Het lijkt alsof het gisteren was dat ik de eerste keer buiten kwam in een rolstoel, bang, onzeker en beschaamd...
Vandaag, 13 jaar later, is mijn rolstoel mijn beste vriend en het MonSter waar ik al 16 jaar mee leef mijn ergste vijand, maar we hebben elkaar leren aanvaarden.
Mijn lichaam takelt af bij mijn volle bewustzijn, het doet niet wat ik wil en het heeft me dan ook jaren gekost om het te aanvaarden en beetje bij beetje mijn lichaam te herontdekken en er terug van te gaan houden.
De lijdensweg is een ware kruisweg geworden in de letterlijke zin van het woord, geen enkel kruis is nog veilig voor mijn doordringende zwarte kijkers en laat me er jullie nog eens aan herinneren dat ik op de perfecte hoogte zit om dit alles te keuren.
Want keuren doe ik, is het immers ook niet dàt wat mannen doen als ze een vrouw in korte rok zien passeren?
Ik praat nu met een kruis, als dit me aantrekt, net zoals vele mannen met een boezem praten... en zo heel af en toe is dat verdomd lastig... de mannen zullen wel begrijpen wat ik bedoel.
Het liefst keur ik in een overbevolkt café.
Ik heb een kinky kantje dat iéts heeft met toiletten en moet, overal waar ik kom, dit dan ook grondig inspecteren.
Eens ik voorbij de drukte ben die zich afspeelt in een café moet ik, voor ik de toiletten bereik, al even bekomen.
Een kruis is iets speciaal, je hebt ze in alle maten en gewichten, de één draagt links de ander draagt rechts.
Al zittend door een café met dronken, hitsige en bronstige mannen rollen betekent ook dat ik ze meteen tegen de arm, schouder of in het beste geval in het gezicht gedrukt krijg, zodat ik me al een grondig beeld kan vormen welke vleeswaren de desbetreffende man in huis heeft.
Romantisch is het niet, maar omdat ik toevallig wieltjes onder mijn gat heb krijg ik wel dat voorrecht...
het is maar hoe je het bekijkt!
Ik ben Satine, ongeneeslijk ziek in de ergste zin van het woord, veroordeeld tot een rolstoel met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd en ik lees graag expliciete schrijfsels.
Het liefst lees ik ze onder een palmboom met een pina colada links en bruingebrande adonis rechts naast me geïnstalleerd, maar ik neem al genoegen met een cola in mijn luie zetel en een ronkende kater op mijn schoot, ik ben niet zo moeilijk als ik eruit zie.
Bij gebrek aan een nieuw boek ga ik al eens lezen op smoelenboek, want ook daar zijn soms schrijfsels te vinden om U tegen te zeggen, hilarisch, ontroerend, adrem, je vindt ze in alle stijlen.
Niet alles kan me boeien en interesseert me om verder te lezen tot het einde, maar de laatste dagen ben ik ten zeerste geëntertained!
Wat voor sommigen blijkbaar een groot taboe is met reden om te verdwijnen uit een groep of te blokkeren kan voor anderen dan weer net door de beugel " maar schrijf er toch maar niet te expliciet over" en een minderheid knikt maar zwijgt.
Het ging over seks.
Een woord als een ander, maar blijkbaar iets waar je niet mag over praten/schrijven als je ongeneeslijk ziek bent en al zeker niet als je in een rolstoel zit, want "dan moet je ervoor betalen, toch?!"
Of... hoe bekrompen, zielig, oogklepdragend en apatisch de mensen soms kunnen zijn!!
Bij deze wil ik het taboe doorbreken!!
Ik ben Satine en ik heb seks, veel seks, zalige seks, kinky seks en spannende seks.
Geen paniek als dit woord u de stuipen op het lijf jaagt, de nooduitgang is te vinden in de vorm van een kruis, ergens rechts bovenaan.
*to be continued*
Liefste bondgenoot,
Waar zal ik mee beginnen,
Er roert hier iets vanbinnen
Het moeizaam lopen,
Soms vreemde pijn,
Ik ben hierdoor veranderd,
Zal nooit meer dezelfde zijn.
Zo kort en toch een eeuwigheid,
Hoe raakt een mens zijn dromen kwijt?
Niet zo moeilijk blijkt nu wel,
In een oogwenk, een flits heel snel.
Zonder mij iets te vragen of enig overleg,
Kwam je in mijn leven en mijn oude was weg.
Ik raap mezelf bij elkaar voor de zoveelste keer,
Ik moet door telkens weer.
Het wordt echter steeds zwaarder, dat is een feit
Op een dag ben ik die vechtlust kwijt!
Extreme vermoeidheid, cognitief wat kapot,
Wat ik ook mocht ervaren is het arbeidsverbod.
Leren leven met wieltjes, het blijft een gevecht
Toch wil ik voluit leven, ook ik heb dat recht!
Een nieuw jaar gaat beginnen,
Verwacht nu niet dat ik begin te zingen
Je bent en blijft de grote winnaar,
Dit.. volgend en elk jaar
Toch wens ik ons een vredig en gelukkig verder leven
Zou je mij dit alsjeblieft kunnen geven?
Je kapoen
