkelijk... Op mannen die niets te vertellen hebben, kan ik niet vallen 😁.
En dan Nick die ik al meer dan een jaar niet meer hoor, van dag op dag: je zal me niet meer horen. Was zijn vrouw er achter gekomen dat we contact hadden? Enige uitleg mag toch ook wel, of niet? Ik zou het ook wel weer aanvaard hebben, moest ik nu ook doen! Maar waarom kan gewone vriendschap niet blijven duren? Kwam hij in een gevarenzone wat onze vriendschap betrof? Zeg dat dan gewoon!!!
Mr Right, nog zo een verhaal...snap hem ook niet! 😡 Geen uitleg meer, niets, nada, nothing... Beseft hij nu niet dat hij in fout is? Neen, zal wel niet, hij was zodanig met zijn eigen belang bezig, dat hij vergat dat ik ook gevoelens heb... Jaja, wat een situaties allemaal, verre van ideaal.
Ik ben gelukkig in mijn huisje, met mijn kinderen. Maar ze worden groter en zullen ooit het nest verlaten. Dat besef ik en de tijd gaat sneller dan ik me realiseer... Heb nog wat tijd hoor, maar toch...hoe ouder je wordt, hoe kieskeuriger? Oei, ik wil nu ook wel niet té kieskeurig worden hoor ☺️.
Nu genieten van beetje me-time! dikke knuf, Sophietjee
Al bij al is het een hele fijne dag geworden. Voor een keer toerist gespeeld in eigen streek. Samen met vrienden en kindjes een uitstapje gemaakt.
Toch is het gek dat je onbewust met je gedachten bij die andere persoon bent! Dan denk je: wij hadden ook samen van zo een dagje kunnen genieten! Ik had nu ook niet van de eerste keer gedacht dat ik hem volledig uit mijn gedachten ging kunnen zetten! Zeker niet! Waarom moest hij nu in godsnaam zo moeilijk doen? Ben ik dan niet waard om voor te vechten? Moest je nu iemand doodgraag zien, dan doe je daar toch alle moeite voor? Ik toch wel, maar de andere moet ook beetje rekening houden met jouw wensen. Spreken is een big deal in een relatie. Als je aangeeft wat je wil, welk tempo je wilt, waar je je goed bij voelt. Dan lijkt het me toch niet moeilijk, of wel?
Ik dacht van niet, maar ja, ik denk soms wel eens meer dingen anders...ook weer normaal dan, iedereen heeft zijn eigen karakter, zijn eigen wensen, zijn eigen dromen... Denk niet dat ik een moeilijke persoon ben???
Ja, ik ben een romantische ziel...Ik verwacht van een man de woorden "zie je graag", ik verwacht een verrassings-smsje...een lief woord, een lief gebaar...maar ik denk dat mannen zo niet echt in elkaar zitten! Want ik kom elke keer bedrogen uit! Vraag me af of ik ooit nog een gelijkgestelde ziel zal tegenkomen...
Iemand waarbij het op alle vlakken klikt. Ik ben geen vrouw om dagen, weken, maanden...alleen te zitten. Ik wil massa's liefde, genegenheid, vriendschap en veel fijne sex. Is dat nu moeilijk om dit in één pakketje te krijgen?
De avond is gevallen, kindjes zitten in bed, mama kan nu efkes relaxen.
Geen Mr Right meer gehoord, ook zelf niets meer van me laten weten. Ben eens benieuwd wie eerst gaan plooien?!?! Best wel grappig als je weet dat hij nu aant koppen is omdat ik gisteren morgen niet reageerde. Ben ik zeker! Ik ken hem nu ondertussen al een hele poos. Maar wou dat ik hem nog beter kende...Wou dat hij meer moeite had gedaan in het verleden. Dan waren we misschien samen? Hoe kan je nu iemand leren kennen, als je nooit samen bent???
Ik heb het soms zo moeilijk om me te focussen op mijn opleiding waarmee ik bezig ben voor mijn werk omdat ik me op emotioneel gebied leeggezogen voel. Je hebt niemand rond je die je steunt, die je een duwtje in de rug geeft. Soms wou ik het opgeven, maar dan lijkt me dat niet zo slim. Ik zal mijn best doen, al staan mijn gedachten nu niet echt op die stapel cursussen! Ppff...waarom ben ik daarmee begonnen. Dacht dat ik er klaar voor was, dat 2015 hét jaar zou worden om me hierop te concentreren.
Maar heb ik het mis? De tijd zal dat uitwijzen zeker?
Ben doodmoe, ga me nestelen in mijn bedje...sweet dreams, Sophietjee
Gisteren toch nog een leuke avond gehad met mijn vrienden en onze kinderen. Ben al blij dat ik niet in mij. zetel ben blijven zitten, piekeren over venten... Dat lijkt het me niet waard.
