Het was 12.57u toen Debruin uit de lift stapte en de afdeling geweldsdelicten binnen liep. Behalve zijn twee vaste speurders Koen Debrouwer en Tuur Wendels zaten Jules Goddard, diens rechterhand de computer whizzkid van de forensische dienst Filip Goethals en de directeur al te wachten. Ook Merel Verhaege was er in een burger kleren. Een strakke blauwe jeans en een bijpassend strak groen truitje. Ze zag er jonger uit dan ze in uniform had geleken, bijna studentikoos. Heel even vroeg Debruin zich weer af of hij haar niet te snel uit haar uniform had geplukt. Zonder iets te zeggen liep hij naar zijn bureau. Terwijl hij zijn jasje netjes aan de kapstok ging en nog met zijn rug naar zijn toehoorders stond vroeg hij:

“Wat is het verschil tussen een psychiater en een psycholoog?”

Merel wilde al gaan antwoorden maar een gebaar van de directeur maakte dat ze snel haar mond terug dicht deed. Blijkbaar was dit bedoeld als een retorische vraag die Debruin zelf zou gaan beantwoorden. Die liep naar de rechter muur van het kantoor en bleef voor een gigantisch whiteboard staan alsof hij wilde gaan lesgeven. Hij pakte een A4 formaat foto van het gezicht van het slachtoffer en bevestigde dat met een harde plof precies bovenaan het midden van het bord:

“ Een psychiater gaat in een donkere kamer op zoek naar een zwarte kat. Een psycholoog gaat in een donkere kamer opzoek naar een zwarte kat die er misschien niet is.”

Dit was op zijn zachts gezegd niet het antwoord dat Merel had willen geven. Ze was dan ook blij dat de directeur haar had tegen gehouden. Intussen sprak Debruin verder:

“ Het is op zijn minst bij twee van ons opgevallen dat het lichaam, of beter de toestand waarin het lichaam werd aangetroffen, doet denken aan de slachtoffers van een Amerikaanse seriemoordenaar, The Boston Strangler; Een lichaam geposeerd om te schokken en een strik netjes rond de hals geknoopt. Daar waar de slachtoffers van The Strangler werden gewurgd met een kledingstuk of een stuk textiel uit de woning van het slachtoffer werd ons meisje met de blote hand gewurgd.”

Debruin wees naar de foto op het bord:

“ En hier komt mijn vraag weer op de proppen. Hebben we te maken met een doorsnee huis-tuin-en-keuken-moord? Een moord uit passie dewelke achteraf zo in scene is gezet om ons te doen denken dat we hier te maken hebben met een seriemoordenaar? De moorden en de signatuur van The Boston Strangler zijn intussen zowat cultureel erfgoed geworden. Er zijn honderden zo niet duizenden websites aan de moordenaar en zijn moorden gewijd. Er zijn tientallen boeken over geschreven, films en Tv-series waarin de zaak aanbod komt zijn er ook bij de vleet. Als dit het geval is dan zou een klassiek politie-onderzoek duidelijkheid moeten brengen. Aan de andere kant als dit niet in scene is gezet om ons op het verkeerde been te proberen te zetten, als dit zo gedaan is om ons precies te laten zien wie of wat hij is, met welk beestje hebben we dan te maken? Hebben we te maken met een strikte copycat die dweept met The Strangler? Of hebben we te maken met iets wat potentieel veel erger zou kunnen zijn? Een killer die ons zonet zijn visitekaartje heeft gestuurd en ons daarmee uitnodigt om te komen spelen.”

Het bleef even stil in de grote kamer nadat Debruin was uitgepraat? Iedereen die daar stond realiseerde zich maar al te goed wat hij zonet had gezegd. Het was uiteindelijk de directeur die zei:

“ In het eerste geval moeten we ons niet al te veel zorgen maken en niet al te veel extra vragen stellen. De vragen die we hierbij hebben worden dan wel automatisch beantwoord naarmate het onderzoek vordert. In het tweede geval dringt er zich onmiddellijk één vraag op. Is het toeval dat we haar hier bij wijze van spreken aan onze achterdeur vonden? Of is het een niet mis te verstane boodschap voor jou commissaris Debruin? Ik bedoel maar, als de flikken in België een lijstje zouden maken van collega’s die het meeste weten over hoe seriemoordenaars in elkaar zitten dan zit je gegarandeerd bij allemaal in de top drie zo niet helemaal bovenaan. Moet ons slachtoffer op een of andere verknipte manier een cadeautje voor jou voorstellen? Is dit zijn manier van communiceren?”

