Wanneer ik en Govinda besloten dat de samana's ons niets meer konden leren, gingen we onze eigen weg. We hoorden mensen praten over de Boeddha, iedereen sprak vol lof over hem. Hij was degene die nirwana had bereikt, de hoogste staat die door een mens bereikt kan worden en waar men heiligheid mee behaalt. Toen ik de Boeddha de eerste keer zag was ik vol bewondering. Alles aan deze man liet weten dat hij hielig was, de manier waarop hij wandelt, zijn gezichtsuitdukking, niet vrolijk en niet droevig maar hij leek wel lichtjes te glimlachen. In gedachten verzonken wandelde hij naar de stad om aalmoezen te verzamelen. Govinda was enthousiast om de leer van de Boeddha te horen. Ik was niet zo overtuigd, ik geloofde niet dat zijn leer mij iets bij zou brengen. 's Avonds verkondigde de Boeddha zijn leer. Het was zeer interessant maar ik kon toch een fout ontdekken. Toen ik de Boeddha confronteerde met de fout in zijn leer zei hij dit: 'Schrander ben je, o samana. Op schrandere wijze kun je praten, mijn vriend. Hoed je voor al te grote schranderheid.' Die woorden waren heel belangrijk voor mij maar deden me beseffen dat ik niet kon blijven, ik moest mijn eigen weg gaan. Ik zou niets bijleren van de leer van de Boeddha. Ik moet mijn pad zelf kiezen. Toen ik dit vertelde aan Govinda was hij zeer aangedaan. Hij had besloten een monnik te worden in de leer van de Boeddha. Morgenochtend vervolg ik mijn weg alleen.