Korte dagen, donkere dagen, koude dagen... Alles moet maar ondergaan worden in een tijd dat een beetje warmte wonderen zou kunnen doen. Ach, het idee van diegene die aan de basis lag van deze so-called 'warme' tijd terwijl het buiten vriest had enkel goede bedoelingen, daar ben ik zeker van. Het gedacht is vaak wat telt toch? Jammer genoeg niet bij deze jongeman. De eenzaamheid wordt sterker belicht dan ooit, de warmte is eigenlijk iets kil dat hier rondhuist. Nee, een tijd voor mij is deze alvast niet. Zelfs met verwoede pogingen, ja er staat een kerstboom met lichtjes en ik heb wel al eens een kerstsfeer getinte film meegepikt op tv, lukt het niet op een enigzins leuke manier deze tijd te beleven. Want steeds blijft er die eenzaamheid. Niemand om iets mee te delen. Ok ok, ik hoor je al denken, er is toch zijn zoon? Das waar, mijn enigste bestaansreden, mijn trots, mijn alles. Maar weet je hoe hard het is te horen dat hij een sneeuwman maakt met de nieuwe vriend van zijn mama? Das toch papa's taak? Niet? Besef je hoe moeilijk het is je tranen, je emoties, de pijn dan te bedwingen? Bijna onmogelijk. Maar je kan het hem niet kwalijk nemen natuurlijk, hij gaat voor zijn onschuldige plezier. Die fantastische jongen hoeft zich niks aan te trekken van al die emoties. hij moet kunnen genieten, plezier maken, spelen en liefst zoveel mogelijk. Beeld je in dat hij zoals zijn vader zou worden. Nee dat wens ik hem niet toe. Eigenlijk ben ik wel jaloers op hem. Geen zorgen, gewoon onbezonnen kunnen genieten. Weten dat er altijd mensen klaar staan voor hem, die hem door dik en dun zullen steunen en hem onvoorwaardelijk graag zullen zien. Maar deze man hier heeft die tijd al even achter zich. Ondertussen zijn er zoveel dingen bijgekomen. Zoveel ervaringen, verantwoordelijkheden, pijn en verdriet maar ook geluk. Vraag je je dan niet af of een mens wel gemaakt is om zoveel te moeten opnemen. Het lijkt zo'n berg als je er bij stil staat. Ja ik weet het, dat is het probleem. Als je bij alles gaat stilstaan dan lijkt het zeker onoverkomelijk. Das de schuld van de tijd, niet van mij. De tijd gaat vooruit als ze dat beter niet zou doen, en lijkt helemaal niet vooruit te gaan wanneer ze dat beter wel zou doen. Want het optimisme is er wel nog ergens hoor. De hoop dat het mettertijd beter zal gaan. Dat er iemand zal zijn die me vastneemt en zegt dat ze van me houdt, of gewoon niks zegt en me even niet meer loslaat. Dus zouden we nu die aardbol niet wat sneller kunnen laten draaien zodat ik dat gevoel wat sneller mag ervaren? Het is alvast mijn wens, als ik er al één mocht maken. Geen geld, geen rijkdom of enig ander materialisme, maar het simpelste. Het simpelste dat meteen ook het meest betekent. Draai dus eens aan die bol alsjeblief. Of zouden we dan toch draaierig worden?
