Vandaag is alles goed verlopen. In de voormiddag had Siebe af en toe wel een iets te lage hartslag, maar hij hebt geen stuipjes meer gehad. ’s Namiddags zijn moeke en opa op bezoek geweest. Ik ben dan nog een beetje ziek geworden. Ik kreeg koorts en daarom is Karl alleen naar Siebe gaan kijken. Intussen had men ook al zijn bloedgroep bepaald: B+.

Toen we ’s avonds opnieuw gingen kijken, lag Siebe al vast te slapen. Hij had intussen een ruggemergpunctie gehad om te zien of er iets aan zijn hersentjes scheelt. De vloeistof die men verkreeg was heel helder, wat wil zeggen dat er waarschijnlijk niks abnormaals te vinden is, dus dat is heel goed.

Vandaag was niet Siebe zijn beste dag. Om 7u00 ’s morgens werd ik wakker gemaakt door de kinderarts, dr. Henckens, en een verpleegster. Die ochtend rond 5u00 heeft Siebe stuipjes gekregen in de couveuse en werd de dokter opgeroepen. Nu bleek dat ik de dag voordien toch niet onnodig ongerust ben geweest toen zijn armpje begon te schudden… Daarbij had hij ook nog een lichte infectie in zijn bloed. Hiervoor kreeg hij op dat moment al antibiotica via een infuus in zijn hoofdje en valium tegen de stuiptrekkingen. Ik heb Karl onmiddellijk gebeld dat hij naar het ziekenhuis moest komen. Om 8u00 kwam hij aan in het ziekenhuis en kregen we van de dokter de volledige uitleg over wat er gebeurd was en wat er nu verder moest gebeuren.

Om 9u30 zijn we samen naar de radiologie-afdeling gegaan, waar Siebe een echo van zijn hersentjes zou krijgen om de oorzaak van de stuipjes te achterhalen. Dit had hij absoluut niet graag, hij heeft daar goed van zich laten horen. Gelukkig vond men op de echo niks wat fout was, dus dat was al een geruststelling. Misschien was het dan gewoon een gevolg van de zware bevalling… Om hem verder goed te kunnen opvolgen, mocht Siebe niet mee naar de kamer, maar moest hij nog een tijdje in de couveuse blijven.

Helaas bleef het niet bij deze ene keer. Om 11u30 kreeg hij opnieuw een aanval in het bijzijn van de dokter, die toen besliste om hem te laten overbrengen naar de neonatologie-afdeling in het ziekenhuis van Genk voor verdere onderzoeken. In Heusden kon men immers niks meer voor hem doen.

Om 12u30 kwam een speciale couveuse-ambulance Siebe in Heusden ophalen. Hij is nog even in die speciale couveuse op de kamer geweest, en toen is de dokter uit Genk met hem weggegaan. Omdat zij niet wisten hoe ernstig de situatie was, is Siebe met spoed overgebracht naar Genk. Daarvoor is de ambulance met zwaailichten en sirene vertrokken en zijn ze zelfs door het rode licht moeten rijden!

Om 15u30 is een ambulance van het Rode Kruis mij in Heusden komen halen voor de overplaatsing naar het ziekenhuis in Genk. Karl is toen met de auto achterna gereden. Rond 16u15 kwamen wij aan in het ZOL in Genk.

Na een kwartiertje konden we eindelijk naar de neonatologie-afdeling. Na Siebe zijn aankomst in Genk had hij al een EEG van je hersenen gehad. Tijdens dit onderzoek kreeg hij opnieuw een aanval van stuipen. Van het hersengedeelte van waar de stuipjes kwamen, heeft men toen een hersenscan gemaakt, maar hier zag men niks, alles was in orde. Helaas moest hij toch in de couveuse blijven, met een infuus in zijn hoofdje voor de medicatie tegen de stuipen. Siebe kon ook moeilijk zijn lichaamstemperatuur houden, dus die warme couveuse deed hem waarschijnlijk wel goed. Tot nu toe lukte het eten ook niet al te best, maar ’s avonds heeft hij toch 35ml gedronken, terwijl hij maar 20ml moest drinken.

Het was een heel vermoeiende dag voor ons allemaal, maar vanaf nu kan het alleen nog maar beteren.

Jammer genoeg duurde dit niet zo lang, na een half uurtje moest hij alweer terug naar je couveuse. Om 2u30 deed hij het zo goed dat hij van de zuurstof werd gehaald en om 4u00 is de kinderarts langs geweest om te zeggen dat Siebe het heel goed deed en dat hij tegen de middag naar de kamer zou mogen. Om 5u30 en 8u30 is hij ook nog even bij mij mogen komen.

