Ik sloot me op vandaag. Ik kwam niet buiten. Ik wou niet. Geluiden dringen door het venster. Onverstaanbare gesprekken, motorgeluiden, een luidruchtige studentendoop. De wereld draait verder. Ik niet. Vandaag was een verloren dag. Er zijn veel verloren dagen de laatste tijd. Alles staat op pauze. Geen geluid, nergens. In mijn hoofd schreeuwt alles door elkaar. Maar hier schreeuwt enkel de stilte. Geen enkel woord ontsnapte aan mijn lippen. Alleen is een standaard geworden en samenzijn lijkt een verre herinnering. Ik beweeg me door een waas van mensenlevens en ik ontwijk ze allemaal. Laat mij vooral met rust. Op deze manier gaat het ook.
