Hij had enkele uren geslapen zonder vervelende intensieve dromen. Hij had zelfs niets moeten nemen uit zijn rijke verzameling medicatie. Aan zijn beddengoed was te zien dat hij niet al te veel had liggen woelen. Hij sliep altijd lekker en werd wakker met een warm buikgevoel nadat hij een moord had gepleegd. Hij wist al jaren dat hij ervoor moest waken niet te zeer naar dat knusse gevoel te gaan verlangen. Twee of drie keer per jaar was genoeg om zijn zucht te temperen. In het begin was het bijna misgelopen, dreigde hij verslaafd te raken. Het moorden liep te snel uit de hand. En wat doet een zichzelf respecterende verslaafde eens hij aanvaard heeft dat hij een probleem heeft. Juist die gaat naar de AA. Het liegen is hem altijd makkelijk afgegaan. Al wat hij moest doen was zijn drang naar het moorden projecteren op een fles sterke drank en zijn verhalen waren precies hetzelfde als die van de andere bezoekers van de meetings. Hij had het uiteindelijk een sociaal experiment gevonden maar was na zes maanden toch gestopt met vergaderingen bij te wonen. Hij had een ijzeren wil en hij had zijn verslaving onder controle hij had geen verdere hulp meer nodig. Nu stond hij volledig naakt voor het grote raam dat uitzicht gaf op de op het Zuiden gerichte tuin. De lentezon deed haar best en het was aangenaam warm achter het glas. Geen mens die hem zo kon zien. De woning was gekozen voor het comfort maar nog meer voor de bijna extreme privacy die het bood. Dat het esthetische van het huis en de tuin hem aansprak was mooi meegenomen. Het voornaamste was dat hij gespaard bleef van pottenkijkers. Hij had in het verleden andere, moeilijkere dingen tijdelijk aanvaard om voor de buitenwereld volkomen normaal te lijken. Drie ex-vrouwen konden daarvan getuigen en hij betaalde met plezier alimentatie, het was onderdeel van zijn imago. Hoewel hij liever van hun hoofden een staande lamp had gemaakt. Als dit spel zou verlopen zoals gepland dan was het nog altijd niet te laat om lampenmaker te worden en zijn verzameling te beginnen met zijn exen. “Disposeble Teens” in de snoeiharde versie van Manson knalde door de dure speakers het huis in.

“ Belachelijke randdebielen”

Klonk het streng in zijn hoofd:

“ Waar halen die zogenaamde experts het vandaan. Ze moeten kunnen verklaren waarom sommigen moorden maar kunnen zich voor geen millimeter inleven in een moordenaar. En als ze dan toch al eens een blink is gegund op dat prachtige duistere wereldbeeld dan trekken ze bang hun staart in.”