Debruin keek zijn directeur aan met zijn heldergroene ogen:

“ Op dit moment heb ik echt nog geen flauw idee. Mogelijk zijn we al veel te ver aan het denken en wordt het over een paar uur duidelijk dat dit niet meer is dan een simpele passiemoord anders aangekleed. Aan de andere kant..."

Opeens stak Merel Verhaege haar hand op alsof ze het woord wilde vragen.

“ Merel we zitten hier niet meer op school je hoeft dus je hand niet op te steken. Wat is er?”

Weer kreeg ze een blos op de wangen en het feit dat er een zacht gegniffel hoorbaar was bij de rest vanwege Debruins school-opmerking droeg er niet toe bij dat de situatie iets makkelijker werd:

“ Hebben we ooit al zo’n moordenaar gehad in België? Ik bedoel voor beidde scenario’s?”

“ Door de jaren heen hebben we tientallen moorden gehad waarbij de moordenaar de moord er anders wilde laten uitzien dan dat wat er in werkelijkheid had gespeeld. Gelukkig voor ons vallen die gasten vrij snel door de mand. Een gebrek aan sofisticatie waardoor de forensische of de dokter een stok in de wielen steekt van de moordenaar. Een verhaal of alibi dat niet helemaal klopt waardoor de moordenaar door de mand valt. Of simpelweg de verhoorkamer. Je moest eens weten hoeveel er zeer snel door de knieën gaan eens ze in dat kamertje zitten. Maar bij mijn weten hebben we nog niet één moordenaar gehad die heeft geprobeerd om zijn daad op die van een bekende seriemoordenaar te laten lijken. En we hebben ook nog nooit te maken gehad met een echte copycat.”

Het was Goethals die plots sprak:

“ Hoe weten we dat chef? Heeft u dat nu al opgezocht?”

Debruin keek hem strak aan en Goethals wilde dat hij op zijn tong had gebeten. Natuurlijk wist de chef dat en natuurlijk moest de chef dat niet extra gaan opzoeken. De man had zowat een fotografisch geheugen voor psychopaten en seriemoordenaars. Hij had een jaar in de VS gezeten om een opleiding te volgen bij het FBI. Alle dossiers in Vlaanderen waarvan men vermoede dat er wel eens sprake kon zijn van een seriemisdadiger kwamen vroeg of laat op zijn bureau terecht.

“ Nee Flipke, ik heb dat niet opgezocht. Maar dat is een perfect klusje voor jou terwijl Merel me naar Dekeyser brengt. En vergeet niet er een mooi rapportje van te maken voor de onderzoeksrechter. Als we terug zijn van Gasthuisberg dan kun je Merel de Europese databank laten zien en dan snuffel je ook maar wat rond in VICAP.”

Merel had gehoord van VICAP en spitste haar oren. De beroemde databank van het FBI en daar zou ze straks in mogen graven.

“ Hoe ga je dit aanpakken Alex?”

Vroeg de directeur zacht.

“ Net als iedere andere moord baas tot het tegendeel bewezen is.”

“ Okay succes, je houdt me op de hoogte?”

“ Zelfde tijd zelfde plaats baas.”

Debruin keek de directeur na terwijl die de afdeling verliet.

“ Jules ik neem aan dat we intussen geen beestachtig geluk hebben gehad en dat de vingerafdrukken van ons meisje in het systeem zitten?”

Het hoofd van de forensische dienst schudde van nee:

“ Nope, zoveel geluk hebben we niet.”

Debruin keek Filip Goethals aan en vroeg:

“ Wat met Elise?”

De jonge computer whizzkid vermeed het om Debruin in de ogen te kijken, zijn blik vestigde zich op Debruin lippen. De commissaris kende de uiterlijke kenmerken van autisme maar al te goed. De jongeman had er in lichte mate mee te kampen, hij functioneerde in de maatschappij tot op zekere hoogte maar voelde zich meer op zijn gemak tussen zijn computers.

“ Wat met mevrouw Verhaege chef?”

Goethals had schijnbaar bezwaren om over Elise te praten in het bijzijn van de nieuwe kracht.

“ Merel is een volwaardig lid van het team Filip. Ze weet ook dat alles wat hier gezegd wordt vertrouwelijk is. Merel gaat heus niet direct de krant bellen en Elise aan de grote klok hangen.”

