releasedatum: 22/05/2006

fundamental kwam na het voor mij vrij oninteressante album 'release' en deed hopen op de pet shop boys zoals die waar ik vroeger kippenvel van kreeg..

het is er niet wezenlijk op verbeterd. fundamental begint met psychological. het is een strak nummer met een sobere keyboardtune erin. je kunt moeilijk zeggen dat het slecht is, maar meer dan een electropopnummertje pur sang vind ik er niet in. de pet shop boys hebben miljoenen harten kunnen veroveren met hun melodietjes die direct inslaan en voor een batterij aan hitjes zorgden. dat mist wel vaker op deze plaat.

the sodom and gomorrah show is archetypisch. een intro (zoals it's a sin destijds ook bombastisch aangekondigd werd) met hartslag, aankondiger en dan het geweldige, opruiende opbouwwerk: dit zit meteen goed. de strofe wordt gezongen zoals ze meestal worden gezongen. de hitpotentie (sorry voor het woord in deze context) is duidelijk. het wervelt als een orkaan. op 3:13 wordt het op tijd even afgewisselder, net op het ogenblik dat je je dreigt te vervelen. ook op 3:55 is het koortje (sun, sex, sin) welkom. als je ziet welke rommel er allemaal op de radio gegooid wordt, vraag je je af waarom dit nummer niet meer aandacht gekregen heeft: het is leuk, catchy, en vooral: het dringt zich op.

wie van your funny uncle genoot, moet maar eens luisteren naar i made my excuses and left. daar dezelfde ingetogen pet shop boys. de eerste anderhalve minuut hoor ik een beetje moby, ooit nog geproducet voor de pet shop boys trouwens. te zachtaardig, pathetisch, liefelijk: ik weet het niet. het vraagt niet om herhaling.

ze hadden minimal beter direct als derde nummer gezet, na de show. dat had de plaat meer vaart gegeven. het trage i made my excuses and left vertraagt het enthousiasme. het spellen van de letters is niet origineel (cfr. shopping, al in 1987 op hun volgens mij beste album: actually) maar het werkt nog wel. de song blijft plakken, al was het maar door de herhaling. ik vind vooral de bijgeluidjes leuk. alles wat niet echt de song is.

terug ernstig zakken in tempo. numb. dit is een pak pakkender dan pakweg i made my excuses and left. i made my conclusions en zette het nog eens op. en nog eens. de strijkers doen het; in combinatie met de stem van tennant, zeer goed zelfs. je moet het maar doen: van zo'n simpel rubberbootje van noten een cruiseschip van een song maken. overdreven aankleden, liters siroop erop, opblazen en het moet nog goed klinken ook. hier lukt het.

het kan nog bombastischer. god willing: als god dít nog wil, dan dit als zijn deurbel. waarom zoiets op album zetten als je er geen song maar een afgebroken intro van maakt?

luna park spreekt niet aan. het moet vertederen ofzo, maar dat doet het niet. hoogstens de wieuoewieoe-loeiende fluit er af en toe tussenin is aardig.

i'm with stupid; poltiek statement zoals iedereen weet, mag dan wel een boodschap uitdragen: als song blijft het vlak. vaag doet het denken aan heart, één van hun zaligste hits. het reikt er niet aan. stupid nummer.

en hup, alweer een traag, slepend nummer. alsof tennant en lowe aan een slepende ziekte lijden. casanova in hell: casanova mag branden wat hij wil: het boeit simpelweg niet.

twentieth century lijkt me onaf: de gitaar is best ok, het ritme zit ook lekker, maar blijft het spektakel dat ze in andere, minder interessante nummers wél aanwenden en hier niet? het blijft een beetje bij blazen, bij aanzwellen wat nog niet is.

en het blijft de kalme toer opgaan. strijkers, drum die elk moment in slaap kan vallen. weer dat zachte stemmetje dat op orkest rust. kings' cross is weer een klein beetje terug met indefinite leave to remain.

the pet shop boys doen hier globaal te weinig waar ze zo goed in waren en zijn: spetterende dancepop met slimme, directe melodietjes. tenzij we aan integral denken. dit zit juist; alle elementen zijn er weer. krachtig, direct herkenbaar, groots, en ook: modern. deze song is echt mee met zijn tijd. het feest barst na the sodom and gomorrah show dan tóch nog een keertje open. let vooral op de zang, die eindelijk weer leven uitstraalt.

de pet shop boys kunnen nog wel een tijd meegaan. met enkele tracks bewijzen ze dat ze nog niet uitgespeeld zijn. toch blijven de albums over het algemeen in dalende lijn gaan. misschien moeten ze dit eerst nog eens een keertje of vijf remixen, een best-of maken, dan weer een essentials, een favourites en dan: húp vooruit: terug het echte werk. er weer staan, zoals in de goeie ouwe tijd.

5,5/10

www.petshopboys.co.uk/

27-11-2006, 12:49 geschreven door rijmbrandt