Om 11u00 stond bomma al op de kamer om Siebe te kunnen zien, maar zij heeft net als ons nog een half uurtje moeten wachten vooraleer hij naar de kamer mocht. Helaas was bompa er niet bij, hij zat ziek thuis en wilde Siebe niet ziek maken. Om 13u30 kwamen moeke en opa op bezoek, zij waren ook heel blij om hem eindelijk eens te mogen zien.

Toen Siebe om 18u00 bij mij aan het drinken was, merkte ik dat zijn oogjes heen en weer draaiden en dat hij fel met zijn armpje begon te schudden. Ik had dit gemeld aan de verpleegster, maar volgens haar was dit normaal en moesten we ons geen zorgen maken. Dit bleek toch een slecht voorteken geweest te zijn. Bij de twee volgende voedingen wilde hij niet meer eten en was hij ontroostbaar.

Om 22u00 kwam de verpleegster Siebe alweer halen. Hij zou ’s nachts niet bij mij op de kamer blijven, maar nog een nachtje in de couveuse liggen.

Woensdag 12 november 2008, een dag die begon zoals alle andere dagen sinds het begin van mijn zwangerschapsverlof.

Het is nu al enkele weken dat we ons afvragen of het 'vandaag dé dag zou zijn' dat ons zoontje geboren zal worden. Elke dag worden we meer en meer ongeduldig, het is tenslotte ook al 4 dagen geleden dat we uitgeteld waren. Maar de voorbije dagen eindigden zoals ze begonnen waren, zonder enig teken van een beginnende geboorte…

Rond 9u30 kreeg ik een eerste kramp. Ik schonk er niet te veel aandacht aan, de voorbije dagen had ik dit wel vaker gevoeld. Toen die ‘krampen’ de uren nadien bleven opkomen, wist ik dat het nu misschien wel eens zover zou kunnen zijn. 's Namiddags besloot ik nog een warm bad te nemen: ofwel zouden de weeën nu stoppen, ofwel kwamen ze echt goed door. Van het moment dat ik het water raakte, voelde ik de weeën om de 2 à 3 minuten. Dat ze plots zo snel kwamen, zou een voorbode blijken van wat die dag nog verder zou gebeuren...

Na het bad wachtte ik tot Karl thuis is van het werk. Toen hij mij zag, belde hij onmiddellijk naar Sofie, de vroedvrouw die ons zou begeleiden tot aan het grote moment: de bevalling.

Toen zij rond 18u aankwam, bleek ik nog maar 2 centimeter opening te hebben. Aangezien iedereen ons uitdrukkelijk had verteld dat je per uur 1 centimeter vordert, wisten we zeker dat het nachtwerk zou worden. De weeën bleven elkaar echter heel snel opvolgen, en toen Sofie mij na een uurtje nog eens onderzocht, had ik al 5 centimeter opening.

Omdat alles zo snel verliep, besloten we om 19u30 al naar het ziekenhuis te vertrekken. Sofie bracht de vroedvrouwen in het verloskwartier op de hoogte dat we eraan kwamen, en na een eeuwigdurende autorit arriveerden we rond 20u in het ziekenhuis. Ik werd rechtstreeks naar de verloskamer gereden, waar bleek dat ik al 8 centimeter had en waar mijn water gebroken werd. Om 20u45 had ik eindelijk volledige ontsluiting. Nu was het zover, na het oneindige 'wegpuffen' van de persweeën, mocht ik eindelijk meepersen. Je zou nu heel snel geboren worden! De puf- en persoefeningen van bij de kinesist hielpen echter plots niet meer, ik kreeg de ene wee na de andere en had geen tijd om tussendoor even te bekomen. Helaas begon toen het één en ander mis te lopen: na een poging van dr. Buekenhout met de zuiger, bleek mijn bekken te smal te zijn waardoor Siebe niet op de natuurlijke weg geboren zou kunnen worden. Mijn bloeddruk zakte ineens naar beneden, waardoor ook Siebe zijn hartslag terugzakte naar 60. Dit was voor de gynaecoloog het teken om over te gaan tot een noodkeizersnede. Alsof alles nog niet vlug genoeg gegaan was, zat er nu pas écht spoed achter... Tegen 21u werd ik naar de operatiekamer gereden, en Karl werd achtergelaten in de gang. Ik werd in slaap gebracht en om 21u07 werd Siebe via keizersnede op de wereld gebracht.

Na een kwartiertje mocht Karl Siebe even zien, maar omdat hij bij de geboorte 'slap en bleek' was, werd hij daarna in een couveuse gelegd, waar hij zuurstof bij kreeg om een beetje te bekomen. Na een uurtje ging het al wat beter en mocht ik Siebe van achter het raam even bewonderen. Ik werd naar de kamer gereden en om middernacht mocht ik hem eindelijk voor het eerst in mijn armen houden. Waar we zolang naar uitkeken, had ik nu eindelijk bij mij. Welkom, lieve Siebe!