Hoe vaak had hij nu al niet gehoord of ergens gelezen dat muziek als die van Manson, Metalica of Judas Priest mee aan de basis zou liggen van moorddadige neigingen of hadden bijgedragen aan de motieven van moordenaars. Misschien was dit ergens van toepassing op voordien toch al labiele geesten of tieners die nog geen complex zelfbeeld hebben. Maar toch zeker niet op mensen van zijn kaliber. Killers als Edmund Kemper of The Iceman. Toch niet op kunstenaars, op meesters van de dood. Op hen had Manson evenveel invloed als Bach of Chopin. Hij hoorde de misprijzende stem van de maestro alles meersterkillers. Hij hoorde de zachte stem van Hannibal Lecter in zijn hoofd. De dokter legde uit waarom alle psychiaters in wezen idioten waren. Dat hun pogingen om in het hoofd van seriemoordenaars te graven niet meer zijn dan de klungelende pogingen van een geile puber om onder het rokje van een vriendinnetje te graaien. En dat ze dan net als die puber geen flauw idee hebben wat te doen als dat vriendinnetje plots de benen spreidt. De man strekte zich nog eens goed uit waarbij iedere spier in zijn getrainde lichaam zich opspande. Hij had een indrukwekkende tatoeage die zijn hele rug in beslag nam. Vanop de schouders, net onder de boord van de hemden die hij in het publiek deel van zijn leven droeg, tot net boven zijn billen was er een enorme tatoeage aangebracht. Het was een knipoog naar de Amerikaanse auteur Tom Harris, de man die leven in Hannibal Lecter had geblazen. Maar het was vooral een hommage aan dokter Lecter zelf. Hij had de filmaffiche van de film Red Dragon in Japan laten zetten. Door een echte meester die vooral leden van de Japanse maffia, de Yakuza, tot zijn klantenbestand rekende. Niet met zo'n modern apparaat met gemechaniseerde naalden waar je bijna niets van voelt. Nee, zijn inkt was aangebracht op de eeuwenoude manier met tot naalden gescherpte bamboestokjes. Het zetten van de inkt had op bepaalde momenten zo verschrikkelijk veel pijn gedaan dat hij tussen bewustzijn en bewusteloosheid zweefde. Tegen het advies in had hij zeven urenlange sessies over zeven dagen gespreid ondergaan. Lange uren gevuld met pijn die sensueel, erotisch en bevrijdend waren, zodanig dat hij met momenten euforisch was. Hij had het gevoeld dat dokter Lecter in hem was komen wonen naarmate de tatoeage vorderde. Hij was niet van plan geweest te moorden in Japan. Zinloze moorden zitten niet in de Japanse cultuur. Dat is iets Westers, iets barbaarser. Een zinloze lustmoord op een hoertje zou onmiddellijk de aandacht van de politie trekken en daar had hij geen behoefte aan. Daarbij kwam dat de sessies teveel van hem eisten, dat hij niet zeker was van zichzelf of hij wel helder genoeg zou zijn om al zijn sporen van het hoertje te verwijderen. Een lid van de Yakuza, die hij bij de tatoemeester had leren kennen en waarmee hij de bloemetjes had buitengezet in een paar zogenaamde herenclubs, had daar verandering in gebracht. Hij had simpelweg een jong Chinees meisje gekocht. Met haar mocht hij doen en laten wat hij wilde. Voor een paar duizend dollar extra kreeg hij een maagdje en werd die na afloop netjes weggehaald. Haar witte slipje met de roze hartjes had hij bijgehouden. Dat waren dan ook de enige trofees die hij hield. Daarom ook dat de profilers die al zolang achter zijn alter ego aanholden over sommige van zijn moorden heen keken. Zijn slachtoffers beperkten zich niet tot meisjes, jonge vrouwen of jongere jongens. Ja van hen hield hij een trofee bij. Maar hij had in het verleden ook mannen en oudere vrouwen vermoord zonder een trofee mee te nemen. Hij had met diverse methodes gedood. Grof geweld, een mes, een pistool, een baseball knuppel. Zelfs een industriële gehaktmolen had hij eens gebruikt. Hij had het slachtoffer er levend ingedaan met de voeten eerst zodat die kon zien dat zijn voeten en onderbenen werden vermaalt tot gehakt. Met een infuus, behoorlijk wat pijnmedicatie en een tourniquet was hij erin geslaagd om de man tot drie keer toe getuige te laten zijn van het feit dat een deel van zijn lichaam verdween. Een opmerkelijk geslaagd experiment vond hij zelf. De politie was ervan overtuigd geweest dat het een afrekening betrof in het criminele milieu. Dat een of andere misdadiger de pech had gehad om onder handen genomen te worden door de Russische maffia want die stonden bekend om hun soms wrede praktijken. Geen mens die vermoede dat een seriemoordenaar het slachtoffer had vermoord. En zo waren er veel van zijn moorden onopgemerkt gebleven. Hij was een uitzondering op de regel. Hij had niet echt een vaste Modus Operandi omdat hij graag experimenteerde. En hij lette er bijzonder goed op om te vermijden dat er in zijn moorden een signatuur sloop. In Japan echter was hij onder de indruk geraakt. Hij was getuige en hoofdrolspeler geweest in een sociocultureel verschijnsel. Als er een teveel van een soort is zakt de prijs in elkaar, kwestie van vraag en aanbod. Dat was ook het geval voor arme Chinese meisjes die het platteland met tienduizenden tegelijkertijd probeerden te ontsnappen. Hun leven is in de ogen van de Yakuza dan ook niet bitter veel waard en ze worden al lang niet meer gezien als mensen. Misschien als beesten een klein stukje boven een ding. Hij had het meisje een paar keer brutaal genomen en daarna gewurgd terwijl hij haar anaal verkrachte en climaxte. Op het afgesproken tijdstip waren ze haar lichaam komen halen als een efficiënte vuilnisophaaldienst. Heel even had hij zich afgevraagd hoeveel van die jongens en meisjes er op die manier in één van de grote verbrandingsovens van Tokio waren verdwenen. Heel even had hij overwogen om in Tokio te blijven. Hij was rijk genoeg om wanneer hij er nood aan had van de diensten van de Yakuza gebruik te maken. Het was echter de dokter die tegen de zesde dag van het pijnlijke proces zijn stem had gevonden. De dokter vertelde hem dat moorden op die manier geen kunst was omdat niemand van zijn werk kon genieten. De dokter wilde ook reizen naar al die plekken die Tom Harris aan hem had verbonden in de boeken. Hij wilde grote kunst zien, horen, voelen en proeven. Ze waren op wereldtournee gegaan. Hij gaf de dokter wat de dokter wilde via zijn eigen lichaam. De dokter gaf hem wat hij wilde. Hij ging in therapie bij de dokter. In zijn hoofd lag hij op de sofa van dokter Lecter en biechtte hij al zijn donkerste geheimen op. Hij had vaak gehuild tijdens zijn therapie omdat het voor het eerst was dat hij zijn demonen kon delen met een ander. Avonden lang deden ze soms niets anders dan praten en van elkaars gezelschap genieten. Hij was de dokter dankbaar om dat hij stap per stap helemaal werd bevrijd van alle maatschappelijke regels, wetten en taboes. Dokter Lecter was hem dankbaar omdat hij hem uit de gevangenis had bevrijd die de boeken toch wel waren. En samen hadden ze gemoord, gekookt en plannen gemaakt voor een ultiem meesterwerk. Lecter had hem dingen laten zien, laten voelen, laten ruiken, laten smaken tijdens het moorden. Hem op een goddelijke manier van inspiratie voorzien om kunst te creëren. En daar had hij vannacht een begin mee gemaakt. Nooit zou iets nog zijn zoals het voorheen was.

