Zie mij hier nu. Je beloofde alles beter te maken. Je zou me helpen sterker worden. Mensen zouden van me houden en naar me opkijken! In plaats daarvan hebben ze medelijden, of bekijken ze me vol afschuw. Zélfs mijn ouders. Zij proberen tevergeefs hun blikken te verstoppen wanneer ik dan toch eens niet te koud heb om een leuk topje aan te trekken.
Nog zoiets geweldigs dat je me gaf. Koud. Ik heb constant koud. Ik wordt gek van die donshaartjes overal, maar ik snap nu wat mijn lichaam hiermee probeerde. Mijn lichaam had koud. En jij met al je invloed verdoofde mij voor de signalen van mijn lichaam. Mijn prachtige dikke haarbos ben ik kwijt. Mijn huid is droog. Ik moet overdag dutjes doen omdat ik niet genoeg energie heb om zelfs nog maar recht te staan. Al die kostbare tijd die ik heb verspild aan je ! Ik had in plaats van te piekeren over die ene appel moeten genieten van een ijsje met vrienden in het park! In plaats van overdag te slapen, had ik moeten gaan shoppen! In plaats van 3 baden te moeten nemen om mezelf warm te krijgen had ik moeten naar de dansles gaan! O, ik hield van dansen. In plaats van boven de pot te hangen had ik op school moeten zitten!
Ik had mensen moeten leren kennen, uitgaan, feesten, me vervelen op school, chillen met vrienden, eten, LEVEN ! Net zoals alle andere meisjes van 19 jaar.
Maar ook mijn mooie toekomst die je me hebt afgepakt. Ik ben niet langer vruchtbaar. Ik wacht al maandenlang op mijn regels. Maar mijn lichaam kan mijn haar niet eens deftig op z'n plaats laten zitten. Hoe zou ik dan in godsnaam vruchtbaar kunnen zijn.
Ja ED, ik ben nu werkelijk prachtig. Een levensloze, vormeloze, nutteloze zak botten en beentjes met wat donshaar op. Mijn hoofd lijkt veel te groot voor mijn lichaam. Ik heb het lijfje van een 9 jarige. Droge huid.
Ja, mensen zullen nu egt wel naar me opkijken. en zeker de jongens; die houden namelijk van harige vrouwen zonder vormen die in paniek slaan als ze een peer in plaats van een appel gegeten hebben.
Dit lied gaat absoluut niet over een eetstoornis. De lyrics beschrijven enkel en alleen iemand foute liefde voor een persoon. Dus toch een beetje mijn situatie. Ik voel me wel begrepen als ik ernaar luister. Mijn liefde/haat relatie met ED wordt hier heel goed beschreven; ik zou het zelf niet beter kunnen !
Ik dacht dat alleen ED het beste met mij voor had. niemand anders. Ik kon enkel op hem rekenen. Hij was goed voor me. Nu weet ik dat ik fout zat. En dat ED fout ís. ED wil me dood. Maar leven zal ik. Elke dag is een gevecht, En elke nacht maakt ED's gefluister me wakker alsof hij schreeuwt naar me. Ja, ik ben al eerder hervallen, maar ik vecht al zo lang. Ik wil niet opgeven.
Hier zijn dus de lyrics van 'Keep Cool' waarin ik mijn relatie met hem het meest herken.
Late night, wake up
Im sick, Im stuck
Youre here, so near
Your dream my fear
Your love, my loss
Your dime my cost
My fate, your hands
My life, your brand
Living my life in spite like you
This is the best that I can do
Nothing left for me to prove
I give it all to you
Nothings what we made it
And were living like we hate it
I have given all I can
But I cant anymore
Freedom, I can taste it
And the truth, I need to face it
Ive always been dedicated
But I cant anymore
Its not right cause youre saying this I wasnt born to serve you I was born to love
Your house, your rules Keep calm, keep cool Tip toe, steer clear Your mask, I wear
Songwriters: GORDON, WYNTER / BURRELL, ORVILLE / PENTZ, THOMAS WESLEY
Mijn naam is Chance. Ik ben een meisje van 19 jaar. Ze zeggen dat ik een eetstoornis heb. Eetstoornis NAO, om precies te zijn; een beetje vanalles door elkaar dus. Sinds november is mijn eetstoornis mijn trouwe metgezel. Ik geloofde het eerst niet. Ik was gewoon iemand die gezond at. Dacht ik.
Sinds een maand weet ik dat niet mijn omgeving liegt tegen me om me te kunnen vetmesten. Neen. Het is dat stemmetje in mijn hoofd die me voor heeft gelogen. Altijd. Overal. Laat ik dat stemmetje voor het Gemak ED noemen. 'Eating Disorder'.
Wanneer ik ED heb ontmoet, of beter nog: wanneer ED mij heeft gevonden, of met welke reden, kan ik niet precies vertellen. Ik heb niet van de ene dag op de ander voor hem gekozen. Ik beschrijf het graag als volgt: misschien kennen jullie de scène uit de film Inception? Wanneer Leonardo Dicaprio in het diepste, meest geborgen, veiligste plekje van de wereld van zijn vriendin een tolletje doet draaien. Waardoor hij een klein idee in gang zet. En dat idee groeit dan uit tot iets wat haar hele leven inpalmt. Het wordt haar realiteit.
ED heeft bij mij ook een tolletje laten draaien. Met het idee dat ik te dik was.
Vandaag heb ik net geen ondergewicht meer. Maar gezond ben ik niet. Nog niet. Sinds vorige maand probeer ik Ed's tolletje te doen stoppen. Het is het moeilijkste dat ik ooit al heb moeten doen.
Ik heb geen flauw benul wie dit leest. Maar waag het alstublieft niet om medelijden te hebben met mij, want dat verdien ik niet. Ik wil enkel mijn verhaal kwijt. Mijn strijd. Mijn gedachten ordenen. Ik heb mezelf in ED's wereld gewerkt. Ik zal er weer uit geraken ook. Hoe moeilijk het ook is. Ik ben langzaamaan mijn eetpatroon aan het opbouwen. Ik ben gestopt met calorieen tellen en eten afwegen. Dat laatste is al een hele bevrijding. Zeker omdat ik van december tot april overleefde op ongeveer 3 appels, 15 gram muesli, groentjes als avondmaal en sloten cola zero. Dat was het enige dat ik van die lieve trouwe ED mocht eten. Volgens ED zou ik zo een prachtig, succesvol en geliefd meisje worden, en zou ik vol zelfvertrouwen zijn en nooit meer in iets mislukken. O ja, ED en ik, wij waren als 2 handen op 1 buik. Dankjewel ED, maar ik heb je hulp niet meer nodig.
Laat mij alsjeblieft los. Ik wil gewoon terug leven. En onvoorwaardelijk gelukkig zijn. En mijn geluk delen, met échte mensen, die het goed met me voor hebben. Ik heb jou niet langer nodig om me te vertellen wie die mensen zijn.
Ja, mensen zullen me nog kwetsen. Maar wat jij met mij hebt gedaan ED, dat is onvergeeflijk. Je hebt alles van mij afgepakt. Nu ga ik het terugnemen. Koste wat het kost.
