De heer Epps en zijn raadsheer kwamen samen met Nortup, Waddil, de rechter en de sherrif van Avoyelles en ik in een vertrek in het dorp Marsville bij elkaar. Ik werd ondervraagd en de sherrif beschreef alles over het tafereel in de katoenvelden van meneer Ford. De raadsheer E. Taylor verzekerde dat dit meer dan genoeg bewijs was en dat een rechtszaak niet nodig was en volstrekt zinloos. 

Nadat er een akte was opgesteld waarin epps erkende dat hij overtuigd was van mijn recht op vrijheid en verklaarde dat hij me formeel overdroeg aan de autoriteiten van New York, haastten meneer Nortup en ik ons naar de aanlegsteiger en namen passage op de eerste stoomboor die arriveerde. Algauw vaarden we op de Red River, die ik twaalf jaar eerder vol wanhopige gedachten was opgevaren.

...

Ik kreeg te horen dat ann en mijn kinderen in Glens Falls woonden. dus op de ochtend van 21 januari vertrok ik, in het gezelschap van verschillende bekenden, naar Glens Falls. bij het binnentreden zag ik mijn oudste dochter Margaret. Ze herkende me niet, aangezien ze zeven was toen ik haar achterliet. Zij was mij echter niet vergeten. Margaret heeft haar kind naar mij vernoemd: Solomon Northup Staunton. Toen iemand haar vertelde wie ik was, liep ze in mijn armen van de vreugde.  Door de commotie die ze maakte, kwam zusje Elizabeth kijken in de gang. Haar moeder kwam aanrennen van het hotel toen ze hoorde dat ik arriveerde. De vreugde om terug in hun gezelschap te zijn is niet te verwoorden. 

Toen de vreugde voorbij was, zaten we rond de haardvuur en we spraken over de duizend dingen die waren gebeurd.

Hier is mijn verhaal afgelopen. Ik hen niets meer verder te vertellen over de slavernij. Ieder persoon die mijn verhaal leest, mag zijn eigen mening vormen over dit onderwerp.  Toch wil ik mijn vader bedanken aan wie ik mijn  vrijheid en vreugde te danken heb. Ik hoop dat ik voortaan een rechtschapen en nederig leven te leiden, en dan uit te rusten naast mijn vader op het kerkhof.

Einde.