De jongeman knikte naarstig. Daarna draaide hij zich naar Merel en richtte zijn blik op haar lippen:

“ Elise is een computer of beter gezegd een reeks servers ergens diep onder de grond in Limburg. Ze is een cadeautje van de NSA en ik heb een beetje met haar programma mogen spelen. Het komt erop neer dat Elise een hoop informatie heeft over identiteitskaarten, rijbewijzen en paspoorten. Ook de foto’s die daarop staan. Elise haar databank is in twee opgedeeld. Het eerste deel zijn de identiteitsbewijzen die in België zijn verstrekt. Het tweede deel beslaat identiteits-controles op de luchthavens en bepaalde politiecontroles. Iedereen die zijn paspoort moet overhandigen zit in die databank. De machine bij onder meer de douane waarmee een eerste vluchtige blik wordt geworpen op het document om de echtheid ervan te controleren is eigenlijk een scanner die een kopie van het document doorstuurt naar Elise. Het probleem is dat Elise nu al over dik dertig miljoen foto’s beschikt en dat er daar iedere dag nog meer bijkomen. Elise kan maximum honderdduizend analyses per uur aan. Ik heb een foto van het gezicht van ons slachtoffer ingevoerd maar het kan uren duren, op volle rekensnelheid tot tweeëndertig uur voor Elise heel haar databank heeft afgezocht. Eigenlijk is dat zestien uur omdat de databank ook nog eens onderscheid maakt tussen mannen en vrouwen. Helaas komt het maar zelden voor dat we de volle rekensnelheid van Elise krijgen omdat anderen ook van haar gebruik maken. Over het algemeen rekenen we op ongeveer achtenveertig uur om te weten of iemand al dan niet in de databank zit.”

Merel overdacht de informatie die ze zonet had gekregen aan bliksemsnelheid en zei:

“ Is dit wel helemaal legaal? Ik bedoel wat met de wet op privacy en zo?”

“ Elise heeft een apart statuut, ze staat daarboven.”

“ Hoe kan iets boven de wet staan?”

Debruin nam het even over van de jonge technicus en antwoordde:

“ Als het kernkabinet samenkomt, de premier en de ministers van justitie, defensie, binnenlandse zaken en buitenlandse zaken dan kunnen ze samen unaniem beslissen om iets staatsgeheim te maken en te houden. Elise is officieel onofficieel onder gebracht bij defensie en kreeg de stempel top geheim met zich mee en daarmee is ze onttrokken aan al te veel toezicht of te nieuwsgierige parlementariërs.”

“ Ze is een cadeau van de NSA zei je. Bestaat het risico dan niet dat Big Brother toegang heeft tot Elise en ze daar in Amerika alles weten wat Elise weet.”

Er verscheen een kwajongens lachje om de mond van de computernerd en een twinkel in zijn ogen:

“ Ja das zeker dat. Elise is een Trojaan maar dan in hardware vorm. Maar wat de meeste mensen niet weten is dat een Trojaans-virus geen éénrichtingsverkeer is. Diegene die zo’n virus heeft gemaakt kan als hij geluk heeft in jou computer kijken maar om die informatie te kunnen zien moet de Trojaan eerst info terug zenden naar diegene die het virus heeft verzonden. Het kan evengoed tegen hem gebruikt worden omdat er bij de communicatie van computer naar computer ook een poort bij hem openstaat. Wij zijn hiervan op de hoogte en de NSA ook. Maar dat is een oud spionnenspelletje. Ik weet dat jij weet dat ik weet dat jij weet. Als ik jou iets geef wat mij toelaat mijn job te doen maar waarvan ik weet dat jij er ook gebruik van kunt maken om bij mij naar binnen te kijken ben ik dan bereid jou die toegang te geven. Ben ik uiteindelijk beter af door jou de hardware te geven en oogluikend toe te staan dat je bij mij komt rommelen?”

Met een knipoog voegde Goethals er aan toe:

“ Zoveel schokkend is er nu ook weer niet te vinden hoor bij de NSA. Niet de ware toedracht voor de moord op Kennedy en ook niets over die UFO in Roswell.”