Heb Mr. Right niet meer gehoord sinds hij me vertelde dat hij niet ging afkomen... Of juist, ja, gisteren morgen, maar ik heb niet gereageerd! Vind het wel sterk van me, als zeg ik het zelf ☺️. Das een hele moeilijke zaak voor mij, maar het is me gelukt. Tot op nu, maar ik vraag me af hoe lang het me dat zal lukken...Nu mag ik niet toegeven.
Dan heb ik deze week plots een mail gekregen van Firefly, die ik hier leerde kennen enkele jaren geleden... Ja, hij was idd het onderwerp onlangs... De reden dat ik hier kom, is om mijn gedachten te ordenen, dat heb ik al gezegd. Noem het een verwerkingsproces...voor mij gelijk. Hij leert iemand anders kennen, terwijl wij contact met elkaar hadden. Ik had het gevoeld, want hij had een uitnodiging om weekendje naar hier te komen afgeslaan. Denk dat vrouwen daar een zoveelste zintuig voor hebben?!?! En nu plots weer contact...mag ik nu plots weer een "vriendin" zijn? Was mijn doel, elkaar blijven horen, maar snap dat dat met een nieuwe liefde in zijn leven, wat moeilijk lag. maar nu plots...na zoveel weken... Ik zal de venten mss nooit snappen...
Straks gaan we met de kinderen zwemmen, genieten van het mooie weer. Al afgesproken met dezelfde vrienden van gisterenavond. Belooft weer fijn te worden. Ben blij dat ik ze heb, ze verzetten mijn gedachten. Net als mijn oogappels...mijn alles...❤️
Ken je de kater des levens? Opstaan en afvragen wat je hier nog doet? Dan de ontnuchtering dat je verder moet voor je kinderen. Maar soms kan het toch zooooo moeilijk zijn in de morgen... Jezelf een boost geven, wetende dat je niemand aan je zijde hebt om je te steunen. Je probeert jezelf te overtuigen dat je leven al bij al nog niet zo slecht is! Maar het gemis van iemand kan zwaar doorwegen... Een levenskater...
'k Wist het... Mijn gevoel was weer juist. Geen bezoek morgen! Has het al moeten voelen toen ik praatte over het feit om ergens te reserveren om iets te eten. Ik kom weer bedrogen uit! Ben echt razend! Gelukkig was ik niet alleen deze avond of het zou niet goed gekomen zijn!
Waarom geloof ik er eigenlijk niet veel van als hij zegt dat hij gaat komen vrijdag? Ik twijfel zelfs sterk dat het ooit nog helemaal goed komt tussen ons. Ik voel me gevangen door mijn gevoelens, het is niet simpel. Besef is er echt wel dat hij overdreven jaloers uit de hoek kan komen...
Mr Right en mezelf zijn bevriend op fb, mss geen goed idee. Dat kan! Ja, en wat wil je, mijn vrienden, die hij niet kent, reageren dan soms, vinden veelal iets leuk. Ook mijn mannelijke vrienden... Mr Right heeft het natuurlijk allemaal gezien. Maar hij mag het ook zien. Ik doe nog altijd met mijn leven wat ik wil. Ik ben alleen... Ik ben niet degene die een scheve schaats rijdt é! En toch durft hij dan oordelen over wie op mijn fb posten reageert... Ik besef ook wel dat dat uit jaloezie is, hij noemt het "geven om"!?!?
Mag me nooit meer laten dicteren door een vent. Luisteren zal ik altijd doen, ik kan beetje koppig zijn, dat weet ik wel. Maar ik ben altijd één van de eerste om terug bij te leggen ook. Lang kan ik niet boos zijn. Toch een goede eigenschap?
Goh, waarom is liefde zo ingewikkeld? Ik kan toch niet de enigste zijn die van deze mening is?
Jaja, mister Right komt vrijdag! De woorden zijn er al, nu nog de daden. Ik zou zo graag verlangend uitkijken, aftellen...maar ik durf niet echt, ben al zo vaak ontgoocheld geweest. Een mens probeert toch altijd zichzelf beetje te beschermen. Ik weet echt niet wat doen. Moet ik hem geloven als hij zegt dat hij thuis stappen zal ondernemen?...Hij heeft me dat al zo vaak beloofd... Neen, eignelijk geloof ik het niet echt meer. Maar waarom hou ik dan nog contact? Ben ik bang om in een leeg gat te vallen. Denk ik niet zonder hem verder te kunnen? Ben er nog niet uit, ppff... Waarom is dat altijd zo moeilijk, gevoelens...
Ja, ik verlang nog altijd naar iemand aan mijn zijde. Beschermende stevige armen rond mij...vrijwilligers? Ik wil er kunnen zijn voor iemand, zolang hij evenveel overheeft voor mij!!! Het is geven en nemen in een relatie, maar daar ben ik niet bang voor! In tegendeel!
Dus vrijdag...wat mag ik er van verwachten? Niet teveel. Ik hou jullie allesinds op de hoogte...
Geniet van jullie avondje gezellig in de zetel ;-)
Ja, lang geleden...'t is idd heel lang geleden... Niet gedacht dat ik nog zou terugkomen hier.
