Er was eens een kleine dorpsgemeenschap in een ver land. Van vader op zoon leefde ze van landbouw, omdat het dorp in een erg vruchtbare streek lag en ook wat afgelegen was. De mensen waren niet arm en niet rijk. Ze konden leven van hun teelten. Geregeld ging er wel eens een groepje dorpelingen naar de stad om wat van hun landbouwproducten te verkopen. Met de opbrengst hiervan konden ze dan enkele dingen kopen die er in het dorp niet waren, maar die ze wel nodig hadden. Telkens er een groepje dorpelingen in de stad kwam, waren de stedelingen blij. Niet alleen waren de mensen van het dorp bijzonder mooi en kleurrijk gekleed -dat was een oude traditie- maar ze zongen ook steeds prachtige liederen, vertelden boeiende verhalen en dansten erg sierlijk. Dat was hun cultuur. De dorpelingen zelf genoten hier ook van en vonden hun cultuur dan ook erg waardevol. Immers, ook het maken van de mooie kleding was een aangename bezigheid en het zingen van liederen, het vertellen van verhalen en het dansen brachten gezelligheid en verpozing na lange dagen op het veld. Het was goed.

Nu gebeurde het dat het kleine dorp helemaal verwoest werd door een aardbeving. Vele dorpsbewoners kwamen om en het dorp zelf werd volledig van de kaart geveegd. Omdat ze alles verloren hadden, trokken de overblijvende dorpsbewoners noodgedwongen naar een andere streek om er hun leven terug op te bouwen. In deze streek spraken de mensen een heel andere taal en ze verstonden de verhalen en de liederen van de dorpelingen niet. Ze keken eerst ook vreemd op als ze hen in hun kleurige kleding zagen en hun dansen gadesloegen. Maar de dorpelingen, die de ervaring hadden dat ze zelf, als gemeenschap, gelukkig werden als ze hun cultuur beleefden en doorgaven, bleven doen zoals tevoren. Ze werkten op het land en gingen af en toe zingend, dansend en verhalen vertellend naar de stad, kleurig uitgedost. Na een tijdje bleek dit zo aanstekelijk dat er mensen in de stad de melodieën van hun liederen begonnen mee te neuriën. Ze trachtten ook mee te dansen. Nog wat later kwamen er stedelingen vragen hoe de dorpelingen hun kleding maakten en er waren er ook die geïnteresseerd waren om hun taal te leren, opdat ze de verhalen die de dorpsmensen vertelden, zouden kunnen verstaan...

Christenen en andere gelovigen, wees niet bang om 'je mooie kleding' te blijven aantrekken, 'je prachtige liederen en je boeiende verhalen' te blijven zingen en vertellen en te blijven 'dansen'. Je riten, je liturgieën én je wijze van zijn, je cultuur van het hart én je inzet vormen een geheel dat mensen aanspreekt, ook die velen die "niet meer weten wat het is"...