Eens we vertrokken waren uit New Orleans, met het oog op onze aankomst in Bayou Boeuf, smeedde ik een plan in mijn hoofd. Ik moest er op de één of andere manier uitkomen. Ik besloot die geheim te houden diep in mijn hart. Om de ontsnapping te voltooien steunde ik op mijn voorzienigheid en op mijn eigen intelligentie. Uiteindelijk bereikten we Pine Woods. Ze ligt relatief hoog en is bedekt met diverse soorten bomen- witte eiken, gele eiken, maar vooral moerasdennen. Omstreeks middag kwamen we aan in Bayou Boeuf. Het was iets groter dan een hectare, ook stond er een klein schuurtje met een vrijstaand keuken dide op ongeveer een roede van het huis verwijderd lag. Daar rustten we even uit. Na lunch liepen we verder. Met z'n allen vervolgden we onze weg naar Texas en net voor de zon onderging, stootten we op een open plek van zo'n vijf tot zes hectare groot. Daar stond een huis, groter dan die van daarjuist. Het huis van mijn nieuwe meester Wiliam Ford. Sally werd gevraagd om ons naar onze slaapvertrek te begeleiden. Harry en ik waren zo moe van onze voettocht dat, nadat de kok John ons aankeek en al lachend wegliep zonder boe of bah, we zodra het donker werd ons ik dekens wikkelden en op de vloer van de hut sliepen.