Heb er geen behoefte aan gehad zeker? Of geen zin? Laatste jaar genoeg om handen gehad en nu weer niet?
Ja, der is ondertussen veel gebeurd. Je dacht iemand te hebben leren kennen. Je denkt, die zal langzamerhand iets willen opbouwen, op een rustige manier... Mis poes...het kon niet snel genoeg gaan. 't Ja, maar voor mij werkte het zo niet... Ik voelde me beetje verstikt. Sorry, maar ik ben nu al een hele poos alleen. Misschien ligt het daaraan. Dat ik nu zodanig mijn eigen leven heb...mijn eigen doen en laten. Der is zeker ruimte voor iemand extra, maar alles op zijn tijd!
Zal dan niet de juiste persoon geweest zijn zeker?
Nochtans konden we heel goed met elkaar praten en ja op 't ander vlak was er ook wel een ferme klik... Jammer dat hij alles beetje wou forceren... Ik had gehoopt om elkaar gaandeweg beter te leren kennen. Samen verder blijven gaan naar concerten, citytrips maken, een weekendje bij hem, een weekendje bij mij. Zoals we nu deden. Maar voor meneer was dat te traag.
Hoe was het laatste jaar? Druk druk en nog eens druk...
Thuis druk met de kinderen, die hebben beide een heftig schooljaar achter de rug. Der kruipt toch veel werk in hoor, als alleenstaande mama. Je komt thuis, 17h30-18h. Dan maak je dat ze iets gegeten hebben. (Want mijn jongens hebben altijd honger, die kunnen elk moment van de dag eten 😊 - noemen ze dat "in hun groei zijn") dan nog wat helpen hun huiswerk in goeie banen te leiden. Dan een jaartje opleiding gestart dit jaar op mijn werk. Dus na 21 uur probeer je nog wat naslagwerk te doen, nog wat te studeren...ppff...als een mens zo een poos van school af is, vraagt dat toch weer wat moeite hoor! Zeker weten...
Mr. right is er ook weer...hij wil deftig praten vrijdag...ben eens benieuwd...
Och ja, we zullen zien wat ee daar uit de bus komt! Als hij al komt, want heb die toch een eeuwigheid niet meer gezien. Ik verwacht er eigenlijk niet veel van. De tijd dat zijn woorden me kwetsten zijn voorbij, de tranen zijn zo goed als op. Eindelijk, zullen degene die mijn blog kennen, zeggen. En ja, jullie hebben gelijk!
Slaapwel, ik heb nu een date met mijn kussen, ga hem eens goed vastpakken si...x je Sophietjee
Ja, das een goeie vraag...back? Ben ik terug? Nu toch nog wel, maar ik weet niet voor hoe lang deze keer... Neen, dat weet ik niet. Misschien raar om te zeggen, maar de laatste maanden ben ik hier niet geraakt... Ik had er geen zin meer in. Misschien waren mijn woorden op, mijn gedachten op, mijn zin hierin was op...
Der is veel gebeurd laatste maanden... Vrienden (van wie je dacht dat ze vrienden waren ten minste) hebben op muizenvoetjes mijn leven verlaten... Stil en zonder enige uitleg. In het begin heb ik daar van wakker gelegen, maar die tijd is voorbij. Je leert dat verwerken....als ze niet willen blijven, kan je ze ook niet dwingen. En misschien is dat dan ook de beste oplossing. Je kan niemand aan je vastbinden...
Mister Right (dé oorspronkelijke reden van de start van deze blog) is weer meer aanwezig in mijn leven... Maar of dit blijft duren, dat kan ik niet zeggen. Soms zie je iemand graag, heel graag, maar moet je die toch loslaten. Gewoon omdat het niet kan zijn! Ik wil geen minnares zijn, ik wil geen tweede keus blijven. Ik wil knopen doorgehakt zien. Ik wil op de eerste plaats komen in iemand zijn leven... Is dat egoïstisch? Dat kan, maar dat is wat IK wil. Kan die andere me dat niet geven, dan zal het snel gedaan zijn. Ik geef hem een deadline...en dan...jammer maar helaas. Vorig jaar kon ik dit niet, totaal niet, maar nu ben ik daar blijkbaar ook een hele stap verder in... Noem ik het rijpen? Waarom niet...
Weekend is gevlogen, just of het is aan mij voorbij gegaan... Just of ik werd geleefd... Veel tijd gespendeerd aan de kids, zoals moet. Veel werk verzet thuis ook, maar toch lijkt het me of ik er nooit helemaal raak... Kwil nog zoveel doen, eens onze kleerkasten uitmesten. Kasten herinrichten...zorgen voor betere overzicht... Is het alleen bij mij dat tijdgebrek frappant is?
Och ja, er zijn ergere zaken dan dat zeker?!
Der staan enkele leuke dingen op het menu komende week... Hele leuke vooruitzichten... Allemaal best spannend...
Maar nu eerst beetje slaap inhalen... Was zwaar weekend...
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
