II.

Shirley begon voor te lezen “23juli, 1970. Ik heb de nacht overleefd! Maar ik zit met een dubbel gevoel, ik zou moeten blij zijn dat ik nog leef maar ik ben ook verdrietig omdat ik goede vrienden kwijt ben en deze krijg ik nooit meer terug! Maar ik heb dit boekje gemaakt en aan een priester gegeven van de nabije kerk om toekomstige bezoekers te waarschuwen, hopelijk slaan jullie deze waarschuwing niet in de wind! Maar zorgen jullie ervoor dat je zo snel mogelijk van deze plaats vertrekt!”

Shirley keek even op en zag hoe de rest zich geïnteresseerd is in het verhaal en dus hervat ze.
“Het begon allemaal gisterenochtend, ik was vroeg op omdat ik dacht iets te horen en omdat ik nooit goed slaap in een vreemd bed. Ik stond op en besloot om eens buiten te kijken naar wat ik had gehoord. Ik zag niets en hoorde niets, dus veronderstelde ik dat ik het wellicht had ingebeeld. Toen ik terug in men tent wou kruipen voelde ik een adem in men nek, ik draaide me om maar zag niets. Toen kreeg ik toch wel de kriebels en werd ik bang dus wekte ik mijn vrienden! Men vrienden namen het me niet echt in dank af, wat een ochtend humeur hebben zij! Ik bleef toch aandringen omdat ik bang was geworden, gelukkig stond Glenn op en zei hij dat hij een ging kijken voor me gerust te stellen. Dus vertrok hij en ging hij richting het bos want zoals hij zei als hij er hier iemand is kunnen ze enkel maar richting bos gaan. Ik volgde hem zonder twijfel. Achter een tijdje in het bos te trekken zag Glenn iets bewegen in de struiken. Hij ging zonder vrees erop af, ik bleef achter hem staan want ik had toch wel schrik. Hij trok de struiken weg en zag daar een wilde kat zitten en zei al lachend tegen mij hier is je spook! Ik was opgelucht dat het niets ergs was en kwaad kon ik niet echt worden op hem. Dus hij stelde me gerust en zei dat we het best terug naar de rest gingen voor ze zich zorgen zouden maken. In de hele terugweg bleef ik maar het gevoel hebben dat we werden gevolgd, Glenn zei dat ik niet bang moest zijn en dat we zeker niet werden gevolgd. Ik hoorde ook niets maar het was een gevoel.

Toen we aankwamen bij de tent hoorden we niets, de luilakken waren terug in slaap gevallen dachten we! We gingen de tent in en niemand was er, vonden we wat vreemd maar Glenn zei dat ze wellicht een frisse duik zijn gaan nemen of zo. Dus wachten we af maar achter 2 uur was er nog niemand terug gekeerd. Ik begon me zorgen te maken maar Glenn zei dat ik me geen zorgen moest maken, toch deed ik het.”

Shirley stopte even met voorlezen en zei tegen de rest “En? Interessant?” Bart zei: “Ja, het sleept me mee, ik vraag me nu af waar haar vrienden zijn en wat er nog te gebeuren staat!” “Ja, volgens mij is er niets aan de hand en zijn ze zoals dat gast al zei gaan zwemmen of zo.” Zei Davy. “Lees voort Shirley we willen allemaal weten hoe het verder verloopt.” Zei Zoë.

“Nu begon ik toch wel te panikeren, geen enkel nieuws van hen. Ik ging naar buiten en keek eens in het rond, maar er was niemand te zien. Plots kreeg ik het zeer koud, alsof het weer plotseling van warm naar koud ging. Ik wou niet meer wachten en riep Glenn naar buiten en zei dat we misschien ze beter gingen zoeken. Glenn ging akkoord en we gingen samen op pad op zoek naar hen. Eens bij de auto hoorde we allebei gekreun en keken we naar elkaar, van waar kwam dat gekreun? Toen hoorde we nog eens gekreun en hoorden we dat het vanonder de auto kwam. Glenn ging voorzichtig naar beneden en keek en zei dan wat doe jij hier? Geen betere plaats gevonden om een dutje te doen? Toen zag ik dat het Cindy was! Ik was opgelucht en hopelijk wist zij waar de rest was. Dus vroeg ik of ze wist waar de rest was. Ze antwoordde zijn ze niet in de tent? Ik heb de tent verlaten omdat ik het gesnurk van Gerald kotsbeu was. Dus we gingen terug naar de tent maar plotseling hoorde ik iets aan de overkant van de straat waar het bos is. Ik keek en zag daar een man in donkere kledij staan, ik kon zijn gezicht niet goed zien, het was vuil alsof hij zich in jaren niet had gewassen of zo. Ik riep naar hem toe. Glenn zei naar wie ben je aan het roepen? Naar je kat? Nee, zei ik en wees naar de overkant van de weg maar de man was verdwenen. Welke kat? Zei Cindy tegen Glenn, toen legde hij uit wat we hadden gevonden in de struiken en begonnen ze beiden hartstochtelijk te lachen. Ik vond het allesbehalve grappig! Toen we terug waren bij de tent stond er buiten een stok met kleren op. Glenn en Cindy keken raar op en gingen de kleren van dichterbij bekijken. Deze waren van Gerald en er zat bloed op, we keken in de tent en er was niemand. Glenn zei dat het wellicht zijn kleren waren van te gaan zwemmen en dat hij zich wellicht had geblesseerd of zo. Ik wou hem wel geloven maar ik bleef maar denken aan die vieze man en dacht ik het ergste.

21-09-2008, 00:00 geschreven door Kevin