Een tiental jaar geleden kwam ik aan bij een rivier. Ik ontmoette daar een veerman, Vasudeva, die mij vertelde dat ik moest luisteren naar wat de rivier tegen mij te zeggen had. De rivier vertelde mij vele dingen en ik voelde dat ik hier moest blijven. Toen ik hier een paar jaar woonde ontmoette ik Kamala terug, zij wou de rivier oversteken om de Boeddha te ontmoeten. Ze was samen met een kleine jongen. Mijn zoon, die ze had genoemd naar mijzelf, Siddhartha. Het noodlot sloeg toe en ik verloor de vrouw van wie ik het meeste hield door een slangenbeet. Ik moest nu voor de kleine jongen zorgen. Na een tijd besefte ik dat ik meer van deze jongen hield dan ik mij ooit had kunnen voorstellen. Maar de jongen begon te rebelleren, hij vond het maar saai in een klein dorpje waar niets anders was dan een rivier. Hij wou mij niet helpen en lachte mij uit om mijn goedhartigheid, hij vond het zwakheid. Een paar weken geleden is hij vertrokken, zomaar. Ik wou zo graag achter hem aan gaan maar mijn hart zei dat het zo beter is. Ik miste mijn zoon zo hard, de pijn verteerde mij maar elke keer als ik naar Vasudeva keek herinnerde hij mij er aan om te luisteren naar wat de rivier te zeggen had. Vasudeva leerde mij nog beter luisteren naar de rivier en al haar geheimen. De dag dat ik het luisteren volkomen had geleerd klonk de rivier anders, het klonk als de muziek van het leven. Maar 1 woord kwam toen in me op: Om, de voltooiing. Ik had mijn doel bereikt. Mijn ik was de eenheid in gevloeid, ik hield op met strijden tegen het lot, ik hield op met lijden. Op mijn gezicht bloeide de opgewektheid, ik behoor toe aan de eenheid.