Sinds twee jaar woon ik in een groot boerderijhuis met een grote tuin die helemaal omgeven is met groen zodat ik de illusie heb dat ik hier in the middle of nowhere woon. Daar leven, naast én in vrede mijn hond Beau en mijn twee poezen Beesje en Leffe die vaak op hun gemakje door de tuin struinen, mijn kippetjes en muskuseenden. Ze delen de tuin in harmonie met de wilde vogeltjes die, in ruil voor hun gezang, de restjes krijgen van het voer dat ze laten liggen. Het is een gekwetter en gefluit van jewelste met zo nu en dan een pcch pcch van de eenden die elkaar voortdurend het hof maken. Het is zo mooi om te zien en ik geniet mateloos van dat heerlijke schouwspel. Jules, de patriarch van de eendenkolonie, is een flink uit de kluiten gewassen viriele woerd die vaak meer op de vrouwtjes zit dan op de grond maar wat wil je met zoveel vrouwelijk schoon in de buurt. De andere eenden hebben geen naam, alleen 'Monneke' had een naam. Hij (of zij want ik heb nooit gekeken welk geslacht het was) is hier in de tuin uit het ei gekropen en er scheelde wat met zijn linker pootje. Maar Monneke was een vechtertje en huppelde vrolijk door de tuin op zijn ene pootje die het wél goed deed. Het plan was om Monneke voor altijd hier te houden tot hij oud en versleten was en ik hem op een dag levenloos zou vinden in het hooi. Maar het heeft niet mogen zijn... Monneke lag op een ochtend dood in het zwembadje omdat hij wellicht op één pootje niet over de rand kon springen. Ziek was ik ervan en ik moest voortdurend mijn gedachten focussen op iets anders omdat ik steeds de doodstrijd die hij moet gevoerd hebben, voor ogen zag. Arm Monneke... arm mooi Monneke.

Maar goed, de andere eenden hebben dus geen naam, de kippen wél. Jean-Jocque Kiekens is de enige man in de kippentoom en loopt heel de dag, met de goudkleurige borst vooruit en opgeheven kop, statig tussen zijn dames. Zijn naam heeft hij te danken aan mijn oudste dochter Lena die, toen ze nog een klein hummeltje was, de naam van onze toenmalige minister van weetikveel 'Jean-Luc Dehaene' steeds weer vergat en er dan maar haar eigen inspiratie op los liet. JJ is polyamoreus en heeft relaties met Françoise, Martha, Louise, Jeanine, Rosa en Mia. Ik denk met onderling overleg want van jaloezie bij de dames onderling is er blijkbaar helemaal geen sprake. Louise, een prachtige zilvergrijze Brahma hen is de dochter van Françoise. Oorspronkelijk had ze ook nog een zusje, Thelma, maar die heeft het loodje gelegd nadat een bloedluisleger het kippenhok bestormde. Arme Thelma... ze was zo mooi en zo helemaal Brahma.

Mijn tuin is ongeveer 150m² groot en er heerst rust en harmonie. De eenden, nu nog een stuk of tien, hebben dus geen naam. Ze heten allemaal Ducky, of Kwaakje behalve Jules dus. De reden waarom ik hen geen naam gaf heeft verschillende redenen. Ten eerste, ze lijken allemaal zoveel op elkaar en ten tweede, ze luisteren er toch niet naar. En dan is er tenslotte ook nog een 'Ten derde' en dat is misschien wel de meest belangrijke reden: ik hou ze voor het vlees en laat ik het dààr nu net moeilijk mee hebben. Enkele weken geleden had ik nog 19 van die mooie gevederde vriendjes lopen. Twee ervan kregen een nieuwe thuis bij vrienden en worden daar goed verzorgd. De andere werden vakkundig geslacht door mijn schoonzoon die mij maar een sentimentele schoonmoeder vindt. Verder gaat het prima tussen ons hoor, maar als het om slachten gaat.... Ook mijn jongste dochter Loura helpt bij het slachten en ook al heeft ze mijn sentimentele aard, ze is een pak stoerder dan haar moeder en daar bewonder ik haar voor. (Niet alleen daar om, het is gewoon een topwijfje op alle vlakken).

Tijdens het slachten sta ik veilig verstopt achter het muurtje, wrijf ik razendsnel met mijn vingers over mijn oren en zing ik een liedje zodat ik niet hoef te horen hoe mijn arme beestjes met één haal naar de eeuwige scharrelweiden geholpen worden. Hoe hypocriet ben ik! Ik hou van al mijn beestjes, ik verzorg hen goed, ik ben een vleeseter en toch doet het me pijn als mijn beesten geslacht worden. Ik herinner me de tijd dat ik nog bij de vader van mijn dochters woonde en we er ook een kleine boerderij op nahielden. Elk jaar twee varkens, kippen, kalkoenen, parelhoenders, konijnen en schapen... allemaal voor de slacht. Toen ons eerste schaap geslacht werd, ons 'Janneke', was ik drie maanden misselijk en kon ik het niet over mijn hart krijgen om de diepvries open te trekken en er een lamsbout uit te vissen. Dan maar één bij de slager halen... WTF! Na een tijd wordt een mens het gewoon en sus je jezelf met de gedachte dat ze toch een mooi leven hadden. Ze kregen lekker voer, het hok werd regelmatig schoongemaakt, ze konden buiten lopen in de wei... er zijn veel dieren die niet eens vers gras kennen.

En nu, na al die jaren zonder beestjes voor de slacht, heb ik het er opnieuw ontzettend moeilijk mee. Ik hoor nu alle vegetariërs in koor roepen 'Eet dan geen vlees, trut!' want hoe nobel ik hun levenswijze ook vind, meestal hebben deze groep mensen meer respect voor dieren dan voor hun medemens en staan ze heel snel klaar met een verwijtend vingertje. Maar ik eet wél vlees, niet meer zo frequent als vroeger maar ik weet dat ik vlees zal blijven eten. Liefst niet uit een supermarkt al koop ik het daar ook wel. Hoe hypocriet ik er dan ook in ben, dan eet ik liever vlees van dieren die een gelukkig leven hadden, goed verzorgd werden, lekker los in de tuin konden scharrelen en geslacht werden op een zo pijnloos mogelijke manier.