Hij draaide zich met een ruk om en liep naar een antieken schrijftafel die hij vrij centraal had opgesteld in de woonkamer. Antiek was niet zo zijn ding. Het was een cadeau voor dokter Lecter. Hij nam een sigaret dun sigaartje, stak die op en inhaleerde diep. Op de tafel stond een pakje die hij zorgvuldig had ingepakt. De idee dat het slipje van zijn laatste slachtoffer in dat pakje zat maakte dat hij zich uiterst moest inspannen om het pakje niet aan te raken met zijn blote handen. De film van wat er gebeurd was afgelopen nacht voltrok zich weer voor zijn geest. Hij zag opnieuw iedere centimeter van haar jonge mooie lijf. Hoe hij haar zacht uit haar slipje hielp, haar strakke kont, haar kleine stevige borsten, haar gebronsdde lijf met de dunne witte strepen die een piepkleine bikini had achtergelaten. Hij kon opnieuw haar warmte voelen, haar zweet ruiken en haar vochtigheid van opwinding proeven. Zijn penis werd weer hard toen hij in gedachten weer bij haar binnendrong. Maar bovenal kwam zijn opwinding van het moment dat hij de blink in haar ogen zag veranderen. Van de extase van de seks naar de pure naakte angst van het besef dat hij geen genoegen zou nemen met het lichaam dat ze hem had gegeven. Hij had haar langzaam gewurgd terwijl ze onder hem lag met hem in haar. Langzaam had hij het leven uit haar weg zien vloeien tot opeens het licht helemaal uitging.

“ Er is geen grotere extase”

dacht hij

“dan klaarkomen op het moment dat het licht voorgoed uitgaat. Het moment waarop ik tegelijkertijd gever en nemer van leven ben.”

Hij schudde de beelden van zich af. Hij had eerst andere zaken te doen, belangrijk werk. Hadden ze er goed aan gedaan om commissaris Debruin bij hun kunstwerk te betrekken? Natuurlijk want Debruin had iets wat hij en Lecter om uiteenlopende redenen wilden hebben. Natuurlijk zou de voldoening exponentieel stijgen naarmate het kunstwerk vorderde. Maar hij wist iets uit ervaring wat de dokter niet wist. Hij wist hoe gevaarlijk Debruin kon zijn. Dat er achter die meestal zachte groene ogen de killersblik van een bloedhond schuilging. Dat eens Debruin een prooi had geroken hij nooit of te nimmer zou afgeven. Als ze met Debruin wilden spelen dan moest dat langzaam stap voor stap en lang van te voren bedacht zijn. Het was niet simpelweg hun vrijheid die op het spel stond. Hij was niet bang om de rest van zijn leven in een cel door te brengen. Hij had de dokter als gezelschap. Hij had in zijn leven genoeg gezien om jarenlang in zijn hoofd te kunnen reizen, zwerven en keer op keer opnieuw te moorden.