Kenmerken

 De A320 heeft standaard twee cabine-opties. De two-class-indeling bestaat uit een business class en economy class met 150 stoelen. De single class-indeling, die voornamelijk door chartermaatschappijen wordt gebruikt, telt tussen de 164 en 180 stoelen, afhankelijk van de beenruimte. De Airbus A320 heeft één gangpad. Aan beide kanten van het gangpad zijn de stoelen opgesteld in rijen van 3. In de business class is dit standaard twee stoelen per rij. De A320 heeft in totaal acht nooduitgangen. De A320 kent een moderne glazen cockpit; veel van de traditionele mechanische instrumenten zijn vervangen door een grafische weergave van de informatie van die instrumenten op een beperkt aantal computerschermen. Het gebruik van computerschermen biedt onder andere het voordeel om de informatie die op de schermen gepresenteerd wordt aan te passen aan de vluchtfase en/of de specifieke toestand van het toestel. Zo worden bepaalde checklisten op één van de schermen getoond en kan de vlieger de doorlopen stappen hierop afvinken. De Airbus A320 was het eerste, op grote schaal geproduceerde, verkeersvliegtuig waarin fly-by-wire technologie werd toegepast. Een opvallende nieuwigheid was de uitrusting van de stuurknuppel als "sidestick" (een soort joystick). Alle vernieuwingen hadden bij de introductie van het toestel ook een keerzijde. Vliegtuigen die uitgerust zijn met de fly-by-wire-techniek hebben niet langer een mechanische verbinding tussen piloot en stuurvlak. In dit geval is een computer vereist om de beweging van de piloot te vertalen naar beweging van stuurvlakken. Deze computer zal hierbij rekening houden met de specifieke vluchtfase en kan daarbij zelfs bepaalde inputs van de vlieger negeren wanneer deze de veiligheid van de vlucht in gevaar brengen. Zo zal het computersysteem de vlieger beletten om een bocht in te zetten met een te grote rolhoek. Hiermee wordt het voor de vliegers nog belangrijker om de toestand van het controle-systeem te kennen en te begrijpen. De A320 trok in de eerste jaren na haar introductie negatieve aandacht met een aantal ongevallen waarin de bemanning niet doorhad in welke configuratie het toestel zich bevond. Het vormde het begin van een periode waarin veel aandacht uit zou gaan naar ongevallen waarbij een perfect functionerend vliegtuig onder controle van een volledig capabele bemanning toch tegen het terrein aanvliegt. zie Controlled Flight Into Terrain (CFIT).

 Soms worden de gebeurtenissen toegeschreven aan ufo's.[1] Dit idee werd door Steven Spielberg gebruikt voor zijn sciencefictionfilm Close Encounters of the Third Kind. Speculaties, vooral wijd verspreid door de Amerikaanse bestsellerauteur Charles Berlitz in de jaren 70 van de twintigste eeuw, hebben het over marsmannetjes, ufo's, 'verbindingen' met andere dimensies en tijdperken, verzonken restanten van gebouwen, dijken en straten van Atlantis, oude Atlantische machines in de diepte die af en toe 'aanslaan' als er schepen of vliegtuigen in de buurt komen, verhoogde oceanische activiteit, zeemonsters, orkanen, enz. Verklaringen van ooggetuigen spreken ook vaak over storingen in apparatuur, meestal van magnetische aard. Volgens veel boeken over het Bermudagebied zou Columbus ook problemen hebben ondervonden in de driehoek. In zijn logboek meldt Columbus dat zijn 'naalden' (hij bedoelt hier zijn kompas) op 13 en 14 september 1492 iets naar het noordwesten afweken.[2] Waarschijnlijk was dit echter het gevolg van magnetische declinatie. Een goed gedocumenteerd ooggetuigenverslag van een lid van het communicatiecentrum aan boord van de USS Kennedy spreekt over een ufo die een tijd boven het schip bleef hangen. De gebeurtenissen zouden in 1971 hebben plaatsgevonden, waarbij om 20:30 een grote schotel met een diameter van ongeveer 100 meter ("200 to 300 feet") door de zes leden van het communicatiecentrum werd gezien.[3][bron?]