Aanwezig: Gianni, Wannes, Tom, Birger, Laurens, Tim
De clash met Wanhoop was aldaar. We moesten en zouden er alles aan doen om ze te pakken, Guido zat alvast nerveus op de tribune. Het werd alvast een heel spannende wedstrijd met een Skipterip die alles uit de kast haalde. Wanhoop drukte vanaf het begin, maar Skipterip bleek heel solide stand te houden. Als er al uitgespeelde kansen kwamen, was het aan de goal van Wanhoop. Tot wanhoop van Wanhoop was Skipterip ook efficiënt: Wannes prikte de 1 - 0 tegen de netten, en vlak voor rust Tim de 2 - 0. De rust was nodig, want Skipterip verdeed al heel wat 'naft'.
Een 2 - 0 aan de rust, een gedroomde tussenstand, maar het beloofde nog zwaar te worden, heel zwaar. En dat bleek. Wanhoop kwam meteen opzetten, en na 10 minuten 2de helft stond het al 2 - 3. Skipterip knokte terug en Tom potte mooi de 3 - 3. Naar het einde toe bleek Wanhoop meer reserves te hebben en scoorde op een korte tijdsperiode 3 keer. De laatste eer was echter voor Birger, die met een splijtende actie de Wanhoopgoalie versloeg. 4 - 6.
Al bij al een mooie laatste thuiswedstrijd van het seizoen. Dit belooft voor volgend seizoen.
Doelpunten: Wannes (1), Tim (1), Tom (1), Birger (1)
Aanwezig: Gianni, Carl, Wannes, Björn, Birger, Tim
Na de minuut stilte kon de wedstrijd worden aangevat. Skipterip speelde voor de gelegenheid in donkerblauw, met dank aan Sportura. En ongelooflijk maar waar, maar Diablo was niet de ploeg van de heenronde. Integendeel, ze waren beter, sneller en vooral: efficiënter. Skipterip holde nogal achter de feiten aan en kwam fysiek te kort. Aan de rust kon de schade beperkt worden tot 1 - 5, na de rust misten we duidelijk onze thuiskapitein achterin: ze vlogen langs alle kanten naar binnen. Veel meer woorden ga ik er niet aan vuil maken, alleen dat het nog 4 - 14 werd.
Met slechts 5 moedige krijgers hielden we de eerste 10 minuten goed stand. We hadden zelfs de eerste 3 kansen. Naar aloude traditie wrongen we die echter vakkundig de nek om (een traditie die we volgend seizoen misschien best toch eens afschaffen). Maar ja, hoe gaat dat: je kunt niet vervangen, uw tong begint vervaarlijk uit uw mond te bengelen bij de minste actie, en voor je het weet krijg je 5 goals om de oren. Tegen de rust stond het 8-0. Aangezien 1 minuut rust natuurlijk veel te weinig is, waren we ook in de tweede helft fysiek niet meer in staat deftig weerwerk te bieden. Periodiek kregen we aldus een goal tegen. Gelukkig konden we nu wel zelf ook eens scoren. Een ander hoogtepunt was de geweldige wijze waarop Gianni een pinalty uit zijn goal ranselde (oogjes dicht, handjes voor het gezicht en de ballen, en blijven staan)! Op het einde werd de sfeer nog bitsig (er zaten nogal onverzettelijke types tussen onze tegenstanders), gelukkig zonder dat er kaarten vielen. Het eindsignaal luidde, en het scorebord loog er niet om: 16-1. Omdat we onszelf echter niets konden verwijten (we stonden er tenminste, nondedzju!), kropen we allen toch met een voldaan gevoel in de douche. Volgend jaar beter!
Groeten uit het zonnige Alpe d'Huez. De meegereisde Skipterippers hebben zich na het vernemen van de laatste uitslag uit depressiviteit lam gezopen en kwijnden daarna weg in de diepe sneeuw. Tijd voor revanche zeg ik zo. Diablo wordt het kind van de rekening.
