Mijn naam is Chance. Ik ben een meisje van 19 jaar. Ze zeggen dat ik een eetstoornis heb. Eetstoornis NAO, om precies te zijn; een beetje vanalles door elkaar dus. Sinds november is mijn eetstoornis mijn trouwe metgezel. Ik geloofde het eerst niet. Ik was gewoon iemand die gezond at. Dacht ik.
Sinds een maand weet ik dat niet mijn omgeving liegt tegen me om me te kunnen vetmesten. Neen. Het is dat stemmetje in mijn hoofd die me voor heeft gelogen. Altijd. Overal. Laat ik dat stemmetje voor het Gemak ED noemen. 'Eating Disorder'.
Wanneer ik ED heb ontmoet, of beter nog: wanneer ED mij heeft gevonden, of met welke reden, kan ik niet precies vertellen. Ik heb niet van de ene dag op de ander voor hem gekozen. Ik beschrijf het graag als volgt: misschien kennen jullie de scène uit de film Inception? Wanneer Leonardo Dicaprio in het diepste, meest geborgen, veiligste plekje van de wereld van zijn vriendin een tolletje doet draaien. Waardoor hij een klein idee in gang zet. En dat idee groeit dan uit tot iets wat haar hele leven inpalmt. Het wordt haar realiteit.
ED heeft bij mij ook een tolletje laten draaien. Met het idee dat ik te dik was.
Vandaag heb ik net geen ondergewicht meer. Maar gezond ben ik niet. Nog niet. Sinds vorige maand probeer ik Ed's tolletje te doen stoppen. Het is het moeilijkste dat ik ooit al heb moeten doen.
Ik heb geen flauw benul wie dit leest. Maar waag het alstublieft niet om medelijden te hebben met mij, want dat verdien ik niet. Ik wil enkel mijn verhaal kwijt. Mijn strijd. Mijn gedachten ordenen. Ik heb mezelf in ED's wereld gewerkt. Ik zal er weer uit geraken ook. Hoe moeilijk het ook is. Ik ben langzaamaan mijn eetpatroon aan het opbouwen. Ik ben gestopt met calorieen tellen en eten afwegen. Dat laatste is al een hele bevrijding. Zeker omdat ik van december tot april overleefde op ongeveer 3 appels, 15 gram muesli, groentjes als avondmaal en sloten cola zero. Dat was het enige dat ik van die lieve trouwe ED mocht eten. Volgens ED zou ik zo een prachtig, succesvol en geliefd meisje worden, en zou ik vol zelfvertrouwen zijn en nooit meer in iets mislukken. O ja, ED en ik, wij waren als 2 handen op 1 buik. Dankjewel ED, maar ik heb je hulp niet meer nodig.
Laat mij alsjeblieft los. Ik wil gewoon terug leven. En onvoorwaardelijk gelukkig zijn. En mijn geluk delen, met échte mensen, die het goed met me voor hebben. Ik heb jou niet langer nodig om me te vertellen wie die mensen zijn.
Ja, mensen zullen me nog kwetsen. Maar wat jij met mij hebt gedaan ED, dat is onvergeeflijk. Je hebt alles van mij afgepakt. Nu ga ik het terugnemen. Koste wat het kost.
