Lang geleden dat ik hier nog eens op heb geschreven maar nu is de tijd daar weer rijp voor. Ik probeer hier alleen de essentie neer schrijven. Als ik het teveel zou doen wordt het oppervlakkig en daar heb ik het niet voor.
Hier gaat alles eigenlijk zijn normale gangetje. Het was al na 2 maanden dat ik mij makkelijk kon aanpassen aan het ritme hier. Alleen vorige maand (april )was net iets anders. Deze maand komen bedrijven hun nieuwe werknemers droppen in het klooster. Die komen dan voor 1 of 2 dagen het proeven van het kloosterleven. Voor ons betekent dat een uur later opstaan, werken in de namiddag en minder mediteren. Ook in deze maand heb ik ,direct na de o sesshin, een dokusesshin gehad (doku = alleen). Acht dagen zat ik alleen in de pagoda (zie foto lager)ergens hoog op de berg. De enige mensen die ik zag waren de Roshi en zijn tolk elke ochtend (en soms ook s avonds)voor een kort gesprek. Het was een heftige ervaring. Het is alleen jij die bepaald hoe intens je die sesshin maakt ( hoeveel uur je mediteert, hoe lang de periodes van een zitting zijn). Om het mij makkelijk te maken heb ik een beetje het schema van de o sesshin proberen te volgen( alleen in de namiddag zat ik meer omdat er nu geen teisho was van de Roshi). Omdat de dagen stillaan warmer begonnen te worden en de lente zo mooi tot zijn bloei, werd het voor heel moeilijk om te focussen (en daar draait het allemaal om). zes dagen heb ik een gevecht opgezet met mijzelf om mij iedere keer terug op dat kussen te krijgen. De 7de dag zat ik zo vast dat er voor mij nog een uitweg was; gewoon beginnen wenen en alles los laten. Hierna constateerde ik dat er eigenlijk maar een was wat ik echt wou doen. Ik ben gewoon terug op mijn kussen gaan zitten en beginnen ademen. Ik ben beginnen zitten zonder enige verwachting of verplichting. Het was toen de eerste keer dat ik zag hoe die stem die mij altijd opjaagt in mijn hoofd niet "mijn"stem was omdat ik er afstand kon van nemen en het kon observeren. Niet alleen mijn innerlijke stem maar ook mijn emoties en andere sensaties, die mij wegdrijven van mijn focus, begon ik te zien als fenomenen die gewoon komen en gaan. Al dit kon ik ervaren door gewoon te ademen en te kijken, zonder er iets aan toe te voegen. Buitengewoon maar eigenlijk heel gewoon en natuurlijk.
Na die koude winter hebben eindelijk de warme zon terug iedere dag. Maar zoals ik al zei die warmte doet mij alleen maar wegdromen dus ik heb alweer een nieuwe uitdaging. Binnenkort begint het regenseizoen maar eens die over is komt de vochtige hitte van de zomer. vorig jaar was het hier 40 graden (en s nachts 30 ).Je mag dan douchen zoveel je wilt, je zweet de hele dag! Dit wordt heel lastig om te mediteren. Maar lastig gaat ook ...
De ramp in het Noorden van Japan is hier nauwelijks voelbaar. Ik zit dan ook op 600 kilometer van de ramp. enige was dat er geen brood of fleswater meer te koop was in de winkel. De mensen hadden niets meer te eten daar en het kraanwater was niet meer drinkbaar. De roshi is voor drie dagen naar daar geweest om zijn diensten aan te bieden. Hij kwam terug met chockerende verhalen. De mensen hadden via radio en tv een waarschuwing gekregen voor de tsunami. Degene die onmiddelijk reageerden hebben hunzelf hoger in veiligheid kunnen brengen. Anderen die bleven, voor gelijk welke reden, zijn door de golf in de oceaan getrokken. Nu is een andere kloostermonik daar om 200 lijken helpen te begraven. Hij gaat voornamelijk het kerkhof op orde zetten. Het is wel heel mooi om te zien hoe de Jappanners elkaar steunen in deze tijden. Er leeft hier een groot samenhorigheidsgevoel.
Dit was alles wat ik te zeggen heb. bedankt voor jouw aandacht.
Reacties op bericht (2)
20-05-2011
STERK!
Hey Toontje, heb net eens je verslagen gelezen, knap zeg, wat een ervaring! Aal wel raar zijn om opnieuw in de drukte te komen eens je daar vetrekt; Succes nog in alles en hou je goed daar! X, Lieselot
20-05-2011 om 15:23
geschreven door lies
10-05-2011
HALLOWKES!
Het is leuk om te lezen dat je je daar nog altijd goed voelt broerie! Als ik het goed begrepen heb, heeft die afzondering je goed gedaan en zit je nu op het punt waarvoor je aanvankelijk naar daar wilde gaan. Super!
Doe dat daar nog goed! Kverlang om nog een keer je stem te horen! En hopelijk blijf je niet té lang meer weg, tis maar saai zonder broer....
