Het is nu enkele jaren later, en ik bezit mijn eigen huis, eigen dienspersoneel en een tuin maar dit is voor mij allemaal niet belangrijk. Kamala is het enige belangrijke voor mij. Ik voel dat ik mij begin te gedragen als een kindermens, ik voel mij beter dan de anderen en kijk op hun neer. Ik geniet van mijn zacht bed en de danseressen die voor mij dansen. Alles wat ik vroeger geleerd heb is weg. Het enige wat nu telt is dobbelen, en drinken. Ik veracht mijzelf voor dit alles. Langzaamaan krijgt de zielsziekte van de rijken mij in haar greep. Ik verlies mijn kalmte, mijn geduld en mijn goedhartigheid. Dit is niet waarom ik was beginnen reizen. Ik had vanacht een bizarre droom die mij aan het denken heeft gezet. Ik heb de kunst van de liefde geleerd. Maar ik weet niets meer van de vorige lessen die ik heb geleerd. Ik word een kindermens. Ik hecht waarde aan materiële dingen en kijk neer op mensen. Een nieuw verlangen wekt in mij op. Ik wil mijn reis verder zetten, verder leren. Als ik hier blijf word ik leeg. Niets zal de leegte in mijn borst vullen. Ik heb het Kamala niet laten weten maar morgen vertrek ik en vervolg ik mijn reis.