Debruin maakte een eind aan het gesprek tussen Goethals en Verhaege:

“ Jullie kunnen in je eigen vrije tijd filosoferen over spionnen en samenzweringstheorieën. Wat we weten is dat ons meisje tussen middernacht en twee uur is vermoord. Dit is Leuven een studentenstad met pakweg veertigduizend studenten waarvan er honderden zo niet een paar duizend niet iedere weekend naar moeders terug keren met hun vuile was. We weten niet of dit een studente is of niet maar ze voldoet wel aan de leeftijdsgroep. Misschien is ze wel een gewone Leuvense of komt ze voor mijn part uit Timboektoe. Om de situatie nog erger te maken is het dus weekend. Het is al lang en breed geen scha en schande meer als een jonge meid ergens een nachtje of zo blijft slapen na het stappen waardoor papa en mama niet direct aan de alarmbel hangen. Koen, ik verwacht er voorlopig niet teveel van maar ik wil dat je even de cel vermiste personen en child focus belt, misschien hebben die toch al iets binnen gekregen. Tuur wil je even door alle oproepen heen gaan die de alarmcentrale vannacht heeft gekregen van pakweg tien uur gisterenavond tot een uur of vijf deze morgen. Zoek naar meldingen over huiselijk geweld of gewoon oproepen van mensen die iets vreemds meenden te hebben gezien en waarvoor we een auto ter plekke hebben gestuurd.”

Debruin viste nog maar eens een blikje energiedrank uit zijn koelkast:

“ Tot het tegendeel bewezen is wil ik dat we deze zaak behandelen alsof we weten dat de plaats delict in scene is gezet om een passiemoord te verdoezelen. De Sherlock Holmes methode mijn beste Watsons. Als we alles schrappen wat onmogelijk is zal uiteindelijk dat overblijven wat gebeurd is hoe onmogelijk dat ook mag lijken.”

Met een paar slokken dronk hij hij blikje leeg en kieperde het in het vuilnisbalkje bij de rest van de lege blikjes:

“ Wurging is een heel persoonlijke vorm van moorden. Je kijkt als het ware in de ogen van je slachtoffer terwijl langzaam het licht uitgaat. Het spreekt over vuur, passie, liefde en haat. Koen om zeker te zijn dat we niets missen en al is het maar om onze onderzoeksrechter geen zure oprispingen te bezorgen wil ik dat je de verklaringen van onze drie loze vissertjes nog eens doorneemt met een luizenkam. Als ze facebook hebben, wat voor zaken worden erop gepost en wat posten ze zelf.”

Hij pakte zijn jasje van zijn kapstok en vroeg daarna:

“Jules is er van jullie kant al iets meer te zeggen?”

“ Nee niet veel, tenzij je zoekt naar een zandstrand in een woestijn. We hebben bloemen gevonden in haar haar en in de buurt van haar hoofd. Rozen meer bepaald maar van een variatie zoals er dertien in een dozijn zijn. De meeste bloemenwinkels hebben die wel. Helaas zijn ze ook te vinden in van die goedkope boeketjes die je in de supermarkt of bij een benzinestation vindt. De strik is niet doorsnee. Honderd percent natuurlijke zijde met een stickertje van Chanel. Aan de ene kant goed nieuws aan de andere kant minder goed. Volgens één van mijn vrouwelijke medewerkers is de stof vintage, eind jaren zestig begin jaren zeventig. Ze heeft straks een afspraak met een Chanel expert om te zien of we wat extra informatie kunnen puren. Ook het haarlint is niet nieuw. Ook pure zijde maar het is met de hand geweven en is oud mogelijk zelfs zeer oud.”

Debruin luisterde aandachtig naar wat Goddard allemaal te vertellen had. Naarmate de opsomming vorderde van wat ze wisten en veeleer van wat ze nog niet wisten kon hij zich steeds meer in Goddards woorden vinden. Het leek alsof de dader zijn zandstrand in een woestijn had verborgen.

“ Voor het fysieke moet je bij Dekeyser zijn Alex. Maar wat ik je kan vertellen op het eerste zicht is dat er niets onder de nagels leek te zitten en dat ze ook geen zichtbare verwondingen had, geen afwerende verwondingen maar ook geen aanvallende wonden. We zijn zoals gebruikelijk met een fijne kam door de plaats delict gegaan zonder veel resultaat. Wat we hebben zet ik wel in ons eerste rapport dat tegen achttien uur op je bureau zal liggen. Op dit moment heb ik er nog vier mannetjes rondlopen die de oever van de Dijle en het jaagpad tot op honderd meter links en rechts van het lichaam, inclusief dat kleine parkeerplekje, zijn aan het afwerken. Behalve wat zwerfvuil verwacht ik niets te zullen vinden wat van belang is. Deze kerel lijkt me veel te slim om zijn paske te verliezen in de buurt van het lichaam dat hij net heeft gedumpt.”

Nors maar tegen niemand in het bijzonder zei Debruin:

“ We moeten dat arme kind zo snel mogelijk haar naam terug geven!”