Een vroegere collega mocht vorige week haar zilveren bruiloft vieren en mijn mama en ik gingen haar gisteren een bezoekje en cadeautje brengen. Mijn drie kapoentjes gingen natuurlijk mee, want zij weten dat er bij Patricia vele diertjes zijn. Na een tasje koffie, een stukje taart en een babbel gaan we naar buiten om naar de poes, de schildpadden en de schaapjes te kijken. Finn en Tijl mogen brood aan de schaapjes geven en dat vinden ze wel super! Tijl ziet dan ook nog enkele landbouwwerktuigen en natuurlijk vindt hij de tractor het geweldigst! Een leuke en gezellige avond en eigenlijk ietsje te laat in bed (20u45), maar voor een keertje kan dat eens geen kwaad he.

Dus nog even van dit fenomeen profiteren => schommelen, fietsen, trampoline springen, voetballen, ... Kortom genieten van onze tuin met zijn toebehoren!

Sfeerbeeldjes!

Finn en Tijl dansen graag, net zoals hun meeste leeftijdsgenootjes, en af toen moet mama dat natuurlijk eens filmen zodat ze later er eens heel "verlegen" met vrienden nog eens naar kunnen kijken.
Finn haar favoriete liedje is "kiss my shit", dit is haar eigen uitgevonden titel want het gaat om het liedje Hollabackgirl van Gwen Stefani, verder vindt ze "tère brulée", ook uitgevonden titel want het gaat om het liedje "Lac du connemara", maar het begint met de woorden tère brulée, vandaar dat ze het liedje zo noemt. Tijl zijn lievelings dansliedje is "chichiwa", juf Petra, Finn haar juffrouw, heeft een tijdje geleden hier eens een leuk clipje van doorgestuurd en nu moet dat dagelijks eens even opstaan natuurlijk! Filmpjes vind je in de rechterkolom.

Straks gaan we naar een dansschool kijken want Finn wil naar de dansles. Om 17u start er een opendeurdag en mogelijkheid tot inschrijving! Ben eens benieuwd wat het zal geven!

Dat kon ik vorige week al voorspellen; het regent net de dag dat Jimmy morgenpost heeft en ik er dus met de drie kapoenen door zal moeten! Op zich geen ramp, maar alles gaat dan veel langzamer, hoewel ik net dan wil dat alles ietsje sneller verloopt. Daar kwam deze morgen nog bij dat het onderstel van de koets én mijn draagdoeken nog in de auto lagen en ik dus even moest improviseren hoe ik Sien mee naar school kon nemen. Gelukkig staat Finn haar koets nog hier (te koop) en heb ik deze maar gebruikt om Sientje in te leggen... De regen viel nog wel mee, een beetje fieselregen, de kindjes waren flink, stapten mooi door en we kwamen relatief droog op school aan! Oef! Daar volgende onmiddellijk protest van Sien: "ik wil uit die koets, ik zie hier niets", dus onder het afdak mocht ze even op mama's arm. Ineens een 25tal kinderen rondom mij om naar "de baby" te komen kijken. Dan valt het op hoe fier Finn en Tijl zijn, want zij vertellen dat dat hun zusje is en dat zij daar "altijd" mee mogen spelen... Lief! Mijn kapoenen gaan graag hoor, geen traantjes, enkel lachende wuifende kapoentjes die ik achterlaat. Finn staat fier op "het konijntje", haar prentje dit jaar bij juf Petra (deze morgen onderweg naar school zei Finn nog: "mama, ik mag Pauline opeten", ik vraag hierop: "ah ja?", Finn: "ja, want ik ben het konijntje en Pauline is de wortel"...), Tijltje is de regenwolk (toepasselijk voor hem met momenten) en ook hij was deze morgen fier en zei me dat hij vandaag wel eens kindje van de dag kon zijn omdat het regende en hij de wolk is. Er wordt nagedacht over het hele schoolgebeuren dus! Deze keer geen lange babbels (maandag en afgelopen vrijdag 45 minuten nababbelen!), maar onmiddellijk naar huis en gelukkig ben ik net binnen als de regen met bakken uit de lucht begint te vallen. Oef! Heb met Finn afgesproken dat ze vandaag wel nog naar de eetzaal moet omdat het te slecht weer is om deze middag nog eens met Sientje door te komen. Gelukkig heb ik een begripvolle dochter die het helemaal niet erg vond.

Dit is zo één van de datums waarbij je binnen 50 jaar nog precies weet wat je aan het doen was bij het vernemen van het nieuws of het zien van de beelden. Ik werkte toen in een broodjesbar in Hasselt en was net wat aan het opruimen (geen klanten aanwezig), ik hoor dat er een extra nieuwsuitzending is en kijk naar tv en op dat moment vliegt het tweede vliegtuig de wtc-toren in. Op dat moment sta je aan de grond genageld en nog steeds als de bekende beelden verschijnen, krijg ik koude rillingen. Heel de wereld werd 7 jaar geleden op zijn kop gezet, alles zou veranderen, maar in werkelijkheid is er niets veranderd, alles is nog erger geworden. Sinds de dag heeft het woord "terrorisme" pas een echte betekenis gekregen en sindsdien hoor je regelmatig verslagen in het nieuws over "terroristische aanslagen", gelukkig niet allemaal met de gevolgen van die van 11/9, maar het valt toch op dat het alsmaar erger wordt. Dan vraag ik mij af: hoe kan een mens zomaar van de aardbodem verdwijnen voor 7 jaar terwijl men beschikt over zoveel materiaal om mensen op te sporen? Ik heb gisteren nog een reportage op Canvas opgenomen over deze dag, maar wanneer ik de tijd vind om het te bekijken, dat is een andere vraag.

Niet alleen deze vele mensen lieten die dag het leven, ook in de nabije omgeving gebeurde er die dag iets waar wij stil bij moesten staan. Een collega van Jimmy kreeg op 11 september 2001 een zwaar ongeval met dodelijke afloop.

Verder doet deze datum mij ook aan de verjaardag van een vroegere collega denken, de jaren voor 2001 zou ik haar verjaardag wel eens vergeten, maar nu denk ik er elk jaar toch weer aan...

Als mijn kleinkinderen dus binnen 50 jaar aan mij vragen als ze hun geschiedenis aan het studeren zijn: "oma, weet jij dat nog toen dat gebeurde, zal ik ze dus duidelijk kunnen vertellen wat ik aan